Εδώ ο κόσμος καίγεται…

Ερη Ιωαννίδου

Ο κόσμος καιγόταν -κυριολεκτικά- τους τελευταίους δύο μήνες και -μεταφορικά- εδώ και καιρό. Μπρος στα τόσα μας προβλήματα άλλοι/ες σφυρίζουν αδιάφορα, άλλοι/ες κάνουν πως δεν τα βλέπουν, άλλοι/ες στρέφουν την προσοχή τους αλλού, άλλοι/ες προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν κι άλλοι/ες επιμένουν στη δική τους άποψη για θέματα που δεν γνωρίζουν επαρκώς. Και κάποιοι/ες ασχολούνται σοβαρά. Διαβάζουν, ακούνε, συζητούν, θυμώνουν, επαναστατούν, πράττουν. Απέναντι σε τι όμως θυμώνουμε;

Το «τσουβάλιασμα» δεν ανταποκρίνεται ποτέ στην πραγματικότητα. Και θα έπρεπε να είναι προφανές ότι για τις γυναικοκτονίες δεν ευθύνονται ούτε μόνο οι άντρες, ούτε μόνο οι δράστες, ούτε μια συγκεκριμένη γενιά, ούτε οι μικρές ποινές, ούτε κανένας άλλος παράγοντας μεμονωμένα. Το έγκλημα είναι πάντα πολυπαραγοντικό φαινόμενο και ως τέτοιο οφείλουμε να το αντιμετωπίζουμε αν θέλουμε πραγματικά να επιφέρουμε αλλαγές. Εκεί έγκειται άλλωστε και η μεγαλύτερη δυσκολία μιας αποτελεσματικής και προσανατολισμένης στην πραγματικότητα αντεγκληματικής πολιτικής.

Κι αυτή όμως δεν λειτουργεί αποκομμένη από την κοινωνική πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Δεν μπορούμε να κατακρίνουμε και να τιμωρούμε την απουσία σεβασμού και ενσυναίσθησης, ενώ δεν τις διδάξαμε ποτέ. Δεν μπορεί η κοινωνική και πολιτική συνείδηση του/της πολίτη να θεωρείται αυτονόητη όταν δεν βοηθήθηκε ποτέ για να την αναπτύξει, αλλά αντίθετα πολεμήθηκε κάθε φορά που δειλά τόλμησε να την εκφράσει ή να πράξει σύμφωνα με αυτήν. Ο σεβασμός στον/ην άλλον/η, η αποδοχή, η πίστη στην ουσιαστική ισότητα, η ανάγκη για το «μαζί» που είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη για το «εγώ» δεν μπορούν να συνυπάρξουν με τον ωχαδερφισμό, την αδιαφορία, την ανάγκη για έλεγχο και δύναμη. Υπάρχουν βέβαια στην ίδια κοινωνία και πολεμούν. Ίσως και να αποτελούν όλα απαραίτητα συστατικά της τελικά. Αλλά καθένας/μια χρειάζεται κάποτε να επιλέξει ποια απ’ αυτά θα υπερασπιστεί. Και πώς. Όμως αν οι άνθρωποι θέλουμε να περάσουμε όσο καλύτερα γίνεται μαζί σ’ αυτόν τον κόσμο, είναι σχετικά ξεκάθαρο το ποια κατεύθυνση χρειάζεται να πάρουμε. Γιατί η άλλη δεν περιλαμβάνει το «μαζί».

Όταν προκύπτουν μεγάλες καταστροφές, θυμόμαστε ξανά το «μαζί», όπως τώρα, στις φωτιές. Άραγε τι μας εμποδίζει να το θυμόμαστε και τις άλλες μέρες; Όταν η καταστροφή δεν βρίσκει πολύ κόσμο, αλλά μόνο ένα θύμα; Τι μας εμποδίζει να κοιτάξουμε την πραγματικότητα; Να αναγνωρίσουμε τις γυναικοκτονίες ως τέτοιες ή να παραδεχτούμε ότι η κοινωνία μας πάσχει από το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής κακοποίησης όπως αναγνωρίζουμε τις φωτιές και παραδεχόμαστε την αναποτελεσματική αντιμετώπισή τους;

Γιατί φοβόμαστε τόσο να κοιτάξουμε στον καθρέφτη; Μήπως φοβόμαστε την πιθανότητα να αντικρύσουμε τον εαυτό μας να κρατάει κι αυτός ένα σπίρτο;

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω