Ο εκρηκτικός παράγοντας και η ώρα της εθνικής αφύπνισης
Ο Νίκος Νικολόπουλος αρθρογραφεί για τη Μαρία Καρυστιανού και την πάλη ανάμεσα στην κοινωνία και το σύστημα
Η τραγωδία των Τεμπών δεν ήταν ένα ακόμη «δυστύχημα». Ήταν ένα εθνικό έγκλημα. Ένα καμπανάκι αφύπνισης για μια κοινωνία που ζει χρόνια μέσα σε ένα κράτος ατιμωρησίας, φαυλότητας και συγκάλυψης. Δύο χρόνια μετά, τα ερωτήματα παραμένουν ίδια και αναπάντητα: ποιοι έφταιξαν, ποιοι κάλυψαν, ποιοι συνεχίζουν να κυβερνούν σαν να μη συνέβη τίποτε;
Ο αγώνας των συγγενών των θυμάτων – και ιδίως η ακούραστη πορεία της κυρίας Μαρίας Καρυστιανού – έχει πάρει διαστάσεις εθνικού συμβόλου. Δεν πρόκειται πια μόνο για μια διεκδίκηση δικαιοσύνης, αλλά για την αποκάλυψη όλης της σαπίλας ενός πολιτικού συστήματος που προστατεύει τους ισχυρούς και θυσιάζει τους ανυπεράσπιστους.
Και όμως, παρά τις εκατοντάδες δράσεις, τις προσφυγές, τις υπογραφές και την πίεση της κοινωνίας, τίποτε ουσιαστικό δεν έχει συμβεί. Καμία δίκη πολιτικού δεν έχει αρχίσει. Κανένας υπουργός δεν έχει κατηγορηθεί. Η κυβέρνηση που έφερε την ευθύνη της τραγωδίας ζει και βασιλεύει, σαν να μην έχασε η Ελλάδα τα παιδιά της εκείνο το βράδυ.
Η σιωπή της δικαιοσύνης είναι εκκωφαντική. Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία δεν έχει δώσει απαντήσεις, ενώ η ελληνική πολιτεία επιμένει να «θάβει» τον φάκελο κάτω από γραφειοκρατικά ερείπια. Όμως η κοινωνία δεν ξεχνά. Και κυρίως, δεν συγχωρεί.
Στην ιστορία των εθνών, έρχεται κάποτε η στιγμή που η αδικία μετατρέπεται σε πυρίτιδα. Και τότε γεννιέται ο εκρηκτικός παράγοντας. Εκείνος που δεν προέρχεται από κομματικά γραφεία ή μηχανισμούς, αλλά από την ψυχή ενός λαού που δεν αντέχει άλλο. Σήμερα αυτός ο παράγοντας έχει πρόσωπο: των ανθρώπων που έχασαν τα παιδιά τους στα Τέμπη και αρνήθηκαν να σιωπήσουν.
Η κυρία Καρυστιανού και οι οικογένειες των θυμάτων αντιπροσωπεύουν κάτι που το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να ελέγξει: την αυθεντικότητα, την αξιοπρέπεια, την καθαρή φωνή του πολίτη. Και αυτό ακριβώς είναι που προκαλεί πανικό στους κατ’ επάγγελμα «σωτήρες» της χώρας.
Διότι αν μια τέτοια φωνή αποφασίσει να μπει στην πολιτική – όχι για να γίνει μέρος του συστήματος, αλλά για να το ανατρέψει – τότε το παιχνίδι αλλάζει. Ο λαός αποκτά επιτέλους μια αληθινή εκπροσώπηση, πέρα από τις μάσκες και τις ετικέτες. Και το σαθρό οικοδόμημα των 200 χρόνων φαυλοκρατίας αρχίζει να τρίζει.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που σπεύδουν να προειδοποιήσουν ότι η ενασχόληση των συγγενών με την πολιτική θα «προδώσει» τον αγώνα τους. Πρόκειται για την πιο υποκριτική αντιστροφή της αλήθειας. Γιατί; Επειδή τα ίδια κόμματα που σήμερα τους κουνάνε το δάχτυλο είναι εκείνα που εκμεταλλεύτηκαν τη θυσία των παιδιών τους για να μαζέψουν ψήφους, να δείξουν «ευαισθησία» μπροστά στις κάμερες και να συνεχίσουν ανενόχλητα τις ίδιες πρακτικές συγκάλυψης.
Αυτοί που φοβούνται μήπως η Μαρία Καρυστιανού ηγηθεί ενός νέου, αυθεντικού κινήματος είναι οι ίδιοι που τρέμουν μήπως ο ελληνικός λαός αποκτήσει φωνή έξω από τα κομματικά τους θερμοκήπια. Τους βολεύει μια κοινωνία θυμωμένη αλλά ακίνδυνη· μια οργή που δεν μετατρέπεται σε πολιτική δύναμη. Θέλουν οι συγγενείς των Τεμπών να είναι για πάντα «μνημόσυνο» και όχι αναγέννηση.
Η αλήθεια είναι ότι το πολιτικό σύστημα έχει ανάγκη από έναν εξωτερικό σεισμό. Όχι από μια ακόμα «διόρθωση πορείας», αλλά από μια ανατροπή. Και αυτή μπορεί να προκύψει μόνο από ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να χάσουν και τα έχουν ήδη χάσει όλα.
Όταν οι θεσμοί αδρανούν, η πολιτική μετατρέπεται σε πράξη αυτοδικίας του λαού απέναντι στην αδικία της εξουσίας. Δεν πρόκειται για εκδίκηση, αλλά για ηθική επανίδρυση της δημοκρατίας. Η εμπλοκή στην πολιτική, σε αυτή την περίπτωση, δεν είναι προδοσία· είναι η φυσική συνέχεια του αγώνα για δικαιοσύνη.
Η τραγωδία των Τεμπών, όπως και οι δεκάδες άλλες πληγές της εθνικής ζωής — από τα Τέμπη μέχρι τα Τέμπη της ακρίβειας, της ανεργίας, της διαφθοράς και της καταρρακωμένης παιδείας — απαιτούν μια νέα πολιτική γενιά. Μια γενιά που δεν θα έχει χορηγούς, ούτε αφεντικά, ούτε προστάτες. Μια γενιά που θα μπει στα πράγματα όχι για να σωθεί, αλλά για να σώσει.
Ο εκρηκτικός παράγοντας είναι εδώ. Δεν είναι κομματικός, δεν είναι τηλεοπτικός, δεν είναι επικοινωνιακός. Είναι υπαρξιακός. Είναι η φωνή του λαού που ζητά όχι άλλο ψέμα, όχι άλλη συγκάλυψη, όχι άλλη ατιμωρησία. Και όσο αυτός ο παράγοντας μένει εκτός πολιτικής σκηνής, το σύστημα θα συνεχίσει να κυβερνά χωρίς φόβο.
Η εναλλακτική είναι ξεκάθαρη: Ή το σύστημα θα καταπιεί την κοινωνία οριστικά, ή η κοινωνία θα το ανατρέψει ειρηνικά, δημοκρατικά, μα ριζικά.
Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από ακόμη μία παράταξη, αλλά από μια ηθική αναγέννηση. Από ένα ρεύμα που θα σπάσει τον φαύλο κύκλο της συνενοχής. Αν αυτό το ρεύμα γεννηθεί μέσα από τον αγώνα των συγγενών των Τεμπών, τότε δεν θα είναι πολιτικό κόμμα· θα είναι ιστορική αναγκαιότητα.
Η χώρα χρειάζεται μια νέα αρχή. Χρειάζεται ανθρώπους που να θυμίζουν γιατί η πολιτική υπήρξε κάποτε ιερή πράξη και όχι επάγγελμα. Η Δικαιοσύνη για τα Τέμπη δεν μπορεί να μείνει στα συρτάρια των ανακριτών. Είναι υπόθεση τιμής, όχι μόνο για τους συγγενείς, αλλά για κάθε πολίτη που θέλει να κοιτάξει τα παιδιά του στα μάτια χωρίς ντροπή.
Ο εκρηκτικός παράγοντας, λοιπόν, δεν είναι απειλή. Είναι η ελπίδα. Η σπίθα που μπορεί να φωτίσει το σκοτάδι της απάθειας και της συνενοχής. Και αν αυτή η σπίθα πάρει πολιτική μορφή, τότε ίσως είναι η πρώτη φορά μετά από δεκαετίες που η Ελλάδα θα ξαναδεί τον εαυτό της στον καθρέφτη της αξιοπρέπειας.
Ο πολιτικός χρόνος πυκνώνει. Η Ιστορία περιμένει να δει ποιοι θα σταθούν όρθιοι. Η κοινωνία περιμένει να ακούσει ποιος θα μιλήσει χωρίς φόβο. Και η Δικαιοσύνη, όσο κι αν καθυστερεί, κάποτε θα βρει τον δρόμο της. Αρκεί να υπάρξουν εκείνοι που θα τη δείξουν.
Νίκος Ι. Νικολόπουλος
Πρόεδρος Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος
πρώην Υφυπουργός και Βουλευτής
Η «Πελοπόννησος» και το pelop.gr σε ανοιχτή γραμμή με τον Πολίτη
Η φωνή σου έχει δύναμη – στείλε παράπονα, καταγγελίες ή ιδέες για τη γειτονιά σου.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
