Η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι και το τείχος σιωπής

Στο Σύνταγμα, κάτω από τον ήλιο και τη βουή της πόλης, ένας πατέρας δίνει τον πιο σκληρό αγώνα της ζωής του. Δεν ζητά τίποτα παράλογο: μόνο την αλήθεια για το παιδί του.

Η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι και το τείχος σιωπής

Ο Πάνος Ρούτσι, ο πατέρας του 22χρονου Ντένι που χάθηκε στα Τέμπη, μπήκε στη δεύτερη εβδομάδα της απεργίας πείνας. Κάθε μέρα κάθεται στο ίδιο σημείο, με μια φωτογραφία του παιδιού του και λίγους ανθρώπους γύρω του να τον στηρίζουν. Άλλοι περνούν βιαστικά, άλλοι κοντοστέκονται. Οι περισσότεροι σκύβουν το κεφάλι, του λένε μια κουβέντα.

Η Πολιτεία, όμως, παραμένει άκαμπτη. Ο ίδιος ζητά να γίνει εκταφή των λειψάνων του παιδιού του για νέα ιατροδικαστική εξέταση. Δεν είναι αίτημα πολιτικό, είναι αίτημα βαθιά ανθρώπινο: να μάθει πώς πέθανε ο γιος του. Αντί για απάντηση, παίρνει σιωπή και τυπικές αναφορές στη «διάκριση των εξουσιών».

Η πολιτική σκηνή κινείται ανάμεσα σε δηλώσεις συμπαράστασης και αλληλοκατηγορίες. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επαναλαμβάνει πως δεν μπορεί να υπάρξει παρέμβαση στη Δικαιοσύνη. Η αντιπολίτευση, από την άλλη, στηρίζει δημόσια τον πατέρα, κατηγορώντας την κυβέρνηση για αναλγησία. Έτσι, ακόμα κι αυτός ο αγώνας, που ξεκίνησε από έναν άνθρωπο μόνο, γίνεται κομμάτι της πολιτικής αντιπαράθεσης.

Σήμερα το μεσημέρι, ο Άρειος Πάγος εξέδωσε ανακοίνωση, υπενθυμίζοντας ότι οι δικαστές είναι οι μόνοι αρμόδιοι για τέτοιες αποφάσεις. Το Σύνταγμα, λέει, δεν επιτρέπει παρεμβάσεις. Όλα σωστά νομικά, όλα καθαρά γραμμένα. Μόνο που εκεί, μπροστά στο μνημείο, κάθε μέρα χτυπάει η σύγκρουση ανάμεσα στον νόμο και στον ανθρώπινο πόνο.

Ο κόσμος που συρρέει στο Σύνταγμα το νιώθει. Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους στέκονται δίπλα του, άλλοι σιωπούν, άλλοι κλαίνε, άλλοι θυμώνουν. Η αίσθηση είναι πως η μάχη του δεν είναι πια μόνο δική του. Είναι μάχη όλων όσων πιστεύουν ότι η δικαιοσύνη δεν μπορεί να μένει πίσω από τυπικές διαδικασίες όταν απέναντί της στέκεται ένας πατέρας που ζητά απαντήσεις.

Ο Ρούτσι δεν μιλά πολύ. Κρατά το κεφάλι χαμηλά, κοιτάει μια τη φωτογραφία, μια τον κόσμο. Η φωνή του είναι αδύναμη, αλλά το μήνυμα ξεκάθαρο: «Θέλω μόνο να ξέρω την αλήθεια για το παιδί μου». Και αυτή η αλήθεια, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να την καθυστερήσουν, βαραίνει πλέον όλους.