Οι άρχοντες που έχει ανάγκη η κοινωνία

Η ΑΠΩΛΕΙΑ του δημάρχου Ιωαννιτών υπήρξε μεγάλη όχι μόνο για την πόλη του και την αυτοδιοίκηση, αλλά για τον ευρύτερο δημόσιο βίο της χώρας. Ο εκλιπών, διανοητής, καλλιεργημένος, φωτισμένος, μετριοπαθής, δημοκρατικός, υπήρξε μια σπάνια προσωπικότητα. Μια δύναμη ικανή να ενώνει, να διδάσκει και να δημιουργεί. Μια περίπτωση άρχοντα με την αρχαία και την ευγενή σημασία του όρου, που μπορούσε να αποτελεί πρότυπο για την κοινωνία. Πρότυπο από αυτά που έχει ανάγκη ο τόπος.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ο λόγος για τον οποίο τέτοια χαρισματικά πρόσωπα δεν συναντώνται στα κοινά με μεγαλύτερη συχνότητα; Αφενός, δεν τους κάνει χώρο ο ίδιος ο δημόσιος βίος. Αφετέρου, δεν τους κάνουν χώρο τα κριτήρια με τα οποία εμείς οι πολίτες επιλέγουμε τους εκπροσώπους μας. Αλλά ισχύει και η τρίτη παράμετρος: Δεν τους κάνει χώρο η ίδια η εποχή μας. Το βέβαιο είναι ότι υποτίθεται πως αναζητάμε πρότυπα, αλλά κομμένα-ραμμένα στα μέτρα μας, που να μιλούν τη γλώσσα της μάζας.

Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ που καλλιεργήθηκε τα προηγούμενα χρόνια από επιδραστικές μονάδες της πολιτικής και των κοινωνικών δικτύων επέβαλε το μοντέλο των κοινωνικών προτύπων που κατεβαίνουν στο επίπεδο του «απλού λαού» και όχι εκείνων που θα ανεβάσουν την κοινωνία σε ανώτερες σφαίρες. Η γνώση και η παιδεία απαξιώνονται ή έστω φαινομενικώς αποτελούν αντικείμενα σεβασμού. Εχει κυριαρχήσει η πεποίθηση ότι ο λαός «τα ξέρει όλα» και ότι και αν ακόμα κάποια στοιχεία αγνοεί, τα στοιχεία αυτά δεν έχουν την αξία που τους δίνουμε, γιατί δεν μας τέρπουν, ως όφειλαν, ή δεν είναι προσεγγίσιμα, ως όφειλαν επίσης.

ΚΑΤΑ τα άλλα, η ελληνικότητα και η παιδεία είναι πάνω από όλα.