ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ – «Καλάβρυτα 1943»: Καταπέλτης 91χρονος επιζών του Ολοκαυτώματος και έγκλειστος του σχολείου – «Μας σκοτώνουν για δεύτερη φορά!»
«Τι χυδαιότητες είναι αυτές; Οσοι τα ισχυρίζονται αυτά, ασελγούν πάνω στα ιερά και όσιά μας!», δηλώνει με πόνο ψυχής ο Γιώργος Δημόπουλος.
Τον μύθο του «καλού» ναζί, που τάχα ελευθέρωσε τα γυναικόπαιδα από το Δημοτικό Σχολείο των Καλαβρύτων, την αποφράδα 13η Δεκεμβρίου 1943, καταρρίπτει με εμφαντικό τρόπο, μιλώντας στην «Πελοπόννησο», ένας εκ των επιζώντων του Ολοκαυτώματος και των εγκλείστων του Σχολείου: Ο 91χρονος σήμερα Γιώργος Δημόπουλος, με τρεμάμενη φωνή, πνιγμένη στη συγκίνηση, εξιστορεί τα πραγματικά γεγονότα στην εφημερίδα «Π» και μεταφέρει ατόφια τη φρίκη, όπως ακριβώς την βίωσε.
O επιζήσας του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος Γιώργος Δημόπουλος, με τον συντάκτη της «Π» Παναγιώτη Ρηγόπουλο.
Ήταν τότε μόλις 13 ετών και βρισκόταν με τα τρία αδέλφια και τη μητέρα του μέσα στο σχολείο, την ίδια ώρα που χωρίς να το ξέρουν, ο πατέρας του δολοφονείτο από το εκτελεστικό απόσπασμα στον τόπο του μαρτυρίου…
Όπως ξεκαθαρίζει, μιλώντας στην «Π», κανένας ναζί δεν άνοιξε ποτέ καμία πόρτα και ούτε θα χρειαζόταν να την ανοίξει, διότι πολύ απλά έτσι κι αλλιώς, δεν ήταν ποτέ κλειδωμένες: «Μου το λέτε και ανατριχιάζω! Εχω χίλιους τρόπους να αποκρούσω αυτόν τον ψευδέστατο ισχυρισμό! Τι χυδαιότητες είναι αυτές; Όσοι τα ισχυρίζονται αυτά, ασελγούν πάνω στα ιερά και όσιά μας! Μεγαλύτερη χυδαιότητα δεν έχω συναντήσει! Βλέπω μπροστά μου τώρα που σας μιλάω, όλες τις εικόνες της φρίκης. Τα έχω περασμένα όλα στο πετσί μου από τότε και θυμάμαι, κάθε δευτερόλεπτο που έζησα! Εχω τις εικόνες νωπές! Δεν δέχομαι ούτε ένα γράμμα από αυτά που λέω να αμφισβητηθεί, γιατί εγώ τα έζησα! Και μάλιστα ήμουν 13 ετών και μπορούσα να αντιλαμβάνομαι πολύ καλά τι γινόταν…».
«ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΝΟΣΗΡΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ Ο ΚΑΛΟΣ ΝΑΖΙ»
«Η ταινία δεν έχω ιδέα τι περιλαμβάνει. Αλλά αυτό που παρουσιάζεται στο διαφημιστικό, ότι κάποιος «καλός» Αυστριακός ναζί κόβει δήθεν τις αλυσίδες της πόρτας και σώζει τα γυναικόπαιδα, δεν ανταποκρίνεται διόλου στην πραγματικότητα. Είναι δημιούργημα νοσηρής φαντασίας, απέχει παρασάγγας από την πραγματική ιστορία! Είναι όνειδος, μια τόσο οδυνηρή ιστορία, με τόσο αίμα, με τόσο κλάμα, να υπόκειται στην κρίση του κάθε σκηνοθέτη, για τον τρόπο με τον οποίο θα την παρουσιάσει! Με τους ανίερους αυτούς ισχυρισμούς, μας σκοτώνουν για μια φορά ακόμα, πατώντας πάνω στα κόκκαλα, πάνω στα ιερά μας, πάνω στα πιστεύω μας! Ακόμα και ο Αίσωπος ωχριά μπροστά στον σεναριογράφο της ταινίας!».
«ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ ΗΤΑΝ ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΕΣ!»
Ο κ. Δημόπουλος, θυμάται με κάθε λεπτομέρεια τα γεγονότα: «Βγήκαμε έξω από το σχολείο, άλλοι από τα παράθυρα που έσπαζαν οι αλλόφρονες μητέρες και άλλοι από τις πόρτες! Ουδέποτε όμως οι πόρτες ήταν κλειδωμένες! Οι πόρτες όλες μαζί ήταν πέντε και άνοιγαν προς τα μέσα. Από μία στις τέσσερις αίθουσες και μία η κεντρική. Ποια πόρτα άνοιξε ο υποτιθέμενες ‘’καλός’’ ναζί; Αυτά είναι παραμύθια!
Οταν αντιληφθήκαμε τους καπνούς και άρχισαν να μας πνίγουν, επικράτησε πανζουρλισμός! Ενα ποτάμι που άφριζε ήταν ο κόσμος καθώς έβγαινε έξω από το σχολείο! Οι αίθουσες ήταν ασφυκτικά γεμάτες και πάνω στο πανδαιμόνιο της εξόδου, ποδοπατιέται μια γυναίκα, η Κρίνα Τζαβάρα, η οποία ξεψυχά επί τόπου! Οταν έσπασαν τα παράθυρα, που ήταν ψηλά στους τοίχους, πολλές μανάδες πέταγαν τα παιδιά τους έξω για να σωθούν αυτά πρώτα! Βγαίνοντας με τη σειρά τους αυτές από τις διάπλατα ανοικτές πόρτες, που ουδέποτε έκλεισαν και χωρίς κανείς Γερμανός να τις εμποδίσει, έψαχναν να βρουν τα παιδιά τους. Ποιος θα μπορούσε να δει την ώρα του αλαλαγμού ότι υπήρξε κάποιος δήθεν Αυστριακός ναζί στην πόρτα; Είχε κανένας τον χρόνο και την ψυχραιμία να παρατηρήσει τέτοιο πράγμα, όταν ο κόσμος έβγαινε σαν ποτάμι από το σχολείο; Είναι ποτέ δυνατόν να λέγονται τέτοιες ανυπόστατες θεωρίες, που δεν αντέχουν σε καμία λογική;».
Και στο σημείο αυτό, ο κ. Δημόπουλος παραθέτει ένα ακόμα σημαντικό σημείο της ιστορίας: «Τη στιγμή του αλαλαγμού που βγαίναμε από την κεντρική πόρτα, είχε ήδη καταφθάσει το εκτελεστικό απόσπασμα, που επέστρεφε από τον τόπο της δολοφονίας των Καλαβρυτινών. Αν θέλανε να μας σκοτώσουν, δεν θα μπορούσαν να το κάνουν; Τι θα τους εμπόδιζε; Μας έβλεπαν να βγαίνουμε και θυμάμαι ότι γελούσαν και απολάμβαναν το θέαμα της αλαφιασμένης εξόδου μας!. Σαφώς δεν είχαν σκοπό να μας κάψουν. Απλώς μας έκλεισαν στο σχολείο για δύο λόγους: Ο ένας για να μην αντιληφθούμε την εκτέλεση και υπάρξουν αντιδράσεις και δεύτερον για να αποθαρρύνουν ενδεχόμενη αντίσταση των μελλοθάνατων, από τη στιγμή που αυτοί ήξεραν ότι κρατούσαν τις γυναίκες και τα παιδιά τους».
«ΕΓΩ ΑΝΟΙΞΑ ΠΡΩΤΟΣ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ!»
Μάλιστα ο 91χρονος σήμερα αυτόπτης μάρτυρας, περιγράφει στην «Π» μια συγκλονιστική σκηνή, που αποδεικνύει περίτρανα το γεγονός ότι ουδέποτε οι πόρτες ήταν κλειδωμένες:
«Αρκετά πριν ξεκινήσει η εκτέλεση και ενώ μας είχαν εγκλωβίσει στις αίθουσες, εγώ πρώτος βγήκα από εκεί που μας είχαν στοιβάξει: Ήθελα να πάω προς νερού μου και με την άγνοια κινδύνου ενός μικρού παιδιού που είχα, άνοιξα μόνος μου την πόρτα για να πάω στο αποχωρητήριο. Όπως ανοίγω την ξεκλείδωτη πόρτα, συναντάω ακριβώς απ’ έξω, έναν Γερμανό σκοπό. Του λέω με νοήματα ότι θέλω να πάω στην τουαλέτα και μάλιστα για να τον εξευμενίσω, βγάζω από την τσέπη μου μια χούφτα καρύδια και αμύγδαλα που μου είχε δώσει η μητέρα μου από το σπίτι και του τα προσφέρω. Αυτός τα αρπάζει και με αφήνει να περάσω.
Μόλις επιστρέφω, πάω στο διάδρομο για να επιστρέψω στην αίθουσα που ήταν η μάνα και τα αδέλφια μου. Αλλά ωστόσο λέω, δεν πάω στην άλλη αίθουσα που είχαν οδηγήσει τους άρρενες, ώστε να ψάξω τον πατέρα μου; Πήγα λοιπόν, μπήκα, δεν με ενόχλησε κανένας και αυτή η πόρτα ήταν ανοικτή. Αλλά δεν ήταν μέσα ο πατέρας μου, γιατί ήταν ήδη στις δύο πρώτες εκατοντάδες που είχαν ήδη οδηγηθεί στον τόπο της εκτέλεσης. Έτσι βγαίνω λοιπόν και ξαναπάω στην αίθουσα που ήταν η μάνα και τα αδέλφια μου. Καμία πόρτα δεν ήταν κλειδωμένη, ούτε η βέβαια η κεντρική!»
Δεν ξέρω για ποιά πόρτα λέει ο κος Δημόπουλος και πόσες πόρτες είχε – δεν έχει λόγο να σφάλει, προφανώς θα ‘ταν περισσότερες από μία – αλλά ΚΑΙ Ο ΠΕΘΕΡΟΣ ΜΟΥ ΕΝ ΖΩΗ ΑΚΟΜΑ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΡΟΔΟΠΟΥΛΟΣ (επίσης κι αυτός 91 ετών και τότε 13, άρα συνομίληκος ΚΑΙ ΦΙΛΟΣ του κου. Δημόπουλου, μας είπε (προχθές) ΕΠΙ ΛΕΞΗ:
“‘Ημουν ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ πρώτος-πρώτος και δίπλα στεκόταν μαζί μου η κυρία ΧΑΤΖΗ, η διευθύντρια του σχολείου. Με το που μας έζωσαν οι φλόγες, ο κόσμος αλαφιασμένος – 500 και βάλε άτομα σε μια αίθουσα που χωρούσε 30 – όρμησε προς την πόρτα και ΕΠΕΣΕ ΠΑΝΩ ΜΑΣ, σε μένα και την κυρία Χατζή, που μας ΤΙΝΑΞΑΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ ΠΕΣΑΜΕ ΚΑΤΩ! Εγώ, πιτσιρικάς, πετάχτηκα στο δευτερόλεπτο επάνω, αλλά η κυρία Χατζή ήταν πεσμένη ακόμα κάτω. ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, ΕΓΩ ΚΙ Ο ΕΝΑΣ ΕΚ ΤΩΝ ΔΥΟ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΣΚΟΠΩΝ, σηκώσαμε την γυναίκα για να μη ποδοπατηθεί – όπως μια άλλη άτυχη γυναίκα ποδοπατήθηκε και πέθανε επί τόπου. Ο ΑΛΛΟΣ Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΣΚΟΠΟΣ, τινάχτηκε 2-3 μέτρα μακριά απ’ το πλήθος που έπεσε με πάταγο πάνω του, καθώς προσπαθούσαν να φύγουν απ’ το σχολείο. ΟΥΤΕ ΑΥΤΟΣ, ΟΥΤΕ Ο ΑΛΛΟΣ – που βοήθησε να σηκώσουμε την κα. Χατζή – ΔΕΝ ΕΚΑΝΑΝ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ, δεν φώναξαν, δεν είπαν αλτ, δεν πυροβόλησαν, κοιτούσαν αποσβολομένοι το πλήθος που έβγαινε πανικόβλητο, είχαν άσπρα σαν το πανί πρόσωπα και γουρλωτά μάτια… Με το που βγήκαμε έξω, αμέσως έτρεξα προς το λόφο της Εκτελέσεως, να βρω τους δικούς μου, τον πατέρα μου και τα 3 μεγαλύτερα αδέρφια μου…”
Mόλις κατέβηκα από τον πάνω όροφο που μένει ο πεθερός μου (ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΡΟΔΟΠΟΥΛΟΣ) και μου έδωσε περισσότερες διευκρινήσεις… Ο κ. Δημόπουλος, αφού αναφέρεται στην αδικοχαμένη την κα. Τζαβάρα, ήταν ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΑΞΗ (στο βάθος) – δηλαδή στην σημερινή αίθουσα με τις ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ των εκτελεσμένων. Ο Στέφανος, ήταν στην ΠΕΜΠΤΗ ΤΑΞΗ, δίπλα από την αίθουσα που κρατούσαν τους άνδρες – δηλαδή την σημερινή αίθουσα με την μεγάλη βιτρίνα-δωρεά του πεθερού μου, που έχει την καπαρντίνα του αδερφού του, το ρολόι του πατέρα του, κάτι φωτογραφίες και κάποια παλιά χρήματα της εποχής.
Απ’ όσα μου διευκρίνησε – και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑ σωστά, διότι είχα εύλογες απορίες ΠΩΣ ΧΩΡΕΣΑΝ ΤΟΣΑ ΓΥΝΑΙΚΟΠΑΙΔΑ σε … μια αίθουσα – οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν φυσικά ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ/ΑΙΘΟΥΣΕΣ του σχολείου, για να στιβάξουν τον κόσμο. Ο πεθερός μου ήταν στην Πέμπτη Τάξη, ο κος Δημόπουλος ήταν στην Δευτέρα Τάξη (στο “βάθος”, όπως μου τόνισε).
Επίσης, μου είπε, ότι ΚΑΠΟΙΟΣ ΦΩΝΑΞΕ (από την Δευτέρα Τάξη ακούστηκε) ότι “μας έβαλαν φωτιά, θα μας κάψουν!” και ξεκίνησε ο πανικός. Στη πραγματικότητα, ΕΜΠΑΙΝΑΝ ΠΥΚΝΟΙ ΚΑΠΝΟΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΙΤΟΝΙΚΑ ΣΠΙΤΙΑ που καίγονταν, το σχολείο δεν καιγόταν!!!! Μάλιστα, μου είπε ότι βγήκαν όλοι ΣΤΟ ΠΡΟΑΥΛΙΟ του σχολείου και εκείνη τη στιγμή η μάνα του Στέφανου γύρισε στον άλλο της γιο τον Μάκη Ροδόπουλο και του ‘πε να τρέξει μέσα (ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ!!!) να πάρει τις κουβέρτες που είχαν μαζί τους (που τους είχαν πει οι Γερμανοί να πάρουν) – και έτρεξε ο Μάκης, ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ (πώς θα το ‘κανε, αν καιγόταν το σχολείο;) και πήρε τις κουβέρτες κι έτρεξε πίσω στο προαύλιο.
Μετά, μου είπε ο Στέφανος ότι εκείνος κι ο Μάκης έτρεξαν να διαφύγου από την μεριά που ήταν το ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ, αλλά είδαν τότε Γερμανούς που κατηφόριζαν απ’ τον λόφο της Εκτελέσεως και τους έπιασε πανικός και “την κοπάνισαν” προς την αντίθετη κατεύθυνση, πηδώντας κάτι μάντρες.
[…] και ρεπορτάζ στην ηλεκτρονική Pelop.gr, 4/11/2021, https://pelop.gr/apokleistiko-kalavryta-1943-katapeltis-91chronos-epizon-tou-olokaftomatos-kai-egkle… […]