Κωνσταντίνος Μάγνης

Ολοι βλέπαμε Μπακογιάννη, και είχαμε εξήγηση γι’ αυτό, μέχρι που προέκυψε Δούκας, αλλά και γι’ αυτό βρήκαμε εξήγηση, όπως επίσης είχαμε εξήγηση και για την υπεροχή Αγοραστού στον α’ γύρο και για την ήττα του στον β’. Αλίμονο, τόσα χρόνια στο εκλογικό κουρμπέτι όλοι μας.

Φαίνεται ότι ανάμεσα στον α’ και στον β’ γύρο ενεργοποιήθηκε μια διάθεση αλλαγής, πιθανότατα πυροδοτημένη από την εμφάνιση Δούκα στο ντιμπέιτ το οποίο εξέθεσε τον δήμαρχο Αθηναίων για υπερβάλλουσα και μάλιστα ανερμάτιστη άνεση.

Το κλίμα αυτό επηρέασε διάφορες κάλπες, σε συνδυασμό με την κάπως ξαφνική παραδοχή ότι δεν μπορεί η κυβέρνηση και οι υπουργοί της να βαίνουν ατσαλάκωτοι βρέξει, χιονίσει, πλημμυρίσει. Είχε σωρευτεί ένα φορτίο μουρμουρητών, το οποίο εκδηλώθηκε με μια απροσδόκητη εκκένωση.

Η διάθεση για μεταβολές διαπιστώθηκε και στην Πάτρα, αλλά φυσικά δεν αφορούσε την κυβέρνηση. Η υποψηφιότητα Σβόλη ωφελήθηκε από ένα φρέσκο και μη ανιχνεύσιμο δημοσκοπικά ρεύμα, σύμφωνα με το οποίο «αρκετά πια με τον Πελετίδη». Ο Κ. Σβόλης βρέθηκε να κινείται ανοδικά, αλλά ο νικητής έπλεε από καιρό πάνω σε διαφορές ασφαλείας, αν και η μελέτη των ποσοστών δείχνει ότι μερικώς μόνο τον ευεργέτησε η ικανοποίηση των Πατρινών. Την οριστικοποίηση της νίκης την οφείλει στο μείζον μέρος των ψηφοφόρων Αϊβαλή, πρωτίστως στους ψηφοφόρους ΣΥΡΙΖΑ, που «δεν πάει το χέρι τους δεξιά». Αυτό ο Κ. Σβόλης δεν μπορούσε να το ανασχέσει μέσα σε μια εβδομάδα: Διεκδικώντας τη μέγιστη συσπείρωση και επώνυμες στηρίξεις από τη ΝΔ και τον χώρο της, ο συνδυασμός εμφανίστηκε ως καθαρή δεξιά περίπτωση. Ο, τι θα κέρδιζε με λιγότερο δεξιά φυσιογνωμία, θα το έχανε από τη δεξιά περιοχή,  η οποία του επιφύλαξε απώλειες: Ψήφους απ’ ευθείας σε Πελετίδη, ψήφους σε Ψωμά.

Η εκλογή, βέβαια, κρίθηκε νωρίτερα: Στην (περίπου) ακλόνητη συμπάθεια της κοινωνικής πλειοψηφίας προς τον Κώστα Πελετίδη: Η κομμουνιστική του ταυτότητα δεν ενοχλεί- δεν είναι επικίνδυνη ή δεν δείχνει για τέτοια (ο κόσμος δεν πιστεύει ότι αυτό το στοιχείο απωθεί επενδυτές και αποτρέπει επενδύσεις)- αντιθέτως θεωρείται τεκμήριο φιλολαϊκότητας, όπως άλλωστε και η διαγωγή της δημοτικής αρχής κατά την άσκηση της εξουσίας. Στην κοινωνία εξακολουθεί να σοβεί ισχυρή απέχθεια απέναντι στα πολιτικά και οικονομικά κατεστημένα και τις στελεχιακές τους αντιστοιχήσεις, που φροντίζουν να τη δικαιώνουν, αρθρώνοντας έναν προβλέψιμο και σχεδόν παιδαριώδη φιλοαναπτυξιακό λόγο, που είναι άλλωστε και θεωρητικός: Σπάνια επισείουν κάτι συγκεκριμένο.

Σε ένα από τα τελευταία του σποτ, ο Κ. Σβόλης εμφανίζεται να απευθύνεται «σε όλους τους Πατρινούς», μιλώντας με φόντο το θέατρο «Απόλλων». Το μνημείο αυτό θεωρείται έμβλημα μόνο για τους δεδομένους του ψηφοφόρους. Για τις ευρύτερες μάζες των Πατρινών, τα αρχιτεκτονήματα αυτά συμβολίζουν τον αστικό κόσμο της πόλης και παλαιότερες εποχές με τις οποίες δεν συνδέονται με νοσταλγική σχέση. Η φιλολογία περί παλιάς αρχόντισσας πόλης γύρω από την οποία στριφογυρίζει η σημειολογία της αντιπολίτευσης Πελετίδη- ο ίδιος ούτε που πλησιάζει «τα λιοντάρια» της πλατείας Γεωργίου- παραπέμπει σε επικοινωνιακά ανενεργό ηφαίστειο. Το κέντρο της πόλης είναι αραιοκατοικημένο, εξ ου και η κιτρινίλα του ιστορικού δημόσιου χώρου. Ο σφυγμός της κοινωνίας είναι κατακερματισμένος σε γειτονιές που είναι συναισθηματικά, βιωματικά, κοινωνικά σχεδόν αυτονομημένες και που πρέπει να τα περπατήσει κανείς για να μιλήσει στον κόσμο τους. Σίγουρα πάντως αυτά δεν γίνονται μέσα σε μερικούς μήνες. Θαύματα τύπου Δούκα είναι οι εξαιρέσεις στον κανόνα, ο οποίος προκαλεί τα θαύματα ακριβώς επειδή δεν γίνονται ποτέ, όπως έδειξε η περίπτωση Κασσελάκη, που αποτελούσε μάλλον ξέσπασμα παρά εκδήλωση σταθερής εμπιστοσύνης.

Το καλό είναι ότι η Πάτρα δεν ψηφίζει Μπέο, αν και δεν είμαστε σίγουροι τι θα έκανε εάν τον είχε και αν ονειρεύεται να τον αποφύγει ή το αντίθετο.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News