Θέατρο: «Εκείνος και Εκείνος»
Επεισοδιακή είναι η αρχή της πικρής κωμωδίας «Σκέτη κοροϊδία» (με υπότιτλο «Απαγωγή της συμφοράς») του Νίκου Δημητρόπουλου, που γράφτηκε στα τέλη του 2019, με φόντο την Ελλάδα της κρίσης, της ανασφάλειας και της θολής αβεβαιότητας. Ενας εξαθλιωμένος οικονομικά και απελπισμένος από τη μίζερη ζωή του εξηντάρης εισβάλλει απρόβλεπτα σε κατάστημα κινητής τηλεφωνίας, παραπονούμενος ότι η εταιρεία δεν τήρησε τα υπεσχημένα του συμβολαίου.
Και ενώ βρίσκεται λίγο πριν από το απονενοημένο διάβημα, στρέφει ξαφνικά το όπλο του κατά του ταλαίπωρου και αγανακτισμένου υπαλλήλου, αναγκάζοντάς τον σε μια ομηρεία-φάρσα, χωρίς αξίωση και απαίτηση από τον πραγματικά υπεύθυνο, με το συγγραφέα να επιχειρεί σχεδόν εξ αρχής ένα ευρηματικό twist στην υπόθεση, που θα ανοίξει τον δρόμο όχι μόνο σε μια εξέλιξη με σασπένς αλλά και σε μια βαθιά ανίχνευση της ομηρείας του σύγχρονου Ελληνα, κατά το πλείστον κρυμμένης και ανομολόγητης.
Καθώς το θύμα και ο παρ’ ολίγον αυτόχειρας μετατρέπεται σε θύτη, εύλογα οι δρόμοι και οι λόγοι των δύο προσώπων είναι αρχικά παράλληλοι, συγγραφική όμως αδεία, σταδιακά προσεγγίζονται, στην προσπάθειά τους να εφεύρουν ένα αίτημα για την τυφλή ομηρεία και υπό την πίεση του κανιβαλισμού των μέσων ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, που μαίνεται έξω. Αυτό το κατ’ ανάγκην πρώτο πλησίασμα παίρνει στην πορεία μια πιο ουσιαστική μορφή με τη συνθήκη της ομηρείας να λειτουργεί ως γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσά τους.
Κλίμα συνεργασίας και συνενοχής αναπτύσσεται σταδιακά μεταξύ τους, βοηθούσης και της ευάλωτης υγείας του ηλικιωμένου πελάτη, που αφήνεται στην καθοδήγηση του νεαρού υπαλλήλου για την από κοινού αντιμετώπιση του αδιεξόδου. Το παλιό και το καινούργιο αρχίζουν να μην διαχωρίζονται πια, το χάσμα των γενεών αίρεται, καθώς αποκαλύπτεται ότι βαθύτερα στην καθημερινότητά τους βιώνουν τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο όμοιες εμπειρίες ταπεινώσεων και ατυχιών, όμηροι μιας δοτής ζωής και οι δυο τους.
Μια όντως ευφυής πλοκή, που συστρέφει τα πράγματα έτσι, ώστε από αφηγηματική άποψη να συντηρείται η ατμόσφαιρα έντασης και να διατηρείται αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, ενώ σε δραματουργικό επίπεδο να δημιουργούνται οι αναγκαίες συνθήκες για να ανιχνευθούν σκέψεις, καταστάσεις και συναισθήματα, που διαρρέουν υπογείως την ύπαρξη των ηρώων.
Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο σημαντικός συγγραφέας Βασίλης Κατσικονούρης με σκηνική λιτότητα, στοχεύοντας στην ανάδειξη όχι του ευρηματικού και του επίκαιρου αλλά του καίριου. Προσεγγίζοντας με την αμεσότητα του χειροποίητου και τη γονιμοποιό δύναμη της συνεργατικότητας, τις εντάσεις του έργου αλλά και τους ρυθμούς και τους χρόνους των προσώπων, αποσπά από τους ηθοποιούς δυναμικές ερμηνείες κλιμακούμενης ενέργειας και παραγωγικής μεταξύ τους αναμέτρησης.
Αποτέλεσμα, ένα απόλυτα συντονισμένο υποκριτικό δίδυμο σκηνικής συνενοχής και ουσιαστικής συνομιλίας, που ισορροπεί ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό, με τον Τάσο Δαρδαγάνη ως υπάλληλο, που γίνεται από θύμα θύτης, να κινείται δαιμόνια ανάμεσα στην αγανάκτηση και τη συμπαράσταση και τον Κώστα Ξυκομηνό ως πελάτη που, γίνεται αντιστρόφως από θύτης θύμα, να προσπαθεί με γκροτέσκο ύφος να αντισταθεί σε μια αδιέξοδη πραγματικότητα.
Μια ευτυχής στιγμή του σύγχρονου νεοελληνικού θεάτρου.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
