Στο τέλος κερδίζουν οι καλοί

«ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ είναι ικανός να φθάσει ο Πούτιν;» ήταν το ερώτημα των προηγούμενων ημερών αλλά και προγενέστερων περιόδων, με διάφορες αφορμές δραματικού χαρακτήρα, που ουκ ολίγες ο ίδιος προσέφερε.

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ αποδείχθηκε αφελές, όπως συνέβη και στο παρελθόν, στις περιπτώσεις υπερφίαλων, αυταρχικών ηγετών: Ο Πούτιν, φύση αδίστακτη και προσωπικότητα «καισαρική», ήταν και είναι σε θέση να φτάσει στα άκρα των άκρων.

ΟΥΤΩΣ ή άλλως, θεωρεί ότι λογαριασμό κάνει να δίνει μόνο στην ιστορία και τα προσωπικά του οράματα. Προχώρησε σε πολεμικές επιχειρήσεις και βάναυσες επεκτατικές κινήσεις, επειδή θεωρεί ότι η αμφισβήτηση του «δικαιώματός» του να ποδηγετεί τον γεωπολιτικό του περίγυρο, αποτελεί αφ’ εαυτής εχθροπραξία.

ΟΧΙ απλώς εκτιμά ότι η γειτονιά του είναι υπόθεσή του, αλλά δεν της αναγνωρίζει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.

ΟΙ ΧΘΕΣΙΝΕΣ εξελίξεις είναι μια μεγάλη ήττα για τη δημοκρατία και τον ελεύθερο κόσμο, καθώς εμφανίστηκε με μειωμένη ισχύ, είτε επειδή εκβιάζεται μέσω του ενεργειακού παράγοντα, είτε επειδή έχει πολλά να χάσει από μια γενικευμένη σύρραξη.

ΑΛΛΑ δεν μπορεί και δεν πρέπει να κατεβάσει τα χέρια μπροστά στη βάρβαρη εισβολή, που ισοδυναμεί με κατάλυση της κυριαρχίας ενός ελεύθερου, ευρωπαϊκού κράτους.

ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ κρίσιμες, δύσκολες ώρες. Για την ειρήνη, την ασφάλεια, τις δουλειές μας, την προστασία του πληθυσμού από το ψύχος.

ΣΕ ΤΟΠΙΚΟ επίπεδο, ένα καπρίτσιο των συγκυριών, έφερε τον τοπικό πληθυσμό εορτάζοντα πάνω σε μια πολεμική έξαρση. Ας το δούμε συμβολικά: Η κοινωνία καταθέτει μια δίψα για ζωή και χαρά. Οταν δεν είναι οι κορονοϊοί που τη ναρκοθετούν, θα είναι οι δικτάτορες και οι σουλτάνοι.

ΑΛΛΑ πάντα ο ελεύθερος κόσμος κερδίζει. Με τα σωστά του και στα στραβά του. Αλλά δεν παύει να είναι ο καλύτερος που είχε ποτέ η ανθρωπότητα. Αλλο αν κάποιοι παρ’ ημίν κάνουν πως δεν το βλέπουν.