Ο γιατρουδάκος και ο δασκαλάκος

Ο γιατρουδάκος και ο δασκαλάκος

ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΛΤΣΑ*

Οταν γίνεται λόγος για τις αμοιβές των γιατρών των δημοσίων νοσοκομείων, οι οποίες συχνά δεν ξεπερνούν τα 1200 ευρώ (των υπερωριών συμπεριλαμβανομένων), ή για τις ακόμη μικρότερες, φυσικά αμοιβές των εκπαιδευτικών, μια μεγάλη μερίδα πληθυσμού τούς οικτίρει. Αμέσως μετά, ωστόσο, “κατόπιν ωρίμου σκέψεως”, καταλήγει στο συμπέρασμα πως αυτή δεν είναι μια κακή αμοιβή με τα σημερινά οικονομικά δεδομένα. Λίγο αργότερα, μάλιστα, διατυπώνεται η πλέον παράλογη των συγκρίσεων :«Εγώ παίρνω 600 κι αυτοί κλαίγονται με τα 1200;».

Την έμπλεη “δικαίας” αγανάκτησης φράση εκστομίζουν συχνά συνάνθρωποί μας που επέλεξαν να περάσουν έξω από το Πανεπιστήμιο μόνο για να πάρουν το λεωφορείο. Οταν δε ο συνομιλητής τους, τούς ρωτήσει «καλά κι αφού τους θεωρείς ευνοημένους, γιατί δεν πήγες κι εσύ να σπουδάσεις;», ακολουθεί πολλάκις η πιο βολική και κουτοπόνηρη απάντηση…”δεν είχα μυαλό, τότε”.

Με την πασπαρτού αυτή απάντηση, η οποία ως άλλη κολυμπήθρα του Σιλωάμ εξαλείφει κάθε “ασθένεια” ενδοσκόπησης, αυτογνωσίας και ρεαλισμού, αυτοδικαιώνεται κάθε άνθρωπος που ενώ αναγνωρίζει στον εαυτό του τους κόπους που συνδέονται με την προσωπική του επαγγελματική πορεία, απαξιώνει προκλητικά την απίστευτα κοπιώδη προσπάθεια που απαιτείται προκειμένου κάποιος να αποκτήσει έναν πανεπιστημιακό τίτλο σπουδών.

Ο τελευταίος δεν προϋποθέτει μόνο συγκεκριμένες νοητικές δυνατότητες, αλλά κυρίως, ώρες ατελείωτης επίπονης μελέτης από τα πρώτα χρόνια του Δημοτικού ακόμη. Αυτός που μελετά, απλώς, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Είναι τέτοια και τόση η εσωτερική του παρώθηση κι ο έρωτας της μάθησης, ώστε δε φείδεται ούτε χρόνου ούτε κόπων προκειμένου να πορευθεί ολοένα και βαθύτερα στον κόσμο της γνώσης.

Ολη αυτή η επίμοχθη όσο και ηδονική πορεία που διαρκεί δια βίου, περνά απαρατήρητη ή εσκεμμένα παραβλέπεται και αποσιωπείται από κάποιους, οι οποίοι νιώθουν καλύτερα όταν η αξιοσύνη αποδομείται, με σκοπό όλοι να αναπαύονται ανακουφισμένοι στο πρώτο σκαλί της αυτοεξέλιξης και όποιος τολμά να διαβεί στο επόμενο να τον τραβούν προς την ισοπέδωση με λογιών λογιών τερτίπια.

Ετσι, ο γιατρός γίνεται “γιατρουδάκος”, ο εκπαιδευτικός “δασκαλάκος”, το Πανεπιστήμιο “Πανεπιστήμιο του πεζοδρομίου” κι η αυτογνωσία τού “δεν τα κατάφερα” αυταπάτη τού “δεν ήθελα”.

Με κάτι τέτοια κόλπα που επινοεί ο μέγας πλάνος, ο φόβος, ο άνθρωπος μένει τυφλός και προς τα μέσα του και προς τα έξω, επειδή έτσι είναι τα μάτια τ’ ανθρώπινα φτιαγμένα: αν δεν βλέπουν προς τα μέσα, είναι τυφλά και προς τα έξω.

*Η Ειρήνη Καλτσά είναι φιλόλογος.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω Whatsapp - Δες εδω


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ