Κωνσταντίνος Λαμπρόπουλος

Πως τα φέρνει καμιά φορά τα πράγματα η μοίρα…
14 Ιουνίου ιδρύθηκε η Παναχαϊκή, 14η Ιουνίου, σχεδόν έναν αιώνα μετά, η Εθνική μας ομάδα κατακτούσε το Ευρωμπάσκετ της Αθήνας.
Η χθεσινή ημέρα, λοιπόν, ήταν σημαδιακή. Χώρια και το ότι η ιστοσελίδα μας, pelop.gr, αναβαθμίστηκε και ανανεώθηκε εξ ολοκλήρου, έχοντας ως αποκλειστικό στόχο το να οδηγήσει την ενημέρωσή στη νέα εποχή…
Για να γυρίσουμε, όμως, πίσω στον χρόνο (όπως γύρισε και ο Μάικλ Τζέι Φοξ σε εκείνη την αγαπημένη σειρά ταινιών των ΄80ς), ήταν, δεν ήταν, ο γράφων 8 ετών το… σωτήριο έτος 1987. Η τηλεόραση στο σπίτι ήταν ακόμη ασπρόμαυρη (μια αθάνατη «SABA»), με τους ανεμιστήρες και τα ανοικτά πορτοπαράθυρα να έχουν την τιμητική τους. Ναι, ήταν ένα πολύ ζεστό καλοκαίρι, με τον φονικό καύσωνα να αφήνει πίσω του εκατοντάδες νεκρούς. Για την ακρίβεια, όσοι δεν είχαν air condition (δηλαδή σχεδόν όλοι…) υπέφεραν. Χαρακτηριστικό ήταν ότι η θερμοκρασία για 8 περίπου ημέρες έφτασε στους 44 βαθμούς. Το τσιμέντο στα κτίρια «πύρωνε» τους τοίχους και για πρώτη φορά δεν δρόσιζε ούτε το βράδυ!
Μέσα σε όλο αυτό το «καμίνι», ήρθε η μεγαλύτερη δροσιά που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Και αυτή η δροσιά ήρθε από το μπάσκετ, το οποίο από εκείνον τον Ιούνιο μέχρι τις μέρες μας εξελίχθηκε στο εθνικό μας σπορ (τώρα τελευταία, βέβαια, μας κάνει κάτι νερά…).
Τι θυμόμαστε από τα εντός του παρκέ; Τον Νίκο Γκάλη να «ίπταται» μπροστά στον γίγαντα Τσατσένκο, τον αείμνηστο Φίλιππα Συρίγο να δίνει ρεσιτάλ από τα μικρόφωνα της ΕΡΤ («ο Σαντσίζ σφυρίζει με κόκκινα γυαλιά…», κλπ), μέχρι που πέταξε τα ακουστικά στο τέλος για να πανηγυρίσει μαζί με τους διεθνείς μας, τον ασκούπιστο ιδρώτα του Παναγιώτη Γιαννάκη στο παρκέ να εξελίσσεται στον… 6ο μας παίκτη και τους Λιβέρη Ανδρίτσο (αρχικά) και Αργύρη Καμπούρη (ακολούθως) να «σβουρίζουν» στο μυαλό μας κάθε φορά που πηγαίναμε να εκτελέσουμε βολές όταν ήμασταν πιτσιρικάδες.
Τι θυμόμαστε από τα του εκτός του παρκέ; Σαρτζετάκη, Παπανδρέου, Μητσοτάκη, Τρίτση και Μελίνα να πανηγυρίζουν μαζί στα επίσημα του ΣΕΦ, τη Μαρινέλλα να τα… σπάει, τον πελαργό-μασκότ να μας απογειώνει, αλλά και το μεγάλο πανό «Αθήνα 1996» να κρέμεται στην οροφή του γηπέδου στο Φαληρικό δέλτα (δυστυχώς όπως θα συμφωνήσουν άπαντες λίγο αργότερα: «Η Coca Cola θα νικήσει την Ακρόπολη…»).
Εκείνη η νίκη της Εθνικής, όμως, είχε και ταξικό πρόσημο. Και από μόνη της ήταν και μια μεγάλη Επανάσταση. Δεν είχαν καλά-καλά συμπληρωθεί 2-3 εβδομάδες από την πρώτη μετάδοση του Αθήνα 9,84, του πρώτου σταθμού της Ελεύθερης Ραδιοφωνίας (με πρωτοβουλία του τότε Δημάρχου Αθηναίων Μιλτιάδη Εβερτ), όταν η «επίσημη αγαπημένη» (πως λέμε «από εδώ η γυναίκα μου και από εκεί το αίσθημά μου;») έστελνε στα τάρταρα δυο ολόκληρες Αυτοκρατορίες. Την Γιουγκοσλαβική (εις διπλούν) και την Σοβιετική. Και μιλάμε για χώρες τεράστιες, που, όμως, λίγα χρόνια αργότερα θα πέρναγαν οριστικά στο χρονοντούπαλο της Ιστορίας. Κι αν οι «Γιούγκοι», μας ήταν πολύ συμπαθείς (ας έλεγε όσα «Γαλλικά» ήθελε ο Ντράζεν…), τους Σοβιετικούς δεν μπορούσαμε ποτέ να τους «χωνέψουμε». Ποιος συμπαθεί, άλλωστε, μια χώρα στην οποία δεν γίνονται δημοκρατικές εκλογές; Επανάσταση λοιπόν, κόντρα στην Επανάσταση. Το 1987 θα κέρδιζε το 1917. Και ο γράφων θα κατέληγε μέσα σε ένα γαλανόλευκο κονβόι από τα Ψηλαλώνια του Αιγίου στα συντριβάνια της πλατείας Γεωργίου Α΄. Μην ρωτάτε πως και γιατί…
Υ.Γ.1: Για το πως κατέληξε στις μέρες μας η Εθνική μας ομάδα μπάσκετ δεν χρειάζεται να γράψουμε κάτι. Είναι απλά τραγικό το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα να αποκλείεται από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου από την Εθνική ομάδα της Νιγηρίας και κάποιοι να συνεχίζουν αμέριμνοι τις… διακοπές τους στη Βενεζουέλα! Και είναι εξίσου τραγικό την πορεία του ελληνικού μπάσκετ να καθορίζουν οι… «P.R.», τα μικροκομματικά συμφέροντα και οι νοοτροπίες της «εποχής ΠΑΣΟΚ» (και δεν το γράφουμε τόσο κομματικά, όσο από πλευράς στάσης ζωής και φιλοσοφίας των Ελλήνων εκείνης της περιόδου).
Υ.Γ.2: Ο Μώλος γέμισε αλλαλάζοντες Παναχαϊκιώτες την Κυριακή. Ηταν οπωσδήποτε μια πολύ ωραία εικόνα κι ας μην μας άφησαν να κάνουμε εκπομπή στον 5ο όροφο της οδού Αγίου Ανδρέου 22. Ποσώς μας ενόχλησαν όμως! 130 χρόνια ιστορίας είναι αυτά. Πρέπει να τα σεβόμαστε όλοι. Τα σεβόμαστε όλοι;

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News