Το παγωτό του Αμερικανού επισκέπτη

Το κύριο άρθρο της «Π»

 

Η ΕΙΔΗΣΗ έχει ακραίο περιεχόμενο: Αμερικανός τουρίστας τιμωρήθηκε με πρόστιμο 450 ευρώ από ιταλικές αυτοδιοικητικές αρχές, επειδή καταλήφθηκε να τρώει παγωτό, καθισμένος σε σκαλάκια σιντριβανιού ιταλικής πόλης. Αμέριμνος πιθανότατα, θεωρώντας ότι ο δημόσιος χώρος τού ανήκει, αφ’ ης στιγμής είναι τουρίστας που χαλάει χρήματα και «αγοράζει» δικαίωμα ελεύθερης χρήσης στις κοινόχρηστες ζώνες.

Η ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ του επισκέπτη είναι ασφαλώς εξοντωτική, εφόσον μάλιστα δρούσε σε κλίμα άγνοιας κανονισμών και πεποίθησης ότι τελούσε εν δικαίω. Είναι όμως μια χρήσιμη ιστορία. Διδασκόμαστε πώς αντιλαμβάνονται σε κάποιες άλλες πόλεις με σοβαρή ιστορική και αρχιτεκτονική παράδοση την ευθύνη της διατήρησης του μνημειακού και του αστικού χώρου, του σεβασμού στην παρακαταθήκη και του ίδιου του αυτοσεβασμού μιας τοπικής κοινωνίας.

ΑΣ ΜΕΛΕΤΗΣΟΥΜΕ την περίπτωση αυτή, όχι για να κυνηγιόμαστε με πρόστιμα και χειροπέδες στο δικό μας άστυ, αλλά για να διερωτηθούμε μήπως πρέπει να γίνουμε λίγο πιο αυστηροί, λίγο πιο σοβαροί και λίγο πιο σεβαστικοί ως προς τον κοινόχρηστο χώρο και τα μνημεία της πόλης. Παίρνοντας σαν παράδειγμα την κατάσταση στην οποία παραδίδουν Πατρινοί και περαστικοί, θαμώνες και τυχαίοι χρήστες τα σιντριβάνια της πλατείας Γεωργίου και της πλατείας Ολγας μετά από κατανάλωση παγωτών, καφέδων, γρήγορου φαγητού και αναψυκτικού τα βράδια και τα σαββατοκύριακα.

ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ επομένως να μιλήσουμε για την κατάσταση που επικρατεί σε ρύμες και πλατείες της πόλης, η συζήτηση πρέπει να ξεκινήσει από το ύψος της συλλογικής μας αυτοπεποίθησης και την αίσθηση που έχουμε για την έννοια της τοπικής ταυτότητας. Αν υστερούμε στα πεδία αυτά, δεν περιμένει κανείς να τα περάσουμε στη συνείδηση των τρίτων και βεβαίως των νέων ανθρώπων που εκπαιδεύονται στην ασυδοσία.