Kώστας Αλεξόπουλος: «Είμαι ένας ονειροπαρμένος που βίωσα πολύ ξεχωριστά τη ζωή»

Αθλητικός συντάκτης με μακρά πορεία, αποφάσισε -και πολύ καλά έκανε- να δοκιμαστεί στην πεζογραφία. «Να με θυμάσαι τον Αύγουστο» ο τίτλος του πρώτου του μυθιστορήματος (εκδ. «Υδροπλάνο»), το οποίο διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάνουν ένα βιβλίο απολαυστικό. Την Πέμπτη 21 Ιουλίου στις 8.30 μ.μ. ο Κώστας Αλεξόπουλος θα βρεθεί στην Πάτρα και το Πολύεδρο για την παρουσίασή του και σήμερα μιλά από καρδιάς στην «Π».

Πότε και πώς θυμάστε να ξυπνάει μέσα σας ο έρωτας –διαρκείας- για το γράψιμο;

Ο έρωτας αυτός ξύπνησε γύρω στο ’15 όμως νομίζω «κοιμόταν» μέσα μου από χρόνια. Απλά πιστεύω ότι δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες για να αρχίσω. Το γράψιμο ήταν ανέκαθεν για μένα μια πολύ λατρεμένη κι ανακουφιστική της ψυχής μου διαδικασία. Τρόπος έκφρασης… ιδανικός θα έλεγα, καθώς επιτρέπεται ν’ αλλάξεις μια λέξη μια πρόταση… ολόκληρο το κείμενο. Στον προφορικό λόγο, ακόμα κι αν αλλάξεις κάτι, όσα είπες έχουν ακουστεί. Κι ίσως να μην αλλάξουν ποτέ όσο κι αν προσπαθήσεις.

Ερωτα διαρκείας βιώνει και ο ήρωας του βιβλίου σας ο Αλέξανδρος για τη Ρενέ. Από ποια ανάγκη σας «γεννήθηκε» η ιστορία του Αλέξανδρου, που τον παρακολουθούμε από τα μικράτα του στο χωριό του έως ενήλικα στην πολύβουη Αθήνα;

Ο έρωτας είναι κατά την κρίση μου ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο της ζωής κάθε ανθρώπου. Η Ρενέ είναι για τον Αλέξανδρο η ελάχιστη καταγραφή μιας ιδιαίτερα ευαίσθητης ερωτικής ελεγείας που σημάδεψε τη ζωή του. Ανολοκλήρωτη φυσικά. Oπως συμβαίνει… συνήθως με τους μεγάλους έρωτες.

Ο Αλέξανδρος σχεδίασε από τα παιδικά του χρόνια έναν έρωτα όπως αυτόν που έζησε με τη Ρενέ. Τον συνάντησε όταν μεγάλωσε.

Η δύναμη του ονείρου που πιστεύουμε και προσπαθούμε καθημερινά μέχρι να καταφέρουμε να ζήσουμε.

Ευαισθησία, τρυφερότητα, νοσταλγία, παιχνίδι ονείρου -πραγματικότητας, φιλοσοφικές διαστάσεις, κάποια από τα στοιχεία του βιβλίου σας. Πώς βιώσατε τη διαδικασία της συγγραφής;

Καταρχάς πιστεύω πως όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που αναφέρατε είναι στοιχεία ανθρώπινα, που κρύβουμε μέσα μας .. όλοι οι άνθρωποι. Χαίρομαι που τα ανακαλύψατε. Πιστεύω πολύ στις ανθρώπινες ευαισθησίες και θεωρώ -εύχομαι- πως θα γίνει όμορφος ο κόσμος μας, αν δεν τα κρατάμε θαμμένα στα βάθη της ψυχής μας. Το παιχνίδι του ρεαλισμού κόντρα στη φαντασία με κάποιες προσεγμένες φιλοσοφικές υπερβάσεις είναι απαραίτητα στοιχεία ενός ολοκληρωμένου βιβλίου. Αρκεί οι ισορροπίες να μη διαταραχθούν διότι τότε λειτουργούν τα αισθητήρια και η αισθητική του αναγνωστικού κοινού. Απορριπτικά, είναι σίγουρο.

Δεν αναφέρετε την επαγγελματική ενασχόληση του Αλέξανδρου. Το κάνατε επειδή…

Δεν γίνεται να αποκαλύψουμε τα πάντα. Κάθε συγγραφέας που σέβεται το βιβλίο του οφείλει να αφήνει μυστηριακές απορίες, αν είναι δυνατόν σε κάθε ιστορία του.

Αλλωστε -πιστεύω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου- ακόμα και μέσα σ’ ένα σπίτι, όπου 4, 5 άτομα της ίδιας οικογένειας, που βιώνουν τις ίδιες συνθήκες καθημερινότητας, τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες ανησυχίες, τις ίδιες χαρές ακόμα και το ίδιο γιορτινό φαγητό σ’ ένα κυριακάτικο τραπέζι, είναι πιθανό να έχουν εντελώς διαφορετική κουλτούρα για ζωή, την κοινωνία έξω, τους ανθρώπους, το περιβάλλον, την ανθρώπινη αύρα και τον πολιτισμό.

Φάροι στη ζωή του Αλέξανδρου η μητέρα, ο σοφός παππούς που ζούσε(;) στον λόφο με τα κυπαρίσσια, ο πολυταξιδεμένος καπετάνιος… Ποιοι οι δικοί σας φάροι στο έως τώρα ταξίδι σας -από το Βρανά Ηλείας μέχρι την Αθήνα και όχι μόνο;

Είμαι ένας τύπος ονειροπαρμένος, που βίωσε με πολύ ξεχωριστό τρόπο τη ζωή, από τις πρώτες σκέψεις του.

Ο καθένας από ’μας μπορεί να συναντήσει πρόσωπα που ίσως και φανταστικά να είναι, μπορεί να ονειρευτεί τα πάντα, μπορεί να δημιουργήσει χωρίς κόστος και χωρίς να υποχρεώνεται να δημοσιοποιεί αυτό που του δίνει ευχαρίστηση. Οι σοφοί λένε πως κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του έναν θεό και τόση δύναμη που μέρος της μπορεί να αναδειχθεί σε μια περίσταση της ζωής μας.

Βαριές οι απώλειες -και στον έρωτα- που βιώνει ο Αλέξανδρος. Θα χαρακτηρίζατε την απώλεια ως…

Νομίζω δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει βιώσει μια τραγική απώλεια που σημάδεψε τη ζωή του. Είμαι σίγουρος πως οι απώλειες αυτές μας κρατούν σε επαφή με το χώμα, όταν τα όνειρα αρχίζουν να μας σπρώχνουν προς τα σύννεφα.

Είναι πάρα πολύ όμορφα να κάνουμε πού και πού καμιά… πτήση, αρκεί να μην μας απομακρύνει από τη γη και χάσουμε την επαφή με τη ζωή μας. Αυτό είναι αληθινή τραγωδία.

Οπως τα όνειρα, οι χαρές και οι επιτυχίες έτσι και οι απώλειες είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης ζωής.

Το μυθιστόρημά σας μας ταξιδεύει σε εποχές παλιότερες, αρχής γενομένης από τη δεκαετία του ‘70. Στο σήμερα, όπως έχει διαμορφωθεί και διαμορφώνεται, τι σας φοβίζει και τι σας εξοργίζει;

Με εξοργίζουν πάρα πολλά από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, όμως σκέφτομαι πως κι εγώ όταν ήμουν μικρός τα ίδια σκέπτονταν οι μεγαλύτεροι για τα νέα παιδιά και την πιο σύγχρονη εποχή που ζούσαν. Οσο κι αν δεν θέλουμε να το αποδεχτούμε, υπάρχει δεδομένη διαφορά φιλοσοφίας και σκέψης, από γενιά σε γενιά. Με φοβίζει που οι νέοι μεγαλώνουν σε μια αποδεδειγμένα νοσηρή κοινωνία και πως, όσο κι αν μπορούν δεν θα πετύχουν να απεγκλωβιστούν από το παρελθόν αφού ζουν και παίζουν στις ίδιες παιδικές χαρές, κυκλοφορούν στα ίδια οικοδομικά τετράγωνα, στις ίδιες πλατείες συναντούν τους φίλους τους.

Παρόλα αυτά, ας είμαστε αισιόδοξοι, πως κάποια στιγμή θα συμβεί ένα νέο Big Bang που θα σηματοδοτήσει μια νέα αρχή για ολόκληρο τον κόσμο. Χωρίς πολέμους και διαφορές, με υγεία και τροφή για όλους τους συνανθρώπους μας. Σ’ ένα περιβάλλον καθαρό και διαυγές, μακριά από μολύνσεις και κάθε είδους ρύπους. Με καθαρές συνειδήσεις και αληθινά χαμόγελα.

 

Κι όταν θέλετε πάρετε ανάσες, πού καταφεύγετε;

Τραγουδώ, προσπαθώ να τελειώσω τα μαθήματα κιθάρας, παίζω θέατρο στην ομάδα ενός φωτισμένου θεατράνθρωπου, του Δημήτρη Παπαγιάννη, (ανεβάζουμε το «Μαουτχάουζεν» του Ιάκωβου Καμπανέλλη) αθλούμαι, δουλεύω, κινούμαι χωρίς στάσεις για ανάσες, καθημερινά.

Εχω ήδη ξεκινήσει να γράφω το δεύτερο βιβλίο μου ξέροντας πως, πρέπει να είναι… καλύτερο από το πρώτο.

Ταξιδεύω καθημερινά με το βιβλίο μου «Να με θυμάσαι τον Αύγουστο» κι είναι τόσο όμορφο αυτό. Ομολογουμένως δεν είχα φανταστεί όλα αυτά που ζω ούτε καν στο ελάχιστο.

Πέρα απ’ όλα αυτά πιστεύω στην κίνηση και τη δημιουργία.

Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουμε να προσφέρουμε έστω αυτό που μας περισσεύει, να χαμογελάμε και ν’ αγαπάμε αληθινά.

Να δίνουμε τόπο στην οργή που λέγαν κι οι παλιότεροι.

Ο άνθρωπος που δεν ξέρει ν’ αγαπάει μένει μόνος, σταματάει να έχει ενδιαφέροντα και φιλοδοξίες, γερνάει γρήγορα και … πεθαίνει.

Σε δυο εβδομάδες μπαίνει ο Αύγουστος -μεγάλη αγάπη, μαζί με τη θάλασσα, του ήρωά σας. Με ποιες εικόνες, μυρωδιές και γεύσεις είναι συνδεδεμένος αυτός ο μήνας για εσάς;

Νομίζω πως δεν είναι μόνο για μένα ο Αύγουστος ένας πολύ φωτεινός και ιδιαίτερος μήνας του χρόνου.

Πραγματικά όμως, εμένα μου θυμίζει πάρα πολλά και ξέρετε… όσο περνούν τα χρόνια και θαμπώνουν τ’ άσχημα και τ’ αρνητικά και ξεχνιούνται όσα μας πίκραναν, ακόμα και όσα μας πλήγωσαν, η ανάμνηση είναι πολύ γλυκιά. Μας ταξιδεύει εκεί που θέλουμε, όμως πολλές φορές εκεί που χωρίς τη θέλησή μας μας πάει το μυαλό, η ψυχή μας.

Αύγουστος στο χωριό είχε τουρίστες και φίλους και συγγενείς που έμεναν στη πόλη και μας έφερναν παιχνίδια, είχε τραπεζώματα και γέλια στην αυλή, είχε μυρωδιές μιας απίθανης παιδικής εποχής με ζαβολιές και τιμωρίες, με μιαν αθωότητα που μακάρι να μπορέσουμε να τη μεταφέρουμε στα παιδιά που πια μεγαλώνουν χωρίς τα δικά μας παιχνίδια, χωρίς αλάνες αλλά με play station, χωρίς γράμματα του ταχυδρομείου αλλά με sms και I phone.

Οφείλουμε στο τέλος κάθε μέρας να κρατάμε μόνο όσα μας φέρνουν χαμόγελα.

 

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News