Κωνσταντίνος Μάγνης

Yπήρξαν άνθρωποι που δεν πρόβαλαν αντίρρηση στην ιδέα να κατασπαραχθούν από λιοντάρια εάν το αντίτιμο τα σωτηρίας θα ήταν να απαρνηθούν την πίστη τους. Και τα λιοντάρια τους κατασπάραξαν πράγματι. Το να πληρώνεις 80 ευρώ τον μήνα για ράπιντ τεστ δεν είναι εφάμιλλο του να σε τρώει λιοντάρι, αλλά δεν το λες και αμελητέο. Από όσο διαπιστώνουμε, η πλειονότητα των αρνητών του εμβολίου θα προτιμήσουν το ογδοντάρι από το εμβόλιο. Η στάση τους είναι μπετοναρισμένη, όπως λέμε στα σύγχρονα ελληνικά. Κάποιοι δεν δίστασαν να χάσουν ακόμα και τη δουλειά τους. Στα μάτια τους, η απόκρουση του εμβολίου έχει προσλάβει θρησκευτικά χαρακτηριστικά.

Η κυβέρνηση δεν βλέπει άλλη λύση από την κλιμάκωση της πίεσης. Είναι σαν το στίψιμο του πορτοκαλιού: Ολο και κάποια σταγόνα θα βγαίνει όσο επιμένεις με τον στίφτη, όλο και κάποιος αρνητής θα απαρνείται την άρνησή του, αλλά η μάζα του αντιεμβολιαστικού ρεύματος παραμένει πυκνή. Εχει υπερ- αναλυθεί το φαινόμενο. Προκύπτει ότι, πέραν της εμβολιοφοβίας, που είναι αρκετά συνηθισμένη στην εποχή μας, ένα άτομο αισθάνεται την ανάγκη να νιώθει ισχυρός, και αυτή η ανάγκη εξυπηρετείται εξόχως όταν πηγαίνουν κόντρα στο σύστημα, αλλά όχι ως μοναχικοί λύκοι: Η άρνηση συμπληρώνεται με τη γοητευτική αίσθηση συμμετοχής σε ρεύμα, μια αίσθηση που αυτοτροφοδοτείται: Μπαίνεις στον ιστότοπο, βρίσκεις τους Αλλους Σαν Εσένα, και ο ένας σιγοντάρει τον άλλον, αυξάνοντάς του την αυτοπεποίθηση αλλά και προσφέροντάς του σημασία. Στις μέρες μας, όπου το άτομο νιώθει ότι ισοπεδώνεται, η σημασία είναι πολύτιμο αντικαταθλιπτικό, άλλο αν δεν έχει μακρά διάρκεια για όλους.

Το πρόβλημα εντείνεται όταν η άρνηση σιγοντάρεται. Το παρατηρήσαμε και με το νέο πακέτο μέτρων που ανακοίνωσε η κυβέρνηση. Οι περισσότερες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις- εμβολιασμένες οι ίδιες, στο μεταξύ- εντόπισαν αδυναμίες, μονομέρειες, αδικίες, λειτουργικές δυσκολίες. Αλλά κανείς δεν είδαμε να καταφέρθηκε κατά των αντιεμβολιαστών, που με τις εμμονές τους και τον φανατισμό τους πετυχαίνουν να κάνουν άνω κάτω τη χώρα, συντηρώντας μια μεγάλη και – δυστυχώς, αλλά διαπιστωμένα- θανατηφόρα ρωγμή στο αμυντικό τείχος κατά του κορονοϊού. Δεν μπορούμε να ελέγχουμε ταυτότητες, δεν είναι δουλειά μας να τσεκάρουμε πιστοποιητικά, γιατί επιτρέπεται στις εκκλησίες χωρίς ράπιντ και δεν επιτρέπεται στα κομμωτήρια, μας κόβετε από πελατεία
τους ανεμβολίαστους που είναι χαρά μας να τους δεχόμαστε και να τους εξυπηρετούμε:
Κάθε φορά που είτε ένας Κικίλιας είτε ένας Πλεύρης ανακοινώνουν μέτρα, θα καθήσουν
στο εδώλιο των πάντων. Η δυσφορία της αγοράς είναι κατανοητή: Κανείς δεν είναι τρελός
ώστε να χαίρεται όταν χάνει καταναλωτές ή όταν υποχρεώνεται να δεσμεύει προσωπικό
και χρόνο σε τσεκαρίσματα κωδίκων εμβολιασμών. Η απαξίωση της πολιτείας, ωστόσο,
είναι ένας θρίαμβος για τον αντιεμβολιαστή, που εξελίσσεται σε εκβιαστικό παράγοντα του
κράτους και της κοινωνίας. Είπαμε, να μην τιμωρείται, αλλά όχι και να αβαντάρεται ή και
να χειροκροτείται.

Κανένα μέτρο δεν είναι τέλειο. Πράγματι, διακρίνεται εμφανώς μια ανισότητα και μια μεροληπτική διάθεση, υπέρ της εκκλησίας ιδίως. Αλλά εάν κανένα μέτρο δεν ληφθεί, εάν οι ανεμβολίαστοι κυκλοφορούν ανεξέλεγκτοι, τα κρούσματα και οι βαριές νοσηλείες θααυξάνονται, και η πελατεία που λέγαμε θα χαθεί, από καραντίνες, εισαγωγές σε νοσοκομεία ή και λοκ ντάουν. Αρκετά με τις υπεκφυγές και τις ευκολίες. Αν έχει να προτείνει κανείς τίποτα αποτελεσματικό, ας το κάνει. Εμείς έχουμε μια ιδέα: Νασταματήσουμε να φερόμαστε σαν ο προβληματικός να είναι εκείνος που προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα και να μας νοιάζει περισσότερο η ατελής λύση από την ιδέα να κυκλοφορεί το πρόβλημα σαν να μην τρέχει τίποτα.

Επιτέλους, λέει ένα ανέκδοτο. Με ποιόν είσαι; Με μένα ή με το λιοντάρι; Με το λιοντάρι,
φίλε μου. Με το λιοντάρι.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News