Θεοδώρα Μπαρλίγκα: «Δεν τα παρατάω ποτέ, παλεύω μέχρι τέλους»

Η Πλαστική Χειρουργική γι’ αυτήν είναι πάθος, ανεξάντλητη πηγή προκλήσεων και δημιουργικότητας με στόχο την ομορφιά -τη φυσική πάντα. Η Θεοδώρα Μπαρλίγκα μοιράζεται με την «Π» «σταθμούς» της ζωής της.

Θεοδώρα

Τελειομανής, δυναμική, full time γιατρός και full time μαμά, έχει καταφέρει, από τις πρώτες ημέρες της επαγγελματικής της πορείας, να κερδίσει με τις γνώσεις της την εμπιστοσύνη του κόσμου, του οποίου εισπράττει την αγάπη εντός κι εκτός Πατρών.

Η Πλαστική Χειρουργική γι’ αυτήν είναι πάθος, ανεξάντλητη πηγή προκλήσεων και δημιουργικότητας με στόχο την ομορφιά -τη φυσική πάντα. Η Θεοδώρα Μπαρλίγκα μοιράζεται με την «Π» «σταθμούς» της ζωής της.

-Τι θυμάστε εντονότερα από τα παιδικά σας χρόνια;

Με θυμάμαι, μια ζωή, να διαβάζω, χωρίς, όμως, να με πιέζει κανείς. Τουναντίον, οι γονείς μου με προέτρεπαν να μην κουράζομαι τόσο πολύ, όμως εγώ ήθελα πάντα να είμαι πρώτη. Μου έμεινε, βέβαια, αυτό το κουσούρι και μετά (γέλια).

-Σπουδάσατε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Την επιλέξατε επειδή…

Από παιδάκι επτά χρονών έλεγα ότι θα γίνω γιατρός, επειδή μου άρεσε η δυνατότητα που σου δίνει αυτό το επάγγελμα να προσφέρεις στον άνθρωπο, να τον θεραπεύεις. Και από μικρή, πάλι, είχα αποκλείσει τις παθολογικές ειδικότητες. Προτιμούσα το νυστέρι. Ηθελα να γίνω χειρουργός.

-Οπως και γίνατε. Γιατί, αλήθεια, αποφασίσατε να κάνετε ειδικότητα -αρχικά στην Πάτρα κι έπειτα στο Μπορντό της Γαλλίας- στην Πλαστική Χειρουργική;

Το αποφάσισα όταν γνώρισα την Πλαστική Χειρουργική -και δη την Επανορθωτική- και της είπα, με κλειστά μάτια, το «ναι». Μετά την ολοκλήρωση της ειδικότητας, εργάστηκα για ένα χρόνο στην Αθήνα, δίπλα σε καταξιωμένους συναδέλφους, και επέστρεψα στην Πάτρα το 2006, οπότε άνοιξα το ιατρείο μου.

-Πώς θα περιγράφατε αυτά τα δέκα οκτώ χρόνια της επαγγελματικής σας πορείας, από το ξεκίνημά σας έως σήμερα;

Οταν επιλέγεις να ιδιωτεύσεις ως χειρουργός, κάνεις βουτιά στα βαθιά, γιατί ξέρεις ότι είσαι μόνος σου -εσύ και ο Θεός. Δεν έχεις τη στήριξη της ομάδας ενός νοσοκομείου. Οπότε το άγχος μήπως κάτι δεν πάει καλά υπάρχει πάντα. Παρ’ όλα αυτά, είχα πολύ μεγάλη στήριξη και αγάπη από τον κόσμο από την πρώτη κιόλας μέρα που άνοιξα το ιατρείο μου. Οι ασθενείς με γνώρισαν, με εμπιστεύτηκαν, και όλο αυτό το διάστημα κύλησε πολύ ομαλά -με τα αισθητικά περιστατικά της καθημερινότητας αλλά και τα πιο σοβαρά χειρουργικά περιστατικά.

-Δεν μείνατε, όμως, μόνο στην Πάτρα… Εχετε επεκταθεί σε Πύργο και Αθήνα.

Ναι, γιατί, καταρχάς, είχα πάρα πολύ κόσμο από τον Πύργο και γενικά από την περιφέρεια, κι επειδή έτυχε να έχω ένα ακίνητο εκεί, είπα «γιατί όχι;». Ανοιξα, λοιπόν, το ιατρείο στον Πύργο πριν από μία 8ετία, ο κόσμος με αγκάλιασε θερμά και πηγαίνω μία φορά την εβδομάδα. Οσο για την Αθήνα, επειδή δεν μπορώ τη στασιμότητα και μου αρέσει το επιχειρείν, όταν προέκυψαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις, πριν από δύο χρόνια, αποφάσισα να ανοίξω κι εκεί ιατρείο, το οποίο επισκέπτομαι κάθε Παρασκευή και επιστρέφω Κυριακή στην Πάτρα.

-Αρα, πέραν του απαιτητικού ωραρίου των ιατρείων σας, έχετε και τα σαββατοκύριακά σας «κλεισμένα», όντας, παράλληλα, μαμά ενός 10χρονου γιου. Πώς τα καταφέρνετε όλα αυτά;

Η αλήθεια είναι ότι κάποιες στιγμές σκέφτομαι ότι κάτι πρέπει να κόψω -όχι, τον Πύργο, πάντως, γιατί θα με φάνε (γέλια). Εννοείται ότι το παιδί σ’ αυτή την ηλικία με χρειάζεται, οπότε όταν επιστρέφω στο σπίτι γίνομαι full-time μαμά. Για να τα καταφέρω, έχω θυσιάσει την προσωπική μου ζωή. Διασκέδασή μου είναι μόνο το παιδί. Πραγματικά δεν θέλω τίποτα για μένα. Ολον τον ελεύθερο χρόνο μου τον αφιερώνω στον γιο μου.

-Αφιερωμένη, βέβαια, και στη δουλειά σας. Τι αγαπάτε σ’ αυτή;

Το ότι πάντα υπάρχει μια καινούργια πρόκληση. Ο κάθε ασθενής είναι ξεχωριστός. Μου αρέσει το ότι κάθε φορά δημιουργώ -είτε πρόκειται για bottox ή υαλουρονικό είτε για επανορθωτικό περιστατικό, όπως για παράδειγμα, καρκίνος του δέρματος, όπου χρειάζεται αφαίρεση του καρκινώματος και αποκατάσταση του δέρματος. Στόχος μου είναι να βοηθήσω τον ασθενή, να διορθώσω το πρόβλημά του και του δώσω μια όμορφη εικόνα.

-Κι όταν σας χτυπούν την πόρτα περιπτώσεις με παράλογες απαιτήσεις -στο καθαρά αισθητικό κομμάτι, εννοώ- πώς τις διαχειρίζεστε;

Ακόμα και στην αρχή της καριέρας μου, πάντα τηρούσα το μέτρο, πόσω μάλλον τώρα. Συνεπώς, αν μου ζητηθεί κάτι παράλογο, εξηγώ, πάντα με διακριτικό τρόπο, μέχρι ποιου σημείου μπορώ να φτάσω, ώστε το αποτέλεσμα να είναι το σωστό, το ιδανικό. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η εικόνα που θα έχει ο ασθενής, βγαίνοντας από το ιατρείο μου, να είναι ωραία κι όχι παραμορφωμένη. Το κραυγαλέο δεν είναι όμορφο. Αφήστε που θα ήταν δυσφήμηση. Δεν με ενδιαφέρει να κυνηγήσω το περιστατικό για να κερδίσω κάποια χρήματα παραπάνω.

-Στις δυσκολίες, γενικά, ποια είναι τα ισχυρά σας όπλα;

Η υπομονή και η επιμονή. Δεν το βάζω ποτέ κάτω. Είμαι πολύ δυναμική, οπότε στοχεύω, παλεύω και πραγματοποιώ τον στόχο μου.
-Ονειρεύεστε να…

Σε επαγγελματικό επίπεδο, να συνεχίσω με όλη μου τη δύναμη και ταπεινότητα -γιατί δεν μου αρέσει να προβάλλομαι-, να είμαι δημιουργική και να προσφέρω στον άλλο, μέχρι να πω «κουράστηκα, φτάνει ως εδώ». Σε προσωπικό επίπεδο, να μεγαλώσει το παιδί μου με όσο περισσότερα εφόδια γίνεται και να είμαι καλά για να το καμαρώνω να εκπληρώνει τα όνειρά του. Επίσης, θέλω μια ποιοτική ζωή και να κάνω ταξίδια!