Ελένη Μαρινάκη: Η εικαστικός και μητέρα του κυβερνητικού εκπροσώπου στην «Π» – «Νιώθω δέος»

Ανθη Ροδοπούλου

Ο λόγος της απλός και μεστός. Οι σκέψεις της βαθιές και ουσιαστικές. Η τέχνη για την ίδια δεν έχει ανάγκη από υπερβολές και επιτηδευμένα λόγια. Μου εξηγεί ότι ζωγραφίζει αυτό που βλέπει και παρατηρεί, την ουσία των πραγμάτων. Οι δημιουργίες της είναι τόσο πιστευτές, δεν προσποιείται, είναι αυθεντική. Φαίνεται στο βλέμμα της και στη ματιά των έργων της που αναδύουν μία αύρα μέθης και συναισθηματικής φόρτισης.

Ανάμεσα στις παλιές, μουντές πολυκατοικίες της πλατείας Γεωργίου, βρίσκεται το ατελιέ ζωγραφικής της εικαστικού Ελένης Μαρινάκη. Εκεί, νέες ιδέες και τεχνικές, παρορμήσεις και ερμηνείες «παντρεύονται» με την παραστατικότητα, το ρεαλισμό και τη σοβαρότητα που αποπνέει ο χώρος.
Σεμνή και προσηνής -η μητέρα του κυβερνητικού εκπροσώπου, Παύλου Μαρινάκη- με όπλα την έμπνευση και το ταλέντο, μας ξεναγεί στον χώρο της προσωπικής της τέχνης και μοιράζει τη γνώση και την εμπειρία της, ενώ όταν αναφέρεται στον «δικό» της Παύλο, το πρόσωπό της γλυκαίνει, μιλώντας με τα πιο τρυφερά λόγια γι’ αυτόν ως γνήσια Ελληνίδα μάνα.

-Τι είναι για εσάς η ζωγραφική; Ποια ανάγκη σας καλύπτει;
Νιώθω δέος μπροστά στον άδειο καμβά. Είναι ένα προσωπικό στοίχημα με τον εαυτό σου, θέλοντας να μεταφέρεις όλα αυτά που βιώνεις και βλέπεις γύρω σου σε ένα πίνακα 2 διαστάσεων. Να δώσεις μια εικόνα που να έχει ουσία, να μην έχει περιττά λόγια, αλλά και του να βγάζεις αυτό που έχεις μέσα σου χωρίς υπερβολές. Η ζωγραφική είναι η τέχνη του να διαβάζω αυτό που βλέπω. Βλέπω και αποτυπώνω πάνω στον καμβά, έχοντας τη δική μου άποψη και σύμφωνα με τις δικές μου προσλαμβάνουσες.

-Οι πρώτες αισθήσεις πώς ήρθαν;
Από το δημοτικό σχολείο ασχολούμαι με τη ζωγραφική. Πρώτη μου δασκάλα υπήρξε η κ. Μπότσαρη. Δάσκαλός μου αργότερα ήταν ο Σπ. Σώκαρης, ένα πολύ μεγάλο «κεφάλαιο» για την Πάτρα που άφησε σπουδαία παρακαταθήκη στην πόλη μας.

-Τι απεικονίζουν τα έργα σας;
Είμαι ρεαλίστρια, οπότε τα έργα μου είναι απεικονιστικά. Μου αρέσει να είναι παραστατική η ζωγραφική μου. Διακρίνω τα ουσιαστικά και αυτά αποτυπώνω ακόμη και στα έργα μου, με τη δική μου «γραφή». Αποτυπώνω στον καμβά αυτό που βλέπω και παρατηρώ.

-Συναίσθημα και ρεαλισμός. Είναι αντίπαλα ή όχι;
Τα συναισθήματα πάνε με το ρεαλισμό. Δεν θα έλεγα ότι είναι αντίπαλα. Δεν είμαι σύμφωνη με την ωραιοποίηση και αυτό προσπαθώ να μην κάνω και στα έργα μου, προκειμένου να κάνω κάτι να αποκτήσει ενδιαφέρον.

-Απο ποιους μεγάλους ζωγράφους εμπνέεστε;
Στην ενήλικη ζωή μου πήρα μαθήματα από τον Θανάση Μακρή. Μου αρέσει ο τρόπος που «βλέπει» τα πράγματα. Θα έλεγα ότι ήταν μια πολύ καλή «πηγή ενέργειας» για όλους εμάς που υπήρξαμε μαθητές του. Ο Σεντάν, ο Βαν-Γκονγκ, ο «σαρκαστικός» Λούσιαν Φρόυντ με εμπνέουν με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν ένα ολοκληρωμένο έργο. Γιατί αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα στο έργο.

-Ποιο ήταν το πρώτο έργο σας; Ποιο δεν θέλετε να αποχωριστείτε;
Δεν μπορώ να θυμηθώ. Θυμάμαι, όμως ότι σε μια συνάντηση εικαστικών θαύμασαν ένα πίνακα και το απέδωσαν ότι ήταν έργο του δασκάλου μας, ενώ ήταν δικό μου. Εκεί «ψήλωσα» κατά πολύ, ακούγοντας τιμητικά σχόλια.
Θέλω όταν αποχωρίζομαι τα έργα μου να πηγαίνουν σε ανθρώπους που να τα εκτιμούν, να πηγαίνουν σε «καλά χέρια», σε ανθρώπους που ξέρω ότι όταν θα το έχουν απέναντί τους, θα βλέπουν «πράγματα» σε αυτό.

-Η πρωτοπορία και η πρωτοτυπία είναι για εσάς ζητούμενα στη δουλειά σας;
Ως προς τη μανιέρα είναι κάτι που με ενοχλεί, π.χ. έχω βρει ένα χρώμα, έχω βρει έναν τρόπο και αυτό συνεχίζω και το επαναλαμβάνω. Αυτό μ’ ενοχλεί και ως συμπεριφορά. Προσπαθώ να εξελίσσομαι, αλλά όχι για την πρωτοτυπία, δηλ. εν’ ονόματι της πρωτοτυπίας, δεν θέλω να κάνω πράγματα που είναι κακέκτυπα για να πρωτοπορήσω. Ενώ έχω άποψη, δεν θέλω να την επιβάλλω. Θέλω οι άλλοι να θεωρήσουν ότι αυτό που εγώ έχω δημιουργήσει είναι γι’ αυτούς σαν κάτι που θεωρείται καλό.

-Παρατηρώντας κανείς τους πίνακές σας, διαπιστώνει ένταση, χρώμα και ένα ρομαντισμό που διαχέεται στο φως… Τι είναι αυτό που κάνει τα έργα σας ιδιαίτερα;
Εχουν χρώμα αλλά όχι κραυγαλέο. Θέλω να υπάρχει μια ισορροπία στα έργα μου και μια δική μου γραφή.

-Η καθημερινότητα εύκολη ή δύσκολη; Αποτυπώνεται, και πώς στη ζωγραφική;
Δουλεύω πολλές ώρες μόνη μου, είναι πολύ μοναχική αυτή η διαδρομή. Οπότε η ενασχόληση με την τέχνη ξέρεις είναι και ένα είδος επικοινωνίας με τους ανθρώπους. Θεωρώ ότι αποτυπώνεται οπωσδήποτε. Κάποιες φορές το έργο μπορεί να είναι πιο φωτεινό, με θερμά χρώματα, γεμάτο ένταση ως προς την πινελιά και άλλες πιο σκοτεινό με ψυχρά χρώματα, ανάλογα με τη διάθεσή μου.

-Πώς είναι να ζει μια εικαστικός στην Ελλάδα; Με ποια χρώματα θα απεικονίζατε τη σημερινή κατάσταση της χώρας;
Εμείς οι εικαστικοί έχουμε τη δική μας ματιά. Η σημερινή Ελλάδα είναι μια χώρα που μας δίνει πολλά ερεθίσματα. Εχει δυνατότητες και προοπτικές. Εχουμε αυτό το φως που τη «λούζει» απ’ άκρη σ’ άκρη. Εννοείται πως με επηρεάζει η κατάσταση που βιώνουν κάποιοι άνθρωποι δίπλα μου, ως καλλιτέχνη.
Σίγουρα το μπλε και θα χρησιμοποιούσα τα φωτεινά χρώματα.

-Ασχολείστε και με την κεραμική. Ποια η τεχνοτροπία που ακολουθείτε στο κεραμικό σκεύος;
Η κεραμική είναι μία άλλη διάσταση, πιο γήινη. Μπορεί να σκεφτώ στην κεραμική κάτι που είναι ζωγραφικό και στη ζωγραφική να σκεφτώ το υλικό, σαν να έχω πηλό μπροστά μου, ενώ έχω χρώματα. Θα έλεγα πως «μπλέκει» η μία τέχνη μέσα στην άλλη. Δημιουργώ αντικείμενα σκεπτόμενη -ύστερα από παραγγελία- τον χώρο και τη διάθεση του πελάτη. Φυσικά, όταν δημιουργώ κάτι που είναι καθαρά δικό μου, εκεί μπαίνει πολύ το προσωπικό στοιχείο. Είμαι λιτή σε αυτά που φτιάχνω. Με πιο απλές φόρμες, θέλω να δώσω αυτό που έχω στο μυαλό μου. Δεν μου αρέσει το κραυγαλέο, το «φλύαρο» και το «μελό».

-Επόμενα σχέδια;
Εχω συμμετέχει σε 5-6 ομαδικές εκθέσεις. Από την άλλη, έχω μαζέψει πολύ υλικό και ίσως κάποια στιγμή με την παρότρυνση φίλων και γνωστών, κάνω μια ατομική έκθεση τον καινούριο χρόνο.

-Είστε η μητέρα του κυβερνητικού εκπροσώπου. Πώς αισθάνεστε ως μητέρα του, όταν ακούτε θετικά ή αρνητικά σχόλια γι’ αυτόν;
Εχω δύο λεβέντες, τον Παύλο και τον Μεγακλή. Νιώθω υπερήφανη, όπως κάθε μητέρα για τα παιδιά μου. Εχουν προχωρήσει τη ζωή τους, έχουν αυτονομηθεί, εργάζονται και προσφέρουν στην κοινωνία. Για τον Παύλο καμαρώνουμε και είμαστε υπερήφανοι, αλλά για εμάς πάντα θα είναι το παιδί μας. Αυτό που με απασχολεί είναι να είναι καλά, να κάνει πράγματα που ωφελούν τον τόπο μας, να προσέχει τον εαυτό του και να αγαπά την οικογένειά του.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News