Όταν η οργή έγινε ρουτίνα

Αλεξάνδρα Παναγοπούλου

Ανοίγεις υπολογιστή, τηλεόραση ό,τι τέλος πάντων χρησιμοποιεί ο καθένας για να ενημερωθεί και έχουμε μία από τα ίδια. Μία έγκυος γυναίκα δέχθηκε επίθεση από τον άνδρα της. Την κάρφωσε με ένα πιρούνι στο πρόσωπο. Ακόμα και τώρα που το γράφω μου φαίνεται παράλογο, και όπως πρόκειται για πραγματική είδηση, για πραγματικότητα. Και μαζί με αυτό, πριν και μετά από αυτό, συνέβησαν και άλλα, τόσα πολλά που αν προσπαθήσεις να τα μετρήσεις, χάνεις το μέτρημα.

Πόσο όμως «μένει» η κάθε είδηση; Τη μία μέρα σου προκαλεί φρίκη και την άλλη μέρα περνάει στην λήθη. Άντε να δεις φράσεις όπως «τι φρίκη» ή «πρέπει να αλλάξει κάτι» γραμμένες στα social για μία – δύο το πολύ ημέρες και μετά έρχεται η σιωπή. Μέχρι να έρθει το επόμενο περιστατικό και να αρχίσουμε πάλι.

Δεν νομίζω –τουλάχιστον δεν θέλω να νομίζω- ότι πλέον δεν νοιαζόμαστε. Είναι ότι κουραστήκαμε να νοιαζόμαστε. Κάπου, ανάμεσα σε όλο αυτό τον βομβαρδισμό της φρίκης, σηκώσαμε τα χέρια ψηλά. Κουραστήκαμε να θυμώνουμε, να συγκλονιζόμαστε, να ελπίζουμε πως κάτι θα αλλάξει επιτέλους. Κρατάμε μόνο τις λέξεις «φρίκη», «σοκ», «τραγωδία» «τρόμος» για τους τίτλους.

Και καταλαβαίνουμε πως δεν αλλάζει τίποτα. Η οργή που νιώθουμε κρατάει μία το πολύ δύο ημέρες. Μετά χάνεται όπως χάνονται στο timeline της ενημέρωσης η είδηση κάτω από άλλες νέες ίσως φρίκες, διαφημίσεις ή γκόσιπ.

Το κακό είναι πως σιγά-σιγά συνηθίζουμε. Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Όχι ο φόβος ή η πραγματική φρίκη αλλά η συνήθεια όλων αυτών.

Παύοντας να θυμώνεις, σταματάς παράλληλα να ζητάς δικαιοσύνη, αρχίζεις να θεωρείς το κάθε τι γύρω σου φυσιολογικό, δεν σου κάνει εντύπωση. Και εκεί είναι η αρχή του τέλους.

Ας μην το αφήσουμε αυτό να συμβεί. Ας μην συνηθίσουμε όλη αυτή τη φρίκη, όσο εξαντλητικό και αν είναι το να πονάς. Γιατί τελικά αν σταματήσουμε να θυμώνουμε, τότε πραγματικά χάσαμε.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News