Πίεση στις καθυστερήσεις

Κωνσταντίνος Μάγνης

Όταν ο καρκίνος έκανε μετάσταση στον πνεύμονα και στο ήπαρ, ο Πελέ διαπίστωσε ότι πλέον αναγνωρίζεται σαν μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής στον πλανήτη, από καταβολής ποδοσφαίρου. Ποδοσφαιρόφιλοι φορούν μπλούζες με το όνομά του και κατοικοεδρεύουν έξω από το νοσοκομείο συμπαραστεκόμενοι και προσευχόμενοι, το διαδίκτυο πάλλεται από μηνύματα υποστήριξης και δέους, ενώ το Μουντιάλ του Κατάρ έχει μεταβληθεί σε θέατρο ένθερμων εκδηλώσεων, με φόντο μια βραζιλιάνικη σημαία. Θεέ, ζήσε. Ο Πελέ μπορούσε να κάνει απίθανα πράγματα με τη μπάλα και χωρίς τη μπάλα, αλλά αυτό που του ζητάμε δεν ξέρουμε εάν είναι εύκολο να το πετύχει. Οι βιρτουόζοι παίκτες κρύβουν το τόπι, κατά το κοινώς λεγόμενο, αλλά με τους όγκους τα πράγματα είναι ζόρικα, ο Πελέ το ξέρει, μάχεται με τον καρκίνο πολλά χρόνια.

Με τον Μαραντόνα κανείς δεν πρόκανε να απευθύνει τέτοιες ικεσίες και να προβεί σε διαβήματα τιμής, αφοσίωσης και λατρείας ενόσω η ζωή του θα κρινόταν σε ντέρμπι άνισο, καθώς έφυγε από τη ζωή αναπάντεχα. Όχι πως ήταν κανένα τέρας υγείας, όχι πως δεν μπαινόβγαινε σε νοσοκομεία και κλινικές, αλλά τη μέρα του θανάτου του κανείς δεν είχε προϊδεαστεί για ένα τέτοιο φινάλε. Δεν του είχε λείψει η δόξα φυσικά, αντίθετα έπινε νερό στο όνομά του ο κόσμος, η μάζα ολάκερη, ως σατανά της μπάλας και ποδοσφαιρικού Τσε Γκεβάρα. Συμπύκνωνε έναν Τζιμ Μόρισον του γηπέδου, οι στίχοι του ήταν πάσες και ντρίμπλες και φάλτσα, και η απειθαρχία του η μόρτικη στρεφόταν δαιμονιωδώς κατά του εαυτού του, μια τάση που στέφθηκε με επιτυχία, με έναν πρόωρο θάνατο.

Ενόσω ο Μαραντόνα ήταν ζωντανός, ο ποδοσφαιρικός πλανήτης διχαζόταν με ξεροκέφαλη περιοδικότητα. Πελέ ή Μαραντόνα; Ωχου. Μια ατέρμονη συζήτηση που εκκινούσε μάλλον από βιώματα και οπαδικές ταυτότητες παρά από αντικειμενική βάση. Αλλά εκλιπόντος του Μαραντόνα, παθόντος και ταφέντος και λατρευθέντος κατά τας γραφάς, ο μύθος του σκιάστηκε από την καρικατούρα του εαυτού του την οποία ο ίδιος φιλοτέχνησε ως ανοικονόμητος χοντρομπαλάς των έξεων, αν και ο Μαραντόνα αποτέλεσε μια ιδανική εκδοχή του αναρχισμού, όπου η ακηδεμόνευτη συνείδηση καταλύει την αυθεντία του εαυτού της, αφού νωρίτερα την απομυθοποιεί μέχρι γελοιοποιήσεως.

Αλλά τώρα ο Μαραντόνα δεν υπάρχει. Μια έκλειψη κι ένας επίμονος, μεταστατικός καρκίνος επέρχονται ως καταλύτες, ως μαυροντυμένοι κομπέρ, για να αναγγείλουν ότι ο βασιλιάς, ο μάγος, ο θεός είναι ένας, έστω και αν δεν ήταν απαραιτήτως ένας, έστω και αν για ορισμένος ήταν ένας αλλά ήταν άλλος. Τώρα ο μπλούζες, οι σημαίες, τα διαδίκτυα, οι καρδούλες, τα προσωπάκια με τα δακρυσμένα πρόσωπα, τα ντρόουνς, οι κεραίες, τα σμάρια των ψαρονιών που πετάνε προς τη δύση, γράφουν το όνομα Πελέ, κι όσο ο άνθρωπος φεύγει, τόσο τον προτρέπουν να μείνει, να νικήσει ένα ακόμα ματς, πριν από το επόμενο, που θα έρθει και εκείνο, όσο και αν η ΦΙΦΑ παρατείνει τη λήξη των αγώνων κατά δεκάλεπτα και δεκαπεντάλεπτα, κάποια στιγμή θα σφυρίξουν τη λήξη. Πάλι καλά που οι διαιτητές φορούν πλέον κίτρινα και όχι μαύρα και το τέλος γίνεται πιο συμπαθητικό, ιδίως αν δεν είναι το δικό μας. Εμείς ο,τι μπορούσαμε να κάνουμε, το κάναμε: Τον πιέσαμε, όσο μας επέτρεπαν οι δυνάμεις μας, να ζήσει.

Και μετά; Και μετά πάμε να πούμε βασιλιά τον Εμπαπέ, που θα γίνει αναμφίβολα ο μεγαλύτερος όλων των εποχών, αν και ορισμένοι θα επιμένουν πως πιο μεγάλος ήταν ο Μέσι.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω