Το χειρότερο πλάσμα του πλανήτη
Ο επικεφαλής του αθλητικού τμήματος της «Π» Βαγγέλης Γερογιάννης γράφει για τον πόλεμο της Ουκρανίας και τις δικές μας αντιδράσεις
Την ώρα που εμείς ξεχυθήκαμε στους δρόμους να τιμήσουμε δεόντως την Τσικνοπέμπτη, ο Πούτιν βομβάρδιζε την Ουκρανία. Ολα αυτά συμβαίνουν μόλις 2.097 χιλιόμετρα μακριά από το «σπίτι» μας.
Εν έτει 2022 κάποιος «ηγέτης» μπορεί να αποφασίζει ότι θα πεθάνουν αθώοι άνθρωποι επειδή υπάρχουν κάποιες περιοχές που νομίζει ότι του ανήκουν, επειδή το έδαφος της άλλης χώρας είναι πλούσιο ενεργειακά, επειδή εξυπηρετεί συμφέροντα της αστικής τάξης της χώρας του, επειδή, επειδή, επειδή.
Πολλοί άνθρωποι εγκατέλειψαν το Κίεβο και κατέβηκαν στα υπόγεια για να προστατευτούν από τους βομβαρδισμούς. Μιλάμε για καθημερινούς ανθρώπους, όπως εμείς και εσείς, με οικογένειες. Πώς να εξηγήσεις στα παιδιά ότι αυτό δεν είναι ένα παιχνίδι; Πώς να τους εξηγήσεις ότι στο όνομα των εδαφών, της ενέργειας, του χρήματος και του μεγαλοιδεατισμού, πεθαίνουν αθώοι άνθρωποι;
Και προσέξτε. Με τις πληροφορίες να ταξιδεύουν με ταχύτητα φωτός, είσαι υποχρεωμένος να εξηγήσεις σε κάθε παιδί τι σημαίνει πόλεμος, για ποιον λόγο γίνεται και ποιες είναι οι συνέπειες. Θα σας αναφέρω μόνο ότι η 10χρονη κόρη μου ρώτησε τη σύζυγό μου αν «ο μπαμπάς θα πάει στον πόλεμο»! Ευτυχώς, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν θα πάω…
Ισως τα παιδιά αντιλαμβάνονται πιο γρήγορα τα πράγματα και σε βάθος. Ψυχανεμίζονται μια κατάσταση σε χρόνο ρεκόρ σε αντίθεση με εμάς τους μεγάλους. Ποιος ξέρει; Μπορεί η φωτογραφία του πατέρα που αποχαιρετάει το παιδί του για να πολεμήσει, να επηρεάζει τον ψυχισμό ενός παιδιού παρότι βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Το παιδί δεν στέκεται τους ουκρανικούς υπότιτλους. Στέκεται στην εικόνα. «Κι αν ο δικός μου μπαμπάς φύγει; Γιατί κλαίει το κοριτσάκι; Μήπως δεν θα ξαναγυρίσει;».
Σε ένα ελληνικό σχολείο την περασμένη εβδομάδα, ένα παιδάκι έγραψε την εξής ερώτηση σε μια εργασία: «Αμα γίνεται πόλεμος για τα εδάφη, γιατί πετάνε βόμβες στα εδάφη;». Ηταν από τις φορές που η δασκάλα δεν είχε απάντηση.
Θα ήταν ωραίο και βολικό να χωρίζαμε τον κόσμο σε Πουτινολάτρες και αντιπάλους του, να βάζαμε και μία δόση από τις προφητείες του Παΐσιου, να μπλέκαμε λιγάκι Μπάιντεν, Ερντογάν, για να έχουμε μια υπέροχη συνταγή ανοησίας και αστειότητας.
Ναι, με απασχολεί πολύ η ακρίβεια και όλες οι συνέπειες του πολέμου. Με απασχολεί όμως περισσότερο οι αθώοι που χάνονται. Τα παιδιά που αντί για σχολείο πήγαν να προφυλαχθούν στο καταφύγιο και αυτά που αποχαιρέτησαν τους μπαμπάδες τους. Με απασχολεί που ο άνθρωπος δεν εξελίχθηκε και παρέμεινε το χειρότερο πλάσμα του πλανήτη. Με απασχολεί που οι καταστάσεις που ζούμε μας πηγαίνουν αιώνες πίσω.
Λυπάμαι, που θα χαλάσουμε λίγο τη διάθεση όλων όσοι θέλουν να το ρίξουν έξω και να ξεδώσουν το ερχόμενο σαββατοκύριακο, όμως η καρδιά και η σκέψη μας (πρέπει να) είναι στους ανθρώπους που δοκιμάζονται. Είτε είναι Ουκρανοί, είτε Ρώσοι, είτε Σέρβοι, είτε Αφγανοί. Τι σημασία έχει; Για ανθρώπους μιλάμε. Ας ελπίσουμε ότι η ιστορία θα λήξει το συντομότερο με τον καλύτερο τρόπο.
Πόσο αλλιώτικος θα ήταν ο κόσμος μας αν οι ηγέτες ήταν φωτισμένοι, αν δεν θεωρούσαν τον εαυτό τους το κέντρο του σύμπαντος. Δεν τους φτάνει που τα έχουν όλα. Θέλουν κι άλλα.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
