Κωνσταντίνος Μάγνης

Το τελευταίο των Μπιτλς, το ακούσατε; Παλιά είχε άλλη σημασία η ερώτηση. Το τελευταίο ήταν το καινούργιο. Τώρα, το τελευταίο είναι το καινούργιο, μετά το τέλος. Σαν τα άστρα που φέγγουν ενώ έχουν σβήσει. Ο ουράνιος θόλος είναι μεγάλος ψεύτης.

Διατείνεται πως παρεπιδημούν εκεί θεοί και άγιοι και όσιοι και οι ψυχές των προγόνων μας, ενώ δεν ζουν μήτε τα άστρα εκεί, τσάμπα πιάνεται ο αυχένας μας να τα μετράμε, τσάμπα οι προσευχές μας, τσάμπα και τα καντίλια με τη φλόγα υψωμένη προς το απέραντο γαλάζιο που είναι ένα σκοτάδι όλο κι όλο με κρύο πολύ, αυτή την παγωνιά του Καθόλου.

Το τελευταίο των Μπιτλς. Δεν ήξεραν ότι το είχαν γράψει. Αργότερα το έμαθαν. Η Γιόκο βρήκε μια ηχογράφηση του Τζον, και την παρέδωσε στον Πολ και εκείνος φώναξε τον Τζορτζ να δούνε τι θα κάνουνε με δαύτην και ήρθε και ο Ρίνγκο, και ψάχτηκαν πώς θα φτιάξουν ένα ακόμα μουσικό επεισόδιο στα δικά τους Φιλαράκια.

Αραγε, όταν πεθάνουμε θα είμαστε και εμείς το ίδιο δημιουργικοί όπως ο Τζον; Ο Τζορτζ έγραψε ένα σόλο σλάιντ κιθάρας και ο Πολ πρόσθεσε κάποιες συγχορδίες, αλλά το πράγμα κολλούσε τεχνικά και αφήσανε το εγχείρημα στη μέση. Πέθανε και ο Τζορτζ στο μεταξύ και μείνανε ο Πολ και ο Ρίνγκο και ένα δισεκατομμύριο πληθυσμός. Αλλά κανένας μας δεν είχε κάποια ιδέα πάνω στο ζήτημα.

Ωσπου ήρθε η τεχνητή νοημοσύνη και χώρισε τη φωνή από το πιάνο και το πιάνο από τη βαβούρα και μετά κάθισαν οι 80άρηδες στα πλήκτρα και τα ντραμς, και να το τελευταίο των Μπιτλς που λέγαμε. Το άστρο φάνηκε ξανά στον ουρανό και το είδαμε από κάτω και δεν ξέραμε αν πρέπει να θαυμάσουμε ή να ανατριχιάσουμε ή και τα δύο.

Αλλά πάντα έτσι ήταν μ’ αυτά. Τα τραγούδια, τα ποιήματα, οι ζωγραφιές, πάντα ερχόντουσαν σαν θαύματα από τον ουρανό, και εμείς χαρακώναμε με τη βελόνα το βινύλιο μήπως οι στροφές μας πάρουν μαζί τους στην αιωνιότητα της κίνησής τους και μας απελευθερώσουν από την περατότητα των ορίων μας, αιχμαλωτίζοντας σε ένα αέναο Για Πάντα και Από Πάντα.

NOW AND THEN το είπαν το τραγούδι και ενώ ο Τζον το έγραψε για ένα κορίτσι ανύποπτος για την επερχόμενη συνάντησή του με τον Τσάπμαν εκείνα τα Χριστούγεννα, όλοι ξέρουμε για τι μιλάει το τραγούδι. Γι’ αυτό που μιλάνε όλα τα τραγούδια: Γι’ αυτό που νομίζουμε πως ακούμε, για ένα χαριτωμένο ιδεώδες που έχουμε μέσα μας ή που μας έχει μέσα του εκείνο.

Τώρα, δεν έχουμε βινύλιο. Το τραγούδι περνάει από μπροστά σου με το τρένο των ψηγμάτων επικαιρότητας, αληθούς, πλαστής, παραπειστικής, εμπαθούς, που σέρνονται στις ράγες των ενημερώσεων. Θέλεις να σκουντήσεις τον διπλανό σου. Το τελευταίο των Μπιτλς, το ακούσατε; Δηλαδή, το καινούργιο των πρώην Μπιτλς.

Δηλαδή το τελευταίο των Μπιτλς που θα ακούσουμε. Δηλαδή ένα τραγούδι που ας πούμε ότι είναι Μπιτλς. Αλλά μέχρι να διαλέξουμε ένα από τα Δηλαδή μας, ο διπλανός μας σκουντάει πρώτος. Κοίτα τι έγινε κάτω από τη γέφυρα. Μια γυναίκα πήγε να πνιγεί. Και ο διπλανός του διπλανού δείχνει ένα βίντεο από πλημμύρα στη Ρήγα Φεραίου και ο διπλανός του μια πλημμύρα στην παραλιακή και οι γνωστοί μας τηλεφωνούν: Τι έγινε; Πνίγηκε η Πάτρα.

Πώς να τα κρύψεις όλα αυτά; Ετσι κι αλλιώς, τα ξέρουν όλοι- τραγουδάει από τη γωνιά του ο Σαββόπουλος, μάλλον το θέμα μας δεν απασχολεί τους νεότερους και τόσο, έχουν τόσο πολύ Σήμερα για να ασχοληθούν.

Στο βίντεο παίζει ο τωρινός Πολ, ο τωρινός Ρίνγκο, με τους χθεσινούς και προχθεσινούς εαυτούς τους να γελάνε αμέριμνοι στο πλευρό του δολοφονημένου Τζον και του αποθαμένου Τζορτζ, μια αμέριμνη τετράδα, που τελειώνοντας το τραγούδι γίνονται όλο και νεότεροι, το THEN βγάζει γλώσσα στο NOW και μας γυρίζει πενήντα και εξήντα χρόνια πίσω, μια καταιγίδα από νότες, από εικόνες, από χαμόγελα, από στιγμές και από δεκαετίες πλημμυρίζει το μπαλκόνι μας. Σκουντάς κι εσύ τον διπλανό σου: Κοίτα, του λες κι εσύ. Πνιγήκαμε. Και επειδή η νοημοσύνη του πλέον είναι τεχνητή, σε πιστεύει. Ουφ. Επιτέλους.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News