Ακρα του τάφου
Ο διευθυντής σύνταξης της «Π» Κωνσταντίνος Μάγνης γράφει…
Αυτό που δεν μπορούμε να ξέρουμε καλύτερα από τον Κ. Μπογδάνο είναι αν πρόκειται πράγματι για σκληρό ακραίο δεξιό, κοπής περιόδου ’50, ή τον παριστάνει. Και γιατί να τον παριστάνει; Επειδή υπάρχουν άνθρωποι που τρελαίνονται από χαρά όταν προκαλούν. Υπάρχουν κι άλλοι που αντλούν οφέλη από την πρόκληση. Υπάρχουν και οι ενδιάμεσοι, που μετατρέπουν την πρόκληση σε επάγγελμα. Είναι μια μορφή υποκριτικής, που αντί να παίζεται στο σανίδι, παίζεται στο βήμα της Βουλής, στα κανάλια, στα σόσιαλ μίντια, ή οπουδήποτε. Κάτι ανάλογο έκανε ο Αλις Κούπερ, σε άλλη κατηγορία. Ενας γενικά στρωτός τύπος που πήγαινε στη δουλειά του ντυμένος με φίδια και σκορπιούς και υποδυόταν τον εντεταλμένο ρόκερ του διαβόλου για να ελκύει ακροατήριο που θεωρούσε πως μέσω του ροκ επικοινωνούσε με χθόνιες δυνάμεις και άλλα κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία και αλλού. Εχει γεμίσει έκτοτε Ινδίες ο τόπος.
Προχθές, που λέτε, βρεθήκαμε σε μια ακρογιαλιά, κι ένας ηλικιωμένος κύριος έπινε το ούζο του με μια σχετικά νεότερη παρέα, και κάπως το έφερε η κουβέντα και ο κύριος έκανε μια αναφορά στην περίοδο με τους κομμουνιστές, και μετά το διόρθωσε: Τους κομμουνιστοσυμμορίτες, διευκρίνισε. Ηθελε ίσως να διαχωρίσει τους αντάρτες του εμφυλίου και την περίοδο εκείνη, γενικά, από το σημερινό αβλαβές σκηνικό. Μιλούσε για την εποχή των παιδικών του βιωμάτων. Αλλά η ορολογία του μας έδειξε ότι υπάρχει η Ελλάδα με τις μνήμες της παλιάς αδελφοκτόνας διαίρεσης, ένα ακροατήριο που διατηρεί δυναμική και που βρίσκει την πολιτική του έκφραση στα δεξιά της ΝΔ ή και στις διάφορες εκφάνσεις της περιχαρακωμένης ακροδεξιάς. Συνήθως όμως επιλέγουν τη ΝΔ, γιατί ανήκουν στο φάσμα της σκληρής δεξιάς της εποχής των δύο κόσμων, αλλά δεν είναι τόσο ακραίοι όσο οι άλλοι. Ο χιτλερισμός και οι φαιές ιδεολογικο-πληξίες δεν τους είναι οικείες. Αλλά δεν τους αρέσει καθόλου αυτή η ιστορία με τα Σκόπια. Επίσης, πιστεύουν ότι η καλύτερη λύση με την Τουρκία είναι να τους βαρέσουμε με την πρώτη ευκαιρία.
Ποια είναι τα άκρα σήμερα στη χώρα; Παλιά μιλούσαμε για δύο άκρα, άκρα δεξιά και άκρα αριστερά. Ο Μπογδάνος έβαλε τη σημερινή «άκρα αριστερά» στη θέση της παλιάς, της εποχής του εμφυλίου όπου έτρεχε αίμα εκατέρωθεν, στο πνεύμα που αποενοχοποιεί τη σκληρή δεξιά: Πρώτοι έπιασαν λεπίδι οι αριστεροί και μετά εμείς, αμυνόμενοι, διατείνονται. Σήμερα το ΚΚΕ είναι ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, που επαγγέλλεται την ανατροπή, αλλά πλέον μέσω της ψήφου και χωρίς επιθετικές διαθέσεις κατά των αντιπάλων. Απλά τους αφορίζει πολιτικά, μετά βδελυγμίας, χωρίς να έχει αντίρρηση να πιει μαζί τους, κατά τα λοιπά, ένα κρασί. Σήμερα το νέο αριστερό άκρο έχει αντισυστημικές αντιλήψεις και διαθέσεις, και θεωρεί τη βία νομιμοποιημένη και επιβεβλημένη κατά συγκεκριμένων στόχων: Των θεσμών και των εκπροσώπων τους, και των οργανωμένων ακροδεξιών θυλάκων, όταν αυτοί δραστηριοποιούνται επιθετικά.
Τις προάλλες ο Α. Τσίπρας εξανέστη με τη θεωρία των «δύο άκρων», που τη θεωρεί ανιστόρητη. Είναι γεγονός ότι η θεωρία αυτή χρησιμοποιείται από τη ΝΔ για να εκθέσει τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν παίρνει- και πράγματι δεν παίρνει- τις δέουσες αποστάσεις από τους ανισυστημικούς της βίας. Ο Α.Τσίπρας υπονοεί ότι το συγκεκριμένο άκρο έχει ευγενή, κατά κανόνα κίνητρα, τάσσεται υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης και των αδυνάτων του πλανήτη. Σύμφωνοι, αλλά βαράει όμως. Και μισεί. Όταν βλέπεις ανθρώπους να πυρπολούνται στη Μαρφίν και η μάζα να επιχαίρει και να υποβοηθά παρεμποδίζοντας την πυρόσβεση, όταν βλέπεις κτίρια να παραδίδονται στον όλεθρο, δεν μπορείς να μη βλέπεις ένα άκρο απεριφράστως καταδικάσιμο. Και δεν μπορείς να μην κουμπώνεσαι όταν βλέπεις κάποιον κόσμο να μην αποκηρύσσει το άκρο αυτό. Ναι, δεν είναι εξομοιώσιμο με εκείνους που εξοντώνουν Εβραίους και κυνηγούν μετανάστες, αλλά είναι εντελώς ανήθικο, βλακώδες και προβληματικό να αναζητάς ελαφρυντικά ή χαμηλότερες κλίμακες στο αποστροφόμετρο της φρίκης.
Η δημοκρατία δεν είναι περισσότερο κοντά σε κάποιους βίαιους και μακρύτερα από κάποιους άλλους. Δεν τους ταυτίζει. Άλλος είναι ο ληστής, άλλος είναι ο δολοφόνος, άλλος είναι ο βιαστής. Αλλά διδάσκει ότι δεν πρέπει να θέλουμε κανέναν ούτε να ανεχόμαστε, στο όνομα της ιδεολογικής ψευτοσυνάφειας. Η διαγραφή Μπόγδανου μπορεί να ήταν μια πράξη με στοιχεία θεατρικότητας τόσο για τους διαγράψαντες όσο και για τον διαγραφέντα, αλλά θα θέλαμε να βλέπαμε και άλλες τέτοιες αποφάσεις από όλους τους χώρους, ώστε να είναι ξεκάθαρο ποιοι είμαστε και ποιοι δεν είμαστε. Είναι σαν το εμβόλιο. Δεν μπορεί να είσαι εμβολιασμένος και να είσαι με τους ανεμβολίαστους. Μας μπερδεύεις, φίλε. Και τα μπερδέματα ευνοούν τα περιθώρια και τα σκοτεινά ποτάμια.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
