Ο Ελληνας πιέζεται, φοβάται και δυσφορεί

ΕΚΑΤΟ στους εκατό Ελληνες φοβούνται για την τσέπη τους. Το Ευρωβαρόμετρο αποτυπώνει μια ζοφερή κατάσταση, που ισχύει σχεδόν πανομοιότυπα για τους πολίτες της Νότιας Ευρώπης: Το κόστος ζωής προβάλλει όλο και πιο δυσβάστακτο, οι αυξήσεις στα προϊόντα διατροφής και διαβίωσης είναι ανυπέρβλητες για τους περισσότερους πολίτες. Αποτυπώνεται, ταυτόχρονα, και μια κραυγαλέα ανισότητα. Ο νότος υποφέρει περισσότερο από τον βορρά, όπου τα κόστη είναι πιο συγκρατημένα.

ΚΑΤΩ από τις συνθήκες αυτές, δεν είναι τυχαίο ότι οι Ελληνες πολίτες δηλώνουν δυσαρεστημένοι από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Προφανώς και δεν παραβλέπουν τα οφέλη από τη θέση της χώρας μας στην κοινότητα. Αλλά κάπως πρέπει να κάνουν ηχηρή την ανησυχία και τη δυσφορία τους προκειμένου να ενεργοποιηθούν πρωτοβουλίες που θα ανακουφίσουν τον κόσμο. Δύσκολα μπορεί να δεχθεί η κοινωνία ότι αυτό δεν είναι δυνατό.

ΣΕ ΚΑΘΕ περίπτωση, οι Ελληνες πολίτες παλεύουν με Σκύλλα και Χάρυβδη εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Δεν υπάρχει άλλη υπομονή. Και σίγουρα δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΑ

ΝΕΑ κρούση πραγματοποιεί η ΕΡΓΟΣΕ για να κλειδώσει χρηματοδότηση της τελικής φάσης στην επέκταση του νέου σιδηροδρομικού δικτύου προς την Πάτρα. Μια ευκαιρία να θυμηθούμε ότι τα λεφτά ακόμα δεν υπάρχουν. Αισιοδοξούμε ότι θα βρεθούν -άλλωστε οι Βρυξέλες δύσκολα θα αφήσουν το έργο ανολοκλήρωτο, γιατί αυτό θα ήταν για όλους καταστροφή- όμως ακόμα δεν έχει καλυφθεί ο όρος της σκοπιμότητας και της βιωσιμότητας που είναι απαράβατη συνθήκη για τις υποδομές. Ο όρος αφορά το εύλογο, αλλά ακριβό, αίτημα της πόλης για όσο περισσότερο ανεπαίσθητη χάραξη στο κυρίως πολεοδομικό συγκρότημα. Οπως αποδεικνύεται, τα πράγματα δεν ήταν εύκολα και δεν είναι ούτε τώρα.