Η κυρία Λυμπεροπούλου

Τον καιρό των σαρωτικών εποχών της περιφερειακής ραδιοφωνίας, άνθρωποι του ΔΗΠΕΘΕ μας ρώτησαν αν θα μας ενδιέφερε μια συνέντευξη με την κυρία Μάγια Λυμπεροπούλου.

Μα τι λέτε καλέ; Βεβαίως και μας ενδιαφέρει μια συνέντευξη με την κ. Λυμπεροπούλου, άκου λέει. Για ποιους μας περάσατε; Στη διευθύντρια του Θεάτρου μας δεν θα πάρουμε συνέντευξη, που το έχουμε κορώνα στο κεφάλι μας;

Αλλά βέβαια δεν ξέραμε και πολλά για την κ. Λυμπεροπούλου. Το θέατρο δεν ήταν κάτι συστηματικό στη ζωή των πατρινών, ούτε βέβαια ήταν η καθημερινότητά σου να πας στην Αθήνα ή την Επίδαυρο για παραστάσεις. Ξέραμε όσα διαβάζαμε, επί της ουσίας, και η Μάγια Λυμπεροπούλου δεν ήταν στην κατηγορία των καλλιτεχνών για τους οποίους θα έγραφε ο τύπος κάθε μέρα. Αλλά πλέον, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ είχε θεσπίσει τα δημοτικά περιφερειακά θέατρα, οπότε πλέον το θέατρο μας χτυπούσε την πόρτα, την ανοίξαμε κι εμείς φιλόξενα και να η κ. Λυμπεροπούλου.

Μια καλοφτιαγμένη γυναίκα στα γραφεία μας, ντυμένη λιτά, «καλλιτεχνικά», με πολλή αφαίρεση αλλά και χάρη. Και πολύ τσιγάρο. Και αυτή την γοητευτική βραχνάδα των καπνιστών που έχουν μάθει να μιλούν από το στομάχι. Οι φθόγγοι διαμορφώνονται από το βάθος των πνευμόνων, στο ύψος του διαφράγματος, οι κοιλιακοί πιέζουν και ο ήχος εξέρχεται σαν από ηχείο.

Ο γρατσουνισμένος λάρυγγας, ταλαιπωρημένος από το κάπνισμα,
τις πρόβες, τις ομιλίες, τις παραστάσεις, βάζει πιπέρι στη χροιά. Και η «καλημέρα» της κυρίας Λυμπεροπούλου είναι θεατρική, θεατρικότατη. Αλλά η συμπεριφορά της μαζεμένη.

Έχει άγχος, έχει έρθει πολλή ώρα νωρίτερα, για να πάρει μια ιδέα ποιους και τι θα αντιμετωπίσει, σύντομα θα διαπιστώσει ότι δεν βρίσκεται σε λάκκο λεόντων, εμείς θα προσπαθήσουμε να καμουφλάρουμε την άγνοιά μας. Και όλα θα πάνε καλά. Η
περιφερειακή δημοσιογραφία θα έχει ανταποκριθεί στο καθήκον: Έχει βοηθήσει το Θέατρο της πόλης.

Κάναμε κι άλλες 2-3 συνεντεύξεις. Δεν θυμόμαστε τίποτα από αυτές. Αλλά θυμόμαστε μια αίσθηση ασφάλειας και εμπιστοσύνης. Πώς γίνεται άνθρωποι που έχουν εκτεθεί εκατοντάδες φορές σε κοινό, σε αίθουσες μικρές ή μεγάλες, με λόγια πυκνά και δύσκολα,
να αγχώνονται για μερικές απαντήσεις σε μια πρωινή συχνότητα, που η αναμετάδοσή της θα φτάσει σε νοικοκυριά, ταξί και γραφεία, σε ακροατές που ιδέα δεν έχουν ποιος είναι ο Μισίμα και ποιος ο Κολτέζ και που οι περισσότεροι ξέρουν τον Κουν κυρίως από το
τραγούδι της Νικολακοπούλου; Άσε την απορία για αργότερα.

Επόμενο θέμα μας, η αργή πρόοδος του νέου δικτύου ύδρευσης. Τώρα ίσως ο ταξιτζής ανεβάσει την ένταση και το τηλέφωνο θα χτυπήσει. Την είδαμε στη σκηνή, τρεις φορές αν δεν μας απατά η μνήμη μας. Στο θέατρο, βέβαια, δενβλέπεις. Ακούς. Να τη πάλι η φωνή. Βαθιά, καλλιεργημένη, ένας κισσός που έχει δημιουργήσει μόνος του την επιφάνεια που τον φέρει, έναν τόπο κάπου ανάμεσα στο βελούδο και στο ατσάλι. Τα μάτια της έλαμπαν από καλές προθέσεις και αγάπη για την τέχνη. Από ανάγκη να δώσει δικαιώματα στην ποιότητα. Στη γωνία Καλών Προθέσεων και
Φιλοτιμίας, θα συναντηθεί με ένα κοινό που θέλει να βάλει το θέατρο στη ζωή του και φιλοτιμιέται να βγάλει τον σκασμό μπας και μπορέσει να καταλάβει γιατί ο Μισίμα αυτοκτόνησε και γιατί ο Κολτέζ μας τριγυρνάει σε μουσκεμένες αποβάθρες χειμωνιάτικα.

Ώσπου ήρθε η νύχτα του Ωδείου και εκεί είπε τα λόγια του Σχοινοβάτη, ενώ αιωρείτο ένας καλλιτέχνης με το μεγάλο φεγγάρι πίσω του και τότε η κυρία Λυμπεροπούλου έκανε τη φωνή της καθαρό και τρυφερό στίχο, ένα κύμα που ερχόταν και έφευγε, χωρίς να έχει πια τόση σημασία ο λόγος, όση ο ήχος: Ο λογοτέχνης έβγαζε τη γύμνια του και ο καλλιτέχνης την ανάγκη του να μιλά ενώπιον κοινού, να εκπέμπει τους φθόγγους του σαν σήματα ασυρμάτου, σαν νήσος που εκλιπαρεί να ανακαλυφθεί και να εκτιμηθεί για τα πλούσια της μαστιχόδενδρα, τα μπαχάρια και τις μπανανιές της.

Άνοιξαν και έκλεισαν αυλαίες πολλές από τότε μέχρι σήμερα. Χάσαμε τα ίχνη της Μάγιας Λυμπεροπούλου. Το Θέατρο έκλεισε επέτειο πριν κάτι μήνες.

Η Μάγια Λυμπεροπούλου πέθανε στα 81 της. Τι Θέατρο έχουμε σήμερα; Ο «Απόλλων» είναι γερασμένος, θα τον αναπλάσουν σε λίγο καιρό. Δεν μιλά κανείς για παραστάσεις, έχουμε πανδημία τώρα.

Επόμενο θέμα μας: Οι διακοπές του νερού. Η Φωνή πάντως αρνείται να σβήσει και σχοινοβατεί πάνω από τη σκηνή του Ωδείου έχοντας πίσω της κάποιο φεγγάρι.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ