Η αναλύτρια λόγου Ευγενία Σαρρή «αποκωδικοποιεί» την εξομολόγηση της Πισπιρίγκου στην «Π»
«Κεντρικό θέμα της είναι ο εαυτός της…» υποστηρίζει η Ευγενία Σαρρή, μετά την ανάλυση της εξομολόγησης της Ρούλας Πισπιρίγκου στην «Π» για την επίθεση που δέχεται μετά τον θάνατο των τριών παιδιών της.
Την περασμένη εβδομάδα, η εφημερίδα «Πελοπόννησος» φιλοξένησε αποκλειστικά μια κουβέντα-εξομολόγηση της Ρούλας Πισπιρίγκου στον Δημήτρη Τριανταφυλλόπουλο, όχι υπό μορφή συνέντευξης, αλλά περισσότερο ξεσπάσματος…
Ζήτησα, λοιπόν, από την διακεκριμένη, και μοναδική στο είδος της στην Ελλάδα, αναλύτρια λόγου Ευγενία Σαρρή να ετοιμάσει, για την «Π», μια ανάλυση, φράση προς φράση, της συγκεκριμένης εξομολόγησης της Ρούλας Πισπιρίγκου.
Ευγενία Σαρρή
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Το μήνυμα της Ρούλας Πισπιρίγκου στους επικριτές της: «Σταματήστε. Έχετε άδικο….»
Διαβάστε και βγάλτε τα συμπεράσματά σας…
1. «Δεν είμαι στα όριά μου. Είμαι ήδη… πολύ εκτός ορίων».
Δεν γνωρίζουμε τι προηγήθηκε αυτής της δήλωσης, ούτε αν υπήρξε ερώτηση που εισήγαγε την λέξη «όρια». Θα είχε ενδιαφέρον να ρωτηθεί το άτομο τι νόημα δίνει το ίδιο σε αυτή την φράση, να την προσδιορίσει. Τι σημαίνει γι’ αυτήν εκτός ορίων;
Η προτεραιότητά της δηλώνεται στην άρνηση. Θα μπορούσε αυτό να είναι δηλωτικό της ανάγκης της να πείσει;
2. «Θα μου πει και μένα κάποιος, τι έκανα; Κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι έκανα κακό στα παιδιά μου, θα μου πουν… πώς και πότε; Ποτέ μα ποτέ. Αυτή είναι η αλήθεια. Τι να μου πουν…;».
– Tο προσδοκώμενο είναι η αξιόπιστη άρνηση κατηγορίας. Αντί γι’ αυτό, το άτομο φαίνεται να αναζητά τις αποδείξεις που τυχόν έχουν οι άλλοι.
– Οι ερωτήσεις, όπως έχουμε αναφέρει και πριν, είναι ένας τρόπος με τον οποίο ο ομιλών προσπαθεί να εκμαιεύσει πληροφορίες από το κοινό στο οποίο απευθύνεται.
– Κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι έκανα κακό στα παιδιά μου,
Αν κάποιοι πιστεύουν: το άτομο κρατάει απόσταση από αυτό που πιστεύουν κάποιοι.
– «έκανα κακό στα παιδιά μου» είναι υποτίμηση της σοβαρότητας της κατάστασης και ενδεικτικό απόστασης από το γεγονός των θανάτων τους.
– Ποτέ μα ποτέ: Αυτό είναι που στην ανάλυση ονομάζουμε παθητική γλώσσα. Δεν υπάρχει ρήμα, προσωπική αντωνυμία, είναι μια αιωρούμενη άρνηση χωρίς υποκείμενο και αντικείμενο η οποία επαναλαμβάνεται αυξάνοντας τον δείκτη ευαισθησίας στο θέμα.
– Ποια είναι η αλήθεια στην δική της αντίληψη της πραγματικότητας; Οι ερωτήσεις «τι έκανα και τι να μου πουν» θα μπορούσαν να είναι ερωτήσεις που απευθύνει στον εαυτό της, σε οποιαδήποτε περίπτωση όμως είναι δείκτες πως το θέμα είναι ευαίσθητο γι’ αυτήν.
3. «Αν είχες μια κάμερα μπροστά σου, σε όλους αυτούς, δημοσιογράφους, αναλυτές, επιστήμονες, αλλά κυρίως στον απλό κόσμο, που σε θεωρούν ένοχη ή έμμεσα σε δείχνουν με το δάχτυλο ως παιδοκτόνο, τι θα έλεγες;».
«Θα έλεγα… σταματήστε το θέμα. Σταματήστε. Έχετε άδικο. Θα το δείτε στην πορεία ότι έχετε άδικο. Μέχρι τότε θα έχετε πάρει τη ζωή μου στα χέρια σας. Αυτό θα έλεγα. Έχω ήδη το κακό, των τριών θανάτων στο σπίτι μου. Μου έχετε κάνει κι άλλο κακό. Θα μου κάνετε κι άλλο, κι άλλο κακό και μετά… πού θ΄απολογηθείτε; Λέτε, λέτε, λέτε και κανείς δεν με ζει. Κανένας δεν μ΄έχει ζήσει».
– Σταματήστε το θέμα: ποιο θέμα; Το θέμα συζήτησης; Το θέμα των μυστηριωδών θανάτων; Το θέμα που αφορά την ενδεχόμενη ενοχή της;
– Το προσδοκώμενο θα ήταν να πει «συνεχίστε να ψάχνετε, ψάξτε και εκ μέρους μου, βρείτε μου τις απαντήσεις». Δεν επιθυμεί η μητέρα απαντήσεις;
–Έχω ήδη το κακό, των τριών θανάτων στο σπίτι μου
Μου έχετε κάνει κι άλλο κακό.
Θα μου κάνετε κι άλλο, κι άλλο κακό
— Το άτομο αναφέρει των τριών θανάτων, όχι των θανάτων των παιδιών μου
— Το κακό αυτό των θανάτων των παιδιών της εξισώνεται ή συγκρίνεται με το κακό που της έχει κάνει ο κόσμος;
— Ποιο κακό τής έχουν κάνει; Γιατί δεν το εκφράζει;
— Ποιο είναι το άλλο κακό που θα της κάνουν;
– Το άτομο παρουσιάζεται πιο πρόθυμο να αναφερθεί σε αυτούς που νομίζουν «πως έκανα κακό στα παιδιά μου», διατηρεί όμως απόσταση από την κατηγορία του «παιδοκτόνου».
«ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΩΣ ΘΥΜΑ…»
Μέχρι τότε θα έχετε πάρει τη ζωή μου στα χέρια σας.
-Λέτε, λέτε, λέτε και κανείς δεν με ζει. Κανένας δεν μ’ έχει ζήσει».
Τι εννοεί; Αν θέλει να πει πως υποφέρει, γιατί δεν το λέει; Ο λόγος της είναι κυρίως υπαινικτικός και αποσκοπεί να πείσει κι όχι να μεταφέρει πληροφορίες.
Το άτομο παρουσιάζεται ως θύμα που είτε θα βρει δικαίωση στο μέλλον είτε υπαινίσσεται πως θα πάθει κι άλλο κακό. Μιλά διαρκώς στον μέλλοντα χρόνο.
Διατυπώνεται έμμεσα μια απειλή;
Κεντρικό θέμα της είναι ο εαυτός της, όχι ως προς την απώλεια που υπέστη, αλλά ως προς την εικόνα της και το ενδεχόμενο μέλλον της.
Παρατηρούμε πως και σε αυτή την ευκαιρία που της δόθηκε, η μητέρα δεν καταφέρνει να διατυπώσει μια αξιόπιστη άρνηση κατηγορίας.
Επιλέγει να απαντήσει στους φορείς του μηνύματος, δηλαδή της υπόνοιας ενοχής, και αποφεύγει να αναφερθεί στο ίδιο το θέμα. Χρησιμοποιεί παθητική και υπαινικτική γλώσσα όπως και στις προηγούμενες περιπτώσεις, κάτι που είναι ενδεικτικό στοιχείων της προσωπικότητάς της.
Αντί της κατηγορηματικής και αξιόπιστης άρνησης κατηγορίας, παρατηρούμε μια μακρά σχετικά αφήγηση με όλα τα στοιχεία που έχουν τονιστεί και στις προηγούμενες αναλύσεις.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
