Η Μαρίζα Ρίζου στην «Π»: «Προσπαθώ να είμαι ελεύθερη»

Αλεξάνδρα Παναγοπούλου

Ποιο είναι το καλύτερο αντίδοτο για έναν μουντό χειμώνα; Η πρώτη απάντηση είναι η συναυλία της Μαρίζας Ρίζου που θα πραγματοποιηθεί την ερχόμενη Τετάρτη στις 9 το βράδυ στα Παλαιά Δημοτικά Σφαγεία.

«Παλεύω με τον εαυτό μου, με τα δικά μου σκοτεινά κομμάτια, με τις δικές μου μαύρες τρύπες. Αυτά τα δύο χρόνια ήταν πολύ δύσκολα για εμένα»

Η Μαρίζα Ρίζου μάς έρχεται με ένα πρόγραμμα φτιαγμένο με αγάπη και τρέλα, όπως η ίδια, που μιλάει πολύ, δεν φοβάται να μοιραστεί όμορφες και δύσκολες στιγμές μαζί μας και γελάει πολύ. Λίγες ώρες πριν την απολαύσουμε ζωντανά, η Μαρίζα Ρίζου μιλά στην «Πελοπόννησο της Δευτέρας» για την καραντίνα, α συναισθήματα που γεννήθηκαν, το σήμερα και πολλά άλλα.

Μετά από ένα μεγάλο διάστημα εκτός, έχουμε επανεκκίνηση στις συναυλίες. Πώς ήταν το συναίσθημα;
Για να είμαι ειλικρινής, θα έλεγα ότι στην αρχή ήταν άβολα. Λες τώρα αυτό εγώ το κάνω όντως; Και πώς διαχειριζόμουν αυτό; Αν συμβεί κάτι τι κάνω; Βέβαια, εγώ είχα μια εικόνα από πέρυσι το καλοκαίρι με τις μάσκες που ήταν αρκετά σοκαριστική. Και φέτος ήμουν πιο εξοικειωμένη. Όμως, παρ’ όλα αυτά, επειδή δεν ήταν το κανονικό μας να κάνουμε live όπως τα προηγούμενα χρόνια, οι πρώτες συναυλίες ήταν κάπως άβολες. Μετά αυτό προφανώς έφυγε και ευτυχώς ο άνθρωπος είναι προσαρμοστικό ον, οπότε ήταν πολύ – πολύ ωραία και κάποιες φορές πολύ λυτρωτικά.

Αν υποθέσουμε ότι είστε η Μαίρη Πόπινς και πρέπει να σκεφτείτε κάτι καλό για να πετάξετε, αυτό θα ήταν οι συναυλίες;
Όχι πάντα. Υπάρχει περίπτωση η συναυλία να είναι κάτι αρκετά βαρύ σε μια περίπτωση που δεν είσαι αρκετά συμπαγής για να το αντιμετωπίσεις. Βέβαια, στο τέλος πάντα είναι λυτρωτικό, γιατί δίνεις μια συγκεκριμένη ενέργεια, μια καλή πρόθεση και αυτή σου επιστρέφεται και γεμίζεις με αγάπη και ομορφιά. Αλλά αυτό δεν συνέβαινε πολύ στα πρώτα live. Γιατί όταν πρωτο-προσπαθείς να επικοινωνήσεις την ύπαρξή σου, δεν έχεις απαραίτητα τους κατάλληλους ανθρώπους απέναντί σου, οπότε δεν παίζεται αυτό το παιχνίδι της καλής ενέργειας, και μπορεί να είναι και πολύ επιβαρυντικό ένα live σε μια κακή στιγμή στην αρχή της πορείας σου. Δεν είναι όλα τέλεια. Βγαίνεις και διορθώνονται τα πάντα. Είναι μια σχέση το live. Μια σχέση δεν εννοείται, πρέπει να κτιστεί.

Μια σχέση έχει και τις δυσκολίες της, έχει και χωρισμούς και άσχημες στιγμές. Σε αυτή τη σχέση με τη μουσική και τα live υπάρχουν αυτά;
Νομίζω ότι είναι από τις ελάχιστες σχέσεις που είναι λίγο πιο προστατευμένες. Αισθάνομαι, και το λέω ως θεατής και ακροατής, πως όταν ένας καλλιτέχνης με σέβεται, δεν προδίδεται εύκολα αυτή η σχέση. Είναι λιγότερο επικίνδυνο να διαλυθεί από μία προσωπική – ερωτική σχέση.

Μπορείτε ως ακροατής να απολαύσετε μία συναυλία όπως ένας απλός θεατής, ή ο μουσικός μέσα σας ψάχνει λεπτομέρειες;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση ένας μουσικός να μην μπει στο τριπάκι να σκεφτεί «ωχ τι έκανε εδώ, τι ωραίο, αυτό δεν μου άρεσε πολύ». Επειδή δεν είμαι απλά τραγουδίστρια αλλά και μουσικός, αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο να το ακούσω πιο καθαρά. Ωστόσο, όταν κάτι με αφορά συναισθηματικά, ποιος μουσικός… Πριν λίγες μέρες πήγα στον Φοίβο Δεληβοριά και τα μάτια μου έγιναν τούμπανο από το κλάμα και τη συγκίνηση! Μπορώ να πω «τι ωραία που παίζουν εδώ», παρ’ όλα αυτά αυτό δεν αναιρεί το ότι έκλαψα πολύ, ανακουφίστηκα, λυτρώθηκα. Όταν κάτι σε βρίσκει στο στομάχι δεν έχει θεωρίες και τεχνικά πράγματα. Νομίζω ότι είμαι θετικός ακροατής και πάντα πάω με ανοικτή καρδιά.

Αυτή την θετικότητα τη βγάζετε επί σκηνής. Είστε έτσι μόνο εκεί ή γενικά;
Θεωρώ ότι στο DNA μου έχω μια αισιοδοξία, παρ’ όλα αυτά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι συνεχώς αισιόδοξη. Παλεύω με τον εαυτό μου, με τα δικά μου σκοτεινά κομμάτια, με τις δικές μου μαύρες τρύπες. Αυτά τα δύο χρόνια ήταν πολύ δύσκολα για εμένα γιατί με συντάραξαν πολύ και έπαθα και τα υπαρξιακά μου και τις μίνι καταθλίψεις. Παρ’ όλα αυτά θεωρώ ότι στον πυρήνα μου υπάρχει κάτι πολύ δυναμικό που λέει ότι «ε, όχι, θα πάμε προς το φως, θα τελειώσει αυτό». Και πιστεύω ότι και μέσω της ψυχοθεραπείας που με έχει βοηθήσει πολύ τα 3 τελευταία χρόνια, έχω βαθιά πίστη πια τις στιγμές που είναι άγριες για την ψυχή μου ότι αυτό είναι κάτι που περνάει.

Άρα απ’ ό,τι καταλαβαίνω στην καραντίνα, υπήρξαν στιγμές βάθους και στιγμές μαύρες.
Εντελώς. Και οι στιγμές βάθους δεν σημαίνει ότι είναι μαύρες. Το πρόβλημα είναι κάποιος να είναι επιφανειακός. Και η ελαφρότητα δεν σημαίνει επιφάνεια. Μπορεί κάποιος να είναι ελαφρύς και βαθύς. Φυσικά όμως και πέρασα πολύ δύσκολες στιγμές, μαύρες στιγμές και στιγμές φοβερής ματαίωσης. Όταν δεν δουλεύεις, δεν ξέρεις πώς θα ζήσεις, πότε θα ξαναεργαστείς και αν θα μπορέσεις να ξαναεργαστείς και υπάρχει αυτό το «σίχαμα» που λέγεται ειδήσεις και δεν το παλεύω καθόλου που σου λέει «θα πεθάνουμε όλοι τώρα» και υπάρχει μια καταστροφολαγνεία και η πλειοψηφία των δημοσιογράφων έχει οριακά ερωτική διέγερση με το ότι πεθαίνει κόσμος, ε, αυτό σε φτάνει σε ένα σημείο φοβερού φόβου.

Μιλήσατε για μαύρες στιγμές και γίνατε πιο σκοτεινή στο τελευταίο σας CD.
Ανέκαθεν ήμουν, απλά δεν φοβήθηκα να πω ότι είμαι όλα. Κάποιοι δημοσιογράφοι –και μπορεί να φαίνεται με όσα λέω ότι δεν τους συμπαθώ αλλά δεν είναι αλήθεια, άλλωστε και εγώ δημοσιογραφία σπούδασα!– θέλουν να σε βάλουν σε ένα κουτί. Απλώς εγώ δεν ήθελα καθόλου να είμαι ένα πράγμα. Δεν μου αρέσει να είμαι ανελεύθερη. Προσπαθώ να είμαι ελεύθερη. Οπότε θέλησα να δείξω πως δεν είναι μόνο ωραία και χαρούμενα τα πράγματα, είναι όλα. Είμαι όλα.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω