Αν θέλουμε να τελειώνουμε με τη βία

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του άτυχου νεαρού στη Θεσσαλονίκη προκάλεσε σάλο. Εν μέρει ευλόγως, αφού μιλάμε για μια ειδεχθή ανθρωποκτονία που είχε ως υπόβαθρο την εξωφρενική εχθροπαθή αντιμετώπιση μιας απλής φίλαθλης ιδιότητας από έναν δράστη που δεν είχε προηγούμενα με το θύμα. Εν μέρει ο σάλος προδίδει φαρισαϊσμό και εξοργιστική αβελτηρία: Τι συνέβη που δεν το περιμέναμε;

ΓΙΑ ΤΗ ΒΙΑ «στα γήπεδα», η οποία και καιρό έχει εξαχθεί στο ανοιχτό κοινωνικό πεδίο, έχει αναλωθεί ένα πέλαγος μελάνης. Το φαινόμενο ασφαλώς και είναι πολυπαραγοντικό, αλλά υπάρχει σε όλες τις πτυχές του ένας κοινός παρονομαστής. Το ερώτημα εάν το ελληνικό κράτος, πολιτικός κόσμος και διοικητικές αρχές, έχουν πραγματική πρόθεση να το αντιμετωπίσουν.

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ασφαλώς και αφορά επίσης τον κόσμο του αθλητισμού, τα μέσα ενημέρωσης, τα είδωλα των γηπέδων, τον φίλαθλο της διπλανής πόρτας που μερικές φορές με τη στάση του παρέχει κάλυψη στην αγριότητα της κερκίδας, η οποία είτε κολακεύεται είτε υποθάλπεται. Σε τελευταία ανάλυση όμως, ούτε οι δημοσιογράφοι ούτε οι φίλαθλοι είναι νομοθέτες, εισαγγελείς, αστυνομικοί. Αλλοι διεκδικούν και φέρουν τις ιδιότητες αυτές, επιτέλους ας ασχοληθούν σοβαρά και αποτελεσματικά.
ΧΩΡΙΣ να κρύβονται από το θέμα και χωρίς να ξοδεύονται σε μεγαλόσχημες ρητορείες και συσκέψεις.

ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ καλή είδηση ότι ο Δήμος Πατρέων χρησιμοποίησε μια σύγχρονη τεχνική χρωματισμού κατά τη συντήρηση του ιστορικού Δημαρχείου, η οποία προστατεύει το κτίριο από παρεμβάσεις που ρυπαίνουν την πρόσοψή του.

ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ η κίνηση αυτή να συνδυαστεί με μια πολιτική σεβασμού του δημόσιου χώρου και του δημοτικού κτιριακού στόλου από τις ίδιες αυτοδιοικητικές και πολιτικές παρατάξεις, η οποία θα λειτουργήσει παιδευτικά προς τις λοιπές κοινωνικες δυνάμεις και τη νεολαία.

ΑΝ Η ΙΔΙΑ η πόλη δεν προστατεύει την ιστορία της, την εμφάνισή της, την αρχιτεκτονική της ταυτότητα, ας μην περιμένει να το κάνουν οι ομάδες και τα πρόσωπα.