Wednesday season 2: Πιο σκοτεινή, πιο ώριμη, πιο επικίνδυνη
Αυτό που κρατά την αφήγηση σε ένταση είναι η άρνηση της σειράς να εγκαταλείψει το γοτθικό στοιχείο και παράλληλα συναντά το μοντέρνο DNA της.
Αν η πρώτη σεζόν του Wednesday ήταν μια εισαγωγή, μια γρήγορη βόλτα μέσα από τις απόρθητες πύλες της Nevermore Academy, η δεύτερη σεζόν μοιάζει με τη στιγμή που αυτές οι πύλες κλείνουν απότομα πίσω μας και ο αέρας γίνεται πιο κρύος, παγώνει. Η σειρά επιστρέφει με την ομώνυμη ηρωίδα (Τζένα Ορτέγκα) να μπαίνει στο δεύτερο σχολικό έτος, αλλά η άνεση της οικειότητας είναι μια ψευδαίσθηση. Το Nevermore παραμένει ένα μέρος απόβλητων, ίντριγκας και κρυφής απειλής, αλλά οι σκιές τώρα απλώνονται περισσότερο και αυτό που κρύβεται σε αυτές είναι πιο υπολογιστικό.
Η ιστορία του Wednesday season 2, που προβάλλεται στο Netflix, ξεκινά όταν ένα αινιγματικό ίχνος οδηγεί την Wednesday στο ψυχιατρικό ίδρυμα Willow Hill, ένα μέρος που φαίνεται να υπάρχει στην περιφέρεια της συλλογικής μνήμης του Jericho της μικρής πόλης του Βερμόντ. Αυτό που ανακαλύπτει είναι ανατριχιαστικό: ένα μυστικό κυβερνητικό πρόγραμμα που εκμεταλλεύεται τους «ανεπιθύμητους» της κοινωνίας, πολλοί από τους οποίους είναι υπερφυσικοί ή περιθωριοποιημένοι. Αυτά τα άτομα υποβάλλονται σε πειράματα, η σκληρότητα των οποίων θυμίζει τα πιο σκοτεινά κεφάλαια της ανθρώπινης ιστορίας, και όμως η συνωμοσία κρύβεται πίσω από τη γραφειοκρατική στείρωση. Το ίδρυμα γίνεται το ηθικό και αφηγηματικό επίκεντρο της σεζόν, ωθώντας την Wednesday σε έναν ρόλο που είναι λιγότερο ντετέκτιβ και περισσότερο απρόθυμη σταυροφόρος.
Το μυστήριο ξετυλίγεται στα πρώτα από τα 8 επεισόδια της δεύτερης σεζόν με μια ακρίβεια που θα έκανε την Αγκάθα Κρίστι να χαμογελάσει. Τα στοιχεία δεν δίνονται απλά, αλλά κερδίζονται. Κάθε αποκάλυψη είναι το αποτέλεσμα της εμμονικής έρευνας της Wednesday, του ταλέντου της να παρατηρεί ό,τι οι άλλοι αγνοούν και της αδυναμίας της να αφήσει μια πόρτα κλειδωμένη, μεταφορικά ή μη. Αυτή η σεζόν δεν επικεντρώνεται τόσο στο να ανακαλύψει ποιος διέπραξε ένα έγκλημα, όσο στο να ξετυλίξει τα στρώματα του γιατί επιτρέπεται να υπάρχει, και μάλιστα να ευδοκιμεί, τέτοια σκοτεινότητα κάτω από ένα πέπλο σεβασμού.
Βοηθάει το γεγονός ότι η προσωπική ζωή της Wednesday είναι τώρα πιο περίπλοκη. Η άφιξη του Πάγκσλεϊ Άνταμς (Άιζακ Ορντόνεζ) στο Nevermore δεν είναι απλώς μια οικογενειακή ανατροπή, αλλά ένα συναισθηματικό δεσμό που τραβά την Wednesday σε καταστάσεις που δεν μπορεί να αποφύγει με ένα βλέμμα και ένα πνευματώδες σχόλιο. Η ευαισθησία του, σε συνδυασμό με τις περιστασιακές λάμψεις πονηρής ευφυΐας, τον καθιστούν τόσο εμπόδιο όσο και απροσδόκητο σύμμαχο στην έρευνά της. Η δυναμική της οικογένειας Άνταμς, που προηγουμένως ήταν ένα γοητευτικό φόντο, τώρα διεισδύει στην καρδιά της πλοκής. Οι συνομιλίες με τη Μορτίσια Άνταμς – Κάθριν Ζέτα έχουν μεγαλύτερο βάρος, η γοητεία του Γκόμεζ Άνταμς (Λουίς Γκουσμάν) κρύβει βαθύτερες ανησυχίες, και ακόμη και ο θείος Φέρστερ (Φρεντ Άρμιζεν) εμφανίζεται για να ανακατέψει τα πράγματα ακριβώς στις λάθος (ή σωστές) στιγμές.
Εξίσου κεντρική είναι η εξελισσόμενη φιλία της Wednesday με την Ίνιντ Σίνκλερ (Έμμα Μάγιερς). Η πρώτη σεζόν φλέρταρε με τη δυναμική του περίεργου ζευγαριού. Εδώ, ανθίζει σε μια συνεργασία με πραγματικά διακυβεύματα. Η αλληλεπίδρασή τους παρέχει το συναισθηματικό αντίβαρο που χρειάζεται η σειρά όταν η κεντρική συνωμοσία απειλεί να πνίξει τα πάντα σε παράνοια και σκιά. Ο αισιοδοξισμός της Ίνιντ δεν μοιάζει πλέον με μια ιδιορρυθμία που πρέπει να υπομείνει κανείς, αλλά με μια δύναμη που μετριάζει τον αδίστακτο πραγματισμό της Wednesday, και, σε ορισμένες περιπτώσεις, τον ανακατευθύνει.
Αυτό που κρατά την αφήγηση σε ένταση είναι η άρνηση της σειράς να εγκαταλείψει το γοτθικό στοιχείο και παράλληλα συναντά το μοντέρνο DNA της. Η σεζόν δεν προσπαθεί να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό της με φανταχτερές παρεκκλίσεις ή παρακάμψεις του είδους, αλλά αντίθετα, τελειοποιεί την τέχνη της. Το χιούμορ είναι πιο έντονο, οι συναισθηματικές στιγμές είναι πιο ακριβείς και ο ρυθμός είναι πιο πειθαρχημένος. Ακόμη και τα στοιχεία τρόμου φαίνονται καλύτερα ενσωματωμένα, δεν είναι φτηνές τρομάρες, αλλά μια συνεχής με διακυμάνσεις ανησυχία.
Η πλοκή του ψυχιατρικού ιδρύματος Willow Hill είναι η ραχοκοκαλιά του πρώτου μισού, αλλά μικρότερα μυστήρια σέρνονται στους διαδρόμους του Nevermore: παράξενη συμπεριφορά των καθηγητών, αινιγματικά ιστορικά αρχεία και μια κλειδωμένη πτέρυγα στο σχολείο που ακόμη και ο διευθυντής φαίνεται απρόθυμος να συζητήσει. Αυτές οι δευτερεύουσες πλοκές τροφοδοτούν την κεντρική έρευνα χωρίς να την εκτροχιάζουν, δίνοντας την αίσθηση ενός κόσμου που ζει πέρα από το άμεσο επίκεντρο της Wednesday.
Στα μέσα της σεζόν, τα κομμάτια αρχίζουν να ταιριάζουν, όχι τέλεια, αλλά με έναν τρόπο που αναγκάζει την Wednesday να αντιμετωπίσει ένα ερώτημα πιο επικίνδυνο από το «Ποιος κρύβεται πίσω από όλα αυτά;»: δηλαδή, «Τι είμαι διατεθειμένη να γίνω για να τους σταματήσω;». Σε αυτή την ηθική ένταση βρίσκεται η πραγματική εξέλιξη της σειράς.
Η δεύτερη σεζόν της Wednesday στο δεύτερο μέρος της, η ηρωίδα μας ξυπνά και αντιλαμβάνεται ότι οι εβδομάδες πέρασαν, η Principal Weems εμφανίζεται ως πνευματικός οδηγός της, της λέει πως αν θέλει να ξανακερδίσει την ψυχική της δύναμη πρέπει να κοιτάξει μέσα της χωρίς αυταπάτες. Ταυτόχρονα αποκαλύπτεται πως ο Tyler, μαζί με τον “Slurp” και τον Fester Addams, δραπέτευσαν από το Willow Hill. Μετά την ανατροπή του πέμπτου επεισοδίου, αλλάζει ταχύτητα και ύφος. Από τη στιγμή που η ηρωίδα επιστρέφει στη δράση, η σειρά βαθαίνει σε πιο σκοτεινά μονοπάτια, εξερευνώντας τις συνέπειες της ευαισθησίας, τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στη δύναμη και την εξάρτηση, και τη σημασία της εμπιστοσύνης. Η πλοκή στήνεται γύρω από συμμαχίες που δοκιμάζονται, φιλίες που αναγκάζονται να ωριμάσουν και οικογενειακές σχέσεις που φωτίζονται με τρόπο άλλοτε τρυφερό και άλλοτε σκληρό.
Στην κορύφωση η Wednesday, οι γονείς της και η οικογένεια Addams παλεύουν να σταματήσουν ένα σχέδιο του Isaac (“Slurp”) και της Françoise, που απαγάγουν τον Pugsley για να τροφοδοτήσουν μια συσκευή απορρόφησης και μεταφοράς υπερφυσικής ενέργειας. Η Wednesday καταστρέφει τη μηχανή, ο Isaac επιτίθεται, όμως το Thing αυτονομείται και…
Η αισθητική παραμένει γοτθική, γεμάτη συμβολισμούς, αλλά με μεγαλύτερη ένταση στις συναισθηματικές διακυμάνσεις. Η σκηνοθεσία επιλέγει να τονίσει τις αντιθέσεις: το φως και το σκοτάδι, το αστείο και το απειλητικό, το παιγνιώδες και το τραγικό. Η Wednesday, ως κεντρική μορφή, καλείται να αντιμετωπίσει όχι μόνο εξωτερικούς κινδύνους αλλά και την ίδια της την ταυτότητα.
Το δεύτερο μέρος λειτουργεί σαν κλιμάκωση: δεν λύνει τα πάντα, αντίθετα ανοίγει ερωτήματα. Κρατάει το ενδιαφέρον ζωντανό, αφήνοντας τον θεατή σε μια διαρκή αίσθηση ανυπομονησίας. Η σειρά δείχνει πως ξέρει να ισορροπεί ανάμεσα στο μυστήριο, το χιούμορ και τη συγκίνηση, χτίζοντας έναν κόσμο όπου κάθε σκοτεινή γωνιά μπορεί να κρύβει μια αποκάλυψη.
Η Wednesday season 2 δεν φωνάζει τις φιλοδοξίες της, αλλά τις ακολουθεί υπομονετικά. Διατηρεί ό,τι λειτούργησε, το καυστικό χιούμορ, την οπτική παρακμή, τον περίεργο συνδυασμό κυνισμού και ευαισθησίας αλλά τώρα τα βάζει στην υπηρεσία μιας ιστορίας με βαθύτερες ρίζες και υψηλότερα διακύβευματα. Η Wednesday Addams παραμένει η σαρκαστική οδηγός μας, αλλά ο κόσμος στον οποίο ζει φαίνεται πιο επικίνδυνος, πιο περίπλοκος και πολύ λιγότερο επιεικής. Και αυτό, φυσικά, της ταιριάζει απόλυτα.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
