Μπας και είναι αριστερός ο Τραμπ; «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο!»
Ο Κώστας Λαμπρόπουλος είναι δημοσιογράφος της εφημερίδας «Πελοπόννησος» και του pelop.gr, συντονιστής του Peloponnisos FM 104,1, καθηγητής δημοσιογραφίας και συγγραφέας.
Ποιος θα είναι ο 47ος πρόεδρος των ΗΠΑ; Οταν έχεις να κάνεις με ένα από τα πιο ισχυρά κράτη στον κόσμο (δεν ξέρουμε αν είναι, πλέον, το πιο ισχυρό), το παραπάνω ερώτημα έχει μεγάλη σημασία. Και ακόμη πιο μεγάλη αξία έχει και η απάντηση που θα δώσει κάποιος, καθώς από αυτά που θα συμβούν στην Ουάσιγκτον θα επηρεαστεί ολόκληρος ο πλανήτης.
Σύμφωνα με τον Τραμπ, εάν εκλεγεί ο ίδιος στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα των ΗΠΑ θα φροντίσει ούτως ώστε να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, αλλά και να καταλαγιάσει η κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Ενα από τα βασικά επιχειρήματά του, άλλωστε, είναι ότι στη διάρκεια της προηγούμενης θητείας του (περίοδος 2017-2021) οι ΗΠΑ προσπάθησαν να ανακάμψουν οικονομικά στο εσωτερικό (ας όψεται ο Covid-19 που η προσπάθεια αυτή συνάντησε σοβαρά εμπόδια), αλλά και να εμποδίσουν κάθε εμπόλεμη κατάσταση ή και εμπλοκή της Αμερικής σε μέτωπα στο εξωτερικό.
Ο Τραμπ κατηγορεί την αντίπαλό του Κάμαλα Χάρις ότι αντιπροσωπεύει όλα εκείνα που εμποδίζουν την Αμερική από το να γίνει σπουδαία ξανά, χαρακτηρίζοντάς την ως «ακραία Αριστερή» κι «επικίνδυνη για τον παραδοσιακό αμερικάνικο τρόπο ζωής». Προχωράει, μάλιστα, ακόμη ένα βήμα παραπάνω, τονίζοντας όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ότι η αντικατάσταση της υποψηφιότητας του νυν προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, μεσούσης της προεκλογικής περιόδου, ήταν ένα «πραξικόπημα», το οποίο στήριξε, ούτε λίγο, ούτε πολύ, το «βαθύ κράτος των ΗΠΑ». Η πολιτική Τραμπ έχει μπερδέψει τους Ευρωπαίους, καθώς σε ό,τι αφορά τα αντιπολεμικά συνθήματα βγαίνει πιο… αριστερά από τους αριστερούς, όμως ο μεγάλος πονοκέφαλος της Ευρώπης είναι το δόγμα απομονωτισμού που θα εφαρμόσει ο υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ, σε μια περίοδο όπου η κατάσταση στην Ευρώπη είναι εξαιρετικά ασταθής εξαιτίας του πολέμου στην Ουκρανία και της εμπλοκής της κυβέρνησης Μπάιντεν. Δεν χρειάζεται φυσικά να αναφέρουμε κάτι παραπάνω και για το ΝΑΤΟ, πέρα από την ξεκάθαρη και δεδηλωμένη πρόθεση του Τραμπ είτε να περικόψει τις αμερικάνικες δαπάνες στήριξης της συμμαχίας είτε ακόμη και να αποχωρήσει από αυτήν. Πώς να μην μπερδευτούν, λοιπόν, οι νεοφιλελεύθεροι και οι σοσιαλίζοντες Ευρωπαίοι που από τη μια χαρακτηρίζουν τον Πούτιν στυγνό δικτάτορα και από την άλλη βλέπουν τον Τραμπ να χρησιμοποιεί, εμμέσως πλην σαφώς, το παλαιοΠΑΣΟΚικό ρητό: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο!».
Βέβαια και οι οπαδοί του Τραμπισμού στην Ελλάδα δεν θα πρέπει να βιάζονται. Κι αυτό γιατί η όποια αποσταθεροποίηση υπάρξει στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης από τη (διαφαινόμενη) αλλαγή κυβέρνησης στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, μπορεί να λύσει τα χέρια της Τουρκίας, η οποία είτε με τους Ερντογανικούς είτε με τους Κεμαλικούς, δεν αποκλείεται να προχωρήσει στο απονενοημένο στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Αν και οι φίλοι μας οι Τούρκοι έχουν για την ώρα άλλα ζητήματα να λύσουν, τα οποία αφορούν τον ρόλο τους στο Μεσανατολικό και τις τεταμένες σχέσεις με το Ισραήλ. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επιχειρεί -με τον τρόπο του- να αναβιώσει το Χαλιφάτο υπό νεοΟθωμανική διακυβέρνηση, γεγονός που εξιτάρει για διαφορετικούς λόγους και κάποιους Αραβες και τους Ισραηλινούς. Πάντως στην περίπτωση που ο γράφοντας ήταν ο Ερντογάν, όλο αυτό το διάστημα θα είχε… πενταπλασιάσει τους ανθρώπους που τον φυλάνε.
Οπως θα έχει κάνει σίγουρα και ο Τραμπ, μετά την απόπειρα δολοφονίας από ένα νεαρό παιδί, μέλος ακροαριστερής οργάνωσης, που κατάφερε και τρύπωσε κάτω από το βλέμμα της CIA, του FΒΙ, της NSA, της MI Force και όλων των μυστικών υπηρεσιών του δυτικού κόσμου μαζί, σε μια ταράτσα! Ενα παιδί που θα μπορούσε να πει πολλά, αν απλά αφοπλιζόταν και δεν εξοντωνόταν, όπως συνέβη πολλά, πολλά, πολλά χρόνια πριν και με τον Λη Χάρβεϊ Οσβλαντ και τον Τζακ Ρούμπι.
Σε κάθε περίπτωση, οι κάλπες στις ΗΠΑ αναμένονται με μεγάλη αγωνία. Κι αν δεν υπάρξει κάποιο απρόοπτο ή κάποιο ξαφνικό παγκόσμιο γεγονός, θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην Ιστορία του πλανήτη τα επόμενα χρόνια. Από τη μια ο «κόκκινος» (το χρώμα των Ρεπουμπλικανών) εθνικιστής -κατά δήλωσή του- Ντόναλντ Τραμπ και από την άλλη η «γαλάζια» (το χρώμα των Δημοκρατικών) λιμπεραλίστρια Καμάλα Χάρις. Και στη μέση ο κόσμος να παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα. Και η μετακομμουνιστική Κίνα να αφήνει τα… παιδιά να παίξουν για να δράσει μετά!
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
