Οι πασίγνωστοι του Αγνώστου

Ο διευθυντής σύνταξης της “Π” Κωνσταντίνος Μάγνης γράφει…

Ο σύζυγός της ήταν αξιωματικός. Κατά την ελληνοϊταλική εμπλοκή, ο αντίπαλος τον πιάνει αιχμάλωτο. Αλλά ο σύζυγος εμφανίζεται στο σπίτι. Τον άφησαν ελεύθερο; Η αντικατασκοπεία, στην οποία ηγείται ο αδελφός της συζύγου, μαθαίνει ότι ο αντίπαλος έχει δημιουργήσει σωσία του αξιωματικού και τον έχει βάλει στη θέση του αιχμαλώτου, προκειμένου να υποκλέπτει στοιχεία της ελληνικής άμυνας. Είναι τόσο πιστό αντίγραφο, που μπερδεύεται μέχρι και η σύζυγος: Του έχουν πετύχει και μια παλιά ουλή που είχε στο πόδι. Και τώρα, τι γίνεται: Είναι ο αληθινός Εκτωρ Ψάχος αυτός που κοιμάται στο πλευρό της Χριστίνας; Ή είναι ο μούφας;

Εντάξει, δεν φαίνονται πιστευτά όλα αυτά, αλλά στις αρχές του ’70, όταν η Γκέλυ Μαυροπούλου, που έφυγε από τη ζωή, ο Κώστας Καραγιώργης, που πήγε από έμφραγμα νεότατος, και ο Αγγελος Αντωνόπουλος υποδύονταν τους κεντρικούς ρόλους στον «Αγνωστο Πόλεμο», αυτές οι επινοήσεις του Φώσκολου έκαναν όλη την Ελλάδα να εγκαταλείπει κάθε δραστηριότητα για να μη χάσουν τη συνέχεια τέτοιων εξωφρενικών ιστοριών. Ηταν το πρώτο σήριαλ της ελληνικής τηλεόρασης και είχε τρομακτική απήχηση, σε βαθμό που αποτέλεσε κοινωνικό φαινόμενο. Εξηγήσιμο με δύο τρόπους. Μόλις είχε μπει η τηλεόραση στα σπίτια μας και μας είχε μαγέψει, μολονότι το πρόγραμμα ήταν μισό, υποτυπώδες, βαρετό, λογοκριμένο, παιδαριώδες. Επιπλέον, το σήριαλ ως ψυχαγωγικό είδος είναι απίστευτα επιδραστικό. Ακόμα και αν περιφρονείς την τηλεόραση λόγω παιδείας, κουλτούρας, εναλλακτικών ασχολιών ή και πείσματος, αν αφήσεις τον εαυτό σου για πέντε λεπτά να παρακολουθήσει επεισόδιο μιας σειράς, για την οποία δεν έχεις ιδέα, αρχίζεις και ψήνεσαι: Τι της είπε, μωρέ. Τι θα του πει αυτή; Τι θα γίνει παρακάτω; Φαίνεται ότι έχουμε ανάγκη τη μετάβαση, όπως και το δράμα. Οι δημιουργοί των σήριαλ δεν επινόησαν κάτι εκ του μηδενός. Ηδη το θέατρο και το σινεμά , όπως βέβαια και η λογοτεχνία, είχαν αποδείξει ότι ο δέκτης ψαρεύεται από την πλοκή, ακόμα και αν υποψιάζεται ότι του σερβίρουν μπαρούφες. Σκέψου λοιπόν τι σουξέ θα γίνει αν κάθε Δευτέρα διακόπτεις τη δράση πάνω στο καλύτερο. Ο τηλεθεατής θα ροκανίζει τις μέρες έως την άλλη Δευτέρα όπως ο ποντικός τις γαλέτες.

Η Γκέλυ Μαυροπούλου ήταν μια καλή ηθοποιός, αν και ο Φώσκολος την έβαζε κυρίως να κλαίει παρά να παίζει, αλλά ο κόσμος την ήξερε πρωτίστως σαν Χριστίνα Ψάχου. Αυτοί είναι οι κανόνες του θεάματος. Το μαζικό παίρνει συντριπτική διάσταση. Το ποιοτικό αναγνωρίζεται από όλους (σχεδόν) αλλά ανταμείβεται από λίγους. Το θέμα είναι αυτοί οι λίγοι να αρκούν ώστε να δίνουν νόημα στην καλλιτεχνική δημιουργία αξιώσεων. Τώρα με την πανδημία η μπάλα έχει χαθεί. Ενισχύθηκε η τάση μας «να ξεχνιόμαστε», παρά να ψαχνόμαστε.  Ποιος ρωτάει τώρα, αν έχει καμιά καλή παράσταση;  Κι αυτοί που ρωτούσαν, τείνουν τώρα να λένε μέσα τους, «καλύτερα που δεν έχει».

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ