Χόμο Απόλλων

Κωνσταντίνος Μάγνης

Όλα παλιά ήταν πιο ωραία, πιο αυθεντικά, πιο αγνά, ακόμα και οι παγκόσμιοι πόλεμοι, οι θάνατοι ανθρώπων κατά χιλιάδες από τις μολυσματικές νόσους και οι αυτοκτονίες μετά το Κραχ του 1929. Εντάξει, όχι η εξόντωση των Εβραίων, αν και κάποιοι διατείνονται ότι δεν συνέβη ή ότι και να μην συνέβη, κάτι θα έπρεπε να γίνει μ’ αυτούς.

Το παρελθόν ήταν όμορφο, το παρόν είναι σκέτος Αρμαγεδδών (ξέρει κανείς άλλον όρο με δύο Δέλτα;). Το σχολιάσαμε και αυτές τις μέρες, με την ευκαιρία της επετείου των 150 χρόνων από τότε που οι άρχοντες της πόλης των Πατρών τσόνταραν (συνεισέφεραν, αν θέλουμε σωστά ελληνικά) για να αποκτήσει η πόλη μουσικό θέατρο, τον «Απόλλωνα» εφάμιλλο των ιταλικών, προκειμένου να βλέπουν άριες, όπως επέβαλλε η παιδεία τους , ή όπως ήθελαν να δείχνουν.

Υπήρχε και κίνητρο: Αφενός μπορούσε η αστική κοινωνία της εποχής να βλέπει τη Νόρμα, αφετέρου οι εύποροι πολίτες κατοχύρωναν τη θέση τους στο κοινωνικό τζετ σετ, αποκτώντας διαρκές δικαίωμα πρόσβασης σε ένα θεωρείο όπως περίπου γίνεται σήμερα, προκειμένου να δούμε τον Μαρτσέλο η έναν αετό να μπαίνει σε γήπεδο με μπάλα.

Να οι μεγάλες διαφορές που μας πικραίνουν. Τότε οι πλούσιοι έκαναν θέατρα, ενώ οι σημερινοί δεν φτιάχνουν. Είτε οι δικοί μας πλούσιοι δεν έχουν (δικά τους) λεφτά, είτε δεν έχουν τέτοιους προσανατολισμούς.

Ενώ εμείς έχουμε;

Συζητούσαμε με μια παρέα του καλλιτεχνικού χώρου και μας εξέθεταν την αποκαρδίωσή τους για το πολύ ισχνό ποσοστό πολιτών που πατάνε στο θέατρο, εξαιρουμένων περιπτώσεων όπου στη σκηνή θα πατήσει βαριά δημοφιλής ηθοποιός, που τον βλέπαμε όλο τον χειμώνα στην τηλεόραση να επιδίδεται σε πράξεις που εξιτάρουν την οικογένεια. Ερωτικές παρασπονδίες, εξώγαμες συλλήψεις, κακοποιήσεις γυναικών, εκμετάλλευση αδυνάτων.

Βλέπεις, στον 19ο αιώνα, είμαστε όλοι ανόθευτοι και ευγενέστεροι. Δεν υπήρχαν φτωχοί σε χαμοκέλες στη Γούβα, ούτε εκβιασμοί των παραγωγών σταφίδας από τους εξαγωγείς, αλλά μόνο αρχοντιά και καθαριότητα.

Κάθε κοινωνία αποκτά αυτό που της λείπει. Η αλήθεια είναι ότι οι πλούσιοι του 1900 ανακάλυψαν και υποστήριξαν την ανάγκη να αποκτήσει η πόλη λαϊκό νοσοκομείο, έστω και αν το ήθελαν και για τους ίδιους, αν υπολογίσουμε ότι ο Μπέμπης Καραμανδάνης πέθανε παιδάκι, για να ιδρύσουν οι δικοί του παιδιατρικό νοσοκομείο. Τα επόμενα χρόνια τις ανάγκες αυτές τις εξυπηρέτησε το κράτος και τα ΕΣΠΑ.

Και μερικώς μόνον κάποιοι ιδιώτες χρηματοδοτούν αγορές μηχανημάτων και ανάπτυξη εξελιγμένων μονάδων. Σήμερα, η κοινωνία χει σαν προτεραιότητά της την υγεία, και ορθά, γιατί η ιατρική πρόοδος μπορεί να μας σώσει όλους, κάποια στιγμή (αν θεράπευε και το συνάχι, θα δίναμε νόμπελ ιατρικής και όχι σ’ αυτόν που ανακάλυψε ότι ο Νεάντερνταλ με τον Χόμο Σάπιενς και τον ποιο εξελιγμένα ανθρωποειδή έκαναν προσμείξεις, λες και άμα δεις Σάπιενς και Νεάντερταλ μπορείς να τους ξεχωρίσεις). Βέβαια, καλό θα ήταν να έχουμε θέατρα, να κατεβαίνει ο αετός με το κρανίο του Χόμο Σάπιενς και ο Αμλετ να αρχίζει αυτά τα ακατανόητα.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω