Γιατί πέσαμε με τα μούτρα στην υπόθεση Πισπιρίγκου

Η ψυχοθεραπεύτρια Κατερίνα Μαλίχιν και ο επικοινωνιολόγος Λευτέρης Κουσούλης μιλούν στην «Π»

πέσαμε

Ο βομβαρδισμός του τηλεοπτικού, κυρίως, κοινού με «Ρούλα Πισπιρίγκου και Μάνο Δασκαλάκη» συνεχίζεται ανελέητα! Απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, η Ρούλα «παίζει» παντού. Ενα πολύ μεγάλο κομμάτι του κοινού δείχνει να έχει εθιστεί, πλέον. Να είναι δέσμιο αυτής της ειδησεογραφίας.

Ζήτησα την άποψη δύο ανθρώπων, που θεωρώ ειδικούς στο θέμα, αλλά και χαρισματικούς στο αντικείμενό τους.

Τα ερωτήματα που τους έθεσα συγκεκριμένα:

– Γιατί πιστεύετε ότι μια πολύ μεγάλη μερίδα του κόσμου έχει «γαντζωθεί» τόσο πολύ πάνω στην υπόθεση Πισπιρίγκου και παρακολουθεί όλη μέρα εκπομπές, διαδίκτυο και ΜΚΔ, με τόση…λαχτάρα;

– Τι θεωρείτε ότι έχει κάνει τον κόσμο δέσμιο αυτής της υπόθεσης, να ρουφάει κάθε μέρα, αχόρταγα, ό,τι του σερβίρεται και αφορά Ρούλα και Μάνο;

Η Κατερίνα Μαλίχιν, κλινική ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια, ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτική, όσο και «ωμή» στην προσέγγισή της.

«Τεράστιο το θέμα, χρήζει μεγάλης ανάλυσης και συζήτησης. Θα σας πω τι εξηγήσεις δίνω, για να ερμηνεύσω αυτή τη συμπεριφορά:

πέσαμε

Η Κατερίνα Μαλίχιν

Πρώτον, προβολή των δικών μας ευθυνών και σκοτεινών τάσεων σε ένα πραγματικό πρόσωπο που, μάλλον, διέπραξε κάτι, ένα έγκλημα, που ίσως ευχηθήκαμε ασυνείδητα να έχουμε διαπράξει εμείς ή μας έχει περάσει από το μυαλό σαν αποτρόπαια σκέψη.

Δεύτερον, μετάθεση των κοινωνικών ευθυνών και της αδιαφορίας μας σε αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας και κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε. Το συγκεκριμένο έγκλημα δεν είναι μόνο προσωπικό – ατομικό, αλλά και κοινωνικό. Η επίθεση στην μάνα – Μήδεια είναι μια άμυνα στον δικό μας ωχαδερφισμό.

Τρίτον, ασφυκτική πίεση από την πολιτική και κοινωνική κατάσταση που επικρατεί, η οποία μας ωθεί να ”κολλάμε” σε κάτι υποτίθεται συνταρακτικό, ώστε να μπαίνουμε σε μια κατάσταση νάρκωσης, την οποία ευλογούν ασυστόλως τα ΜΜΕ, εξυπηρετώντας σκοπούς ιθυνόντων.

Τέταρτον, το ανθρώπινο καταστατικό χαρακτηριστικό να μεταθέτουμε τις ευθύνες στον άλλον, που μας ”προστατεύει” από το ν’ αναλάβουμε τις ευθύνες και τυχόν υπαιτιότητα για τη δική μας ζωή και συντριπτικά λάθη μας. Τη δική μας ζωή φοβόμαστε να την αντιμετωπίσουμε και αυτό είναι μια ψυχική ιδιότητα που τα ΜΜΕ εκμεταλλεύονται στο έπακρο».

 Ο Λευτέρης Κουσούλης, επικοινωνιολόγος, πολιτικός αναλυτής και αρθρογράφος, «έπιασε» το θέμα από καθαρά κοινωνική – κοινωνιολογική πλευρά και έδωσε μια πολύ ιδιαίτερη διάσταση:

«Ολο αυτό που παρακολουθούμε εμπεριέχει έναν εντυπωσιασμό. Είναι ένα κινηματογραφικό έργο διαρκείας. Σαν να παρακολουθεί το πλήθος μια σκηνή παρατεταμένη. Είναι διαρκώς μπροστά τους, δεν χρειάζεται να μπουν και να βγουν από την αίθουσα, δεν κόβουν εισιτήριο και, το κυριότερο, γνωρίζουν πως είναι πραγματικό γεγονός κι αυτό τους εξιτάρει περισσότερο. Παρακολουθούν ένα κινηματογραφικό έργο που ξέρουν πως δεν είναι κινηματογράφος.

πέσαμε

Ο Λευτέρης Κουσούλης

Επίσης, είναι ένα θέμα που θεωρούν πως είναι μακριά από αυτούς, πως ποτέ δεν θα το κάνουν και ως μακρινό θέμα το παρακολουθούν με μεγαλύτερη αφοσίωση, το αγαπούν πολύ, επειδή είναι κάτι ωσάν ο ξένος εαυτός τους. Μια αντανάκλαση της αλλοτρίωσης του σημερινού ανθρώπου, της αποξένωσης από τον εαυτό του. Ως συναρπαστικό θέμα, μάλιστα, έχει απ’ όλα: Τη μητέρα, τα παιδιά, τον θάνατο, έρευνα, τους σχολιαστές, την τιμωρία, την υποψία.

Το έργο συντελείται μπροστά στα μάτια τους, δίνει αφορμή για ατελείωτες συζητήσεις και στο χωριό Ελλάς είναι το ιδανικό θέμα κουτσομπολιού.

Ολο αυτό το σκηνικό συναρπάζει, επειδή αυτός που συναρπάζεται δεν έχει μάθει να ασχολείται με τα σημαντικά και γι’ αυτό συναρπάζεται απ’ τα εντυπωσιακά.

Αυτές είναι εκδηλώσεις πρωτογονισμού. Μιας κοινωνίας που δεν είναι σε θέση να ιεραρχεί το σημαντικό από το ασήμαντο και επειδή αντιλαμβάνεται ότι το σημαντικό συνοδεύεται από μία ευθύνη, γι’ αυτό το απορρίπτει. Γαντζώνεται, λοιπόν, από το ασήμαντο για να βρει ένα νόημα ζωής. Και το ασήμαντο γίνεται διασκέδαση…
Και πάνω σε αυτό το μηχανισμό στερεώνει τον εαυτό της η εξουσία… Ο αποξενωμένος άνθρωπος δεν θα κάτσει ποτέ να παρακολουθήσει ένα σημαντικό γι’ αυτόν θέμα…».