Το λυπηρό γεγονός της οδού Σμύρνης

Το κύριο άρθρο της “Π” καταπιάνεται με το θλιβερό γεγονός της οδού Σμύρνης, αλλά και τους ανεμβολίαστους της Ηλείας.

ΔΥΟ συνάνθρωποι με ψυχικά προβλήματα έχασαν τη ζωή τους γιατί έμειναν αβοήθητοι και χωρίς περίθαλψη όταν η μητέρα τους βρέθηκε σε ανάγκη νοσηλείας και παροπλίστηκε.

ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι η γυναίκα δεν κατέστη δυνατό να ενεργοποιήσει κάποιον εναλλακτικό μηχανισμό παροχής φροντίδας ή ότι τέτοιος μηχανισμός «απλά» δεν υπήρχε. Και ότι για κάποιο λόγο ο περίγυρος δεν αντιλήφθηκε την κατάσταση και την κρισιμότητά της. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι η περίπτωση ήταν εν γνώσει κάποιων που δεν ανέλαβαν δράση, κινητοποιώντας έστω μια κοινωνική υπηρεσία ή και τις αρχές.

ΔΕΝ μπορούν όλα τα συμβάντα να ανάγονται στη σφαίρα της συλλογικής ευθύνης. Σίγουρα όμως το συμβάν πρέπει να μας προβληματίσει. Τι συνέβη; Και με ποιους τρόπους τέτοια δράματα δεν θα ξανασυμβούν;

Η ΓΗ ΤΗΣ ΗΛΕΙΑΣ
ΑΧΙΛΛΕΙΟΣ πτέρνα δεν είναι μόνο η κατηγορία των ανεμβολίαστων πολιτών, που ελπίζουμε να λιγοστέψουν κάτω από την ηθική και πρακτική πίεση που τους ασκείται. Εχουμε και άλλες. Ακούμε για την περίπτωση των εργατών γης, στην Ηλεία. Στις τάξεις τους εκδηλώνονται κρούσματα. Είναι προφανές ότι δεν τηρούνται τα ενδεικνυόμενα μέτρα και ο νόμος παραβιάζεται.

Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ κοινωνική περιοχή έχει στο παρελθόν γίνει εστία καταστάσεων που ξέφευγαν από τα όρια του ανθρωπισμού αλλά και τα υγειονομικά πλαίσια, κάτι που -εκτός των άλλων- μας εξέθεσε και σαν χώρα διεθνώς. Φαίνεται ότι δεν ασκούνται οι έλεγχοι που θα έπρεπε. Και
κακώς δεν ασκούνται ούτε καν υπό το βάρος της υγειονομικής απειλής που μπορεί να εξάγει προβλήματα στην ευρύτερη κοινότητα.

ΕΙΝΑΙ σαν να μη θέλουμε να ξέρουμε και να μη θέλουμε να βλέπουμε για να προκαλέσουμε «κόστος» οποιαδήποτε μορφής.

ΑΥΤΑ πρέπει να τελειώνουν. Η κανονικότητα δεν μπορεί να είναι μονομερής. Πρέπει να επεκτείνεται σε κάθε πτυχή της ζωής μας