Απίστευτες αποκαλύψεις του Κώστα Πετρόπουλου στην «Π»: «Με είχαν απαγάγει επί τρεις ημέρες!»

Παναγιώτης Ρηγόπουλος

Για τον Κώστα Πετρόπουλο, οι συστάσεις περιττεύουν. Αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα, όχι μόνο αθλητού, αλλά και ανθρώπου. Η βιογραφία του, γραμμένη από τον Κυριάκο Σκιαθά, παρουσιάζεται αύριο Δευτέρα (ώρα 19:00) από τις εκδόσεις «Διαπολιτισμός» στο ξενοδοχείο «My Way», παρουσία και του άλλοτε αντιπάλου του, Παναγιώτη Γιαννάκη.

Ο «Νουρέγιεφ» της ελληνικής καλαθοσφαίρισης, μιλάει αποκλειστικά στην «Π», με αφορμή την αυριανή εκδήλωση, αποκαλύπτοντας άγνωστα στιγμιότυπα της καριέρας και της ζωής του, που πραγματικά ξαφνιάζουν…

Η ΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΒΟΛΕΙ
«Τα παιδικά μας χρόνια δεν ήταν καθόλου πλούσια. Ο πατέρας μου ήταν δημόσιος υπάλληλος, φτιάξαμε ένα σπίτι με κόπο και θυσίες. Εγώ είχα μεγαλύτερη κλίση και αγάπη στο ποδόσφαιρο. Επαιζα στο κέντρο. Παρ’ ολίγο όμως να ασχοληθώ με τον στίβο, με παρότρυνση ενός μεγάλου προπονητή. Η ενασχόλησή μου με το μπάσκετ, έγινε τυχαία: Ο αδελφός μου ο Τάκης, ήταν μαθητής της 6ης Δημοτικού, όταν λόγω κάποιας συγκυρίας, αγοράζουμε μια πλαστική μπάλα και πάμε να παίξουμε μπάσκετ στο σπίτι του φίλου μας, του Αποστολόπουλου. Δεν το ξέραμε έως τότε το άθλημα. Με ενθουσίασε τόσο πολύ! Αργότερα, φτιάξαμε στεφάνη, από ένα βαρέλι τυριού! Ο πατέρας μου ήταν πανελληνιονίκης στο άλμα εις ύψος και καλός ποδοσφαιριστής στον Αστέρα Πατρών. Μας προέτρεπε να αθλούμαστε, εφόσον τελειώναμε τα μαθήματά μας. Οταν ήμουν 17 ετών έπαιζα στην Εθνική Εφήβων Μπάσκετ. Ηρθε τότε ο Βούλγαρος Ομοσπονδιακός προπονητής της Εθνικής Πετοσφαίρισης και μου ζήτησε να με καλέσει στην Εθνική, αλλά με την προϋπόθεση να σταματήσω το μπάσκετ! Δεν το δέχθηκα!».

Η ΑΠΑΓΩΓΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ
«Η μεταγραφή στον ΠΑΟ χάλασε, γιατί δεν με άφηνε ο Απόλλωνας. Μάλιστα να σας αποκαλύψω, ότι ο Παναθηναϊκός με είχε πάει στο ξενοδοχείο «St. George» στον Λυκαβηττό, ιδιοκτησίας Ματζαβελάκη. Με είχαν τρεις μέρες εκεί κλεισμένο, για να μη με βρίσκει ο Απόλλωνας! Απαγωγή κανονική! Η μάνα μου η καημένη, όταν έμαθε ότι πρέπει να φύγω για Αθήνα, είχε ανησυχήσει και μου είπε: “Κοίτα παιδί μου, θα παίρνεις τηλέφωνο στον μπακάλη, θα έρχεται ο μπακάλης να μου το λέει και μετά από πέντε λεπτά, θα με ξαναπαίρνεις για να μιλάμε…”».

ΕΝΑ ΒΟΥΝΟ ΛΕΦΤΑ

«Ημουν 30 ετών και είχα αποκτήσει δικαίωμα μεταγραφής, αφού μετρούσα 12 χρόνια στον Απόλλωνα. Με καλεί ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη, ο Νίκος Βεζυρτζής. Μπαίνω στο γραφείο του, όπου έχει απλώσει ένα “βουνό” λεφτά για τη μεταγραφή μου! Του λέω “πρόεδρε, δεν θα τα πάρω τα χρήματα! Δεν θέλω να κοροϊδέψω, ούτε εσένα, ούτε τον τεράστιο κόσμο του ΠΑΟΚ. Δεν μπορώ να προσφέρω, έχω πρόβλημα στα πόδια από τους τραυματισμούς”. Ο Βεζυρτζής με ήθελε, έστω και με ένα πόδι! Αλλά εγώ δεν το θεωρούσα τίμιο. Και δεν δέχθηκα τα χρήματα και έτσι δεν πήγα στον ΠΑΟΚ. Εβλεπα ότι δεν μπορούσα να αντέξω. Είχα κάνει ήδη τρεις εγχειρίσεις στα γόνατα και τρεις στους αστραγάλους. Αυτοί οι τραυματισμοί οφείλονται στην κακή προπόνηση που κάναμε και στα τσιμεντένια γήπεδα που παίζαμε…».

Η ΜΠΑΝΙΕΡΑ – ΔΩΡΟ
«Ο Απόλλωνας ήταν το σπίτι μου, ήταν η ζωή μου όλη! Εκεί μεγάλωσα! Και άνθρωποι που έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου ήταν ο πρόεδρος, ο Μίμης Κανελλόπουλος και ο Νίκος Νικολόπουλος, που είχε τα υδραυλικά στη Μαιζώνος. Θυμάμαι, μια φορά είχα έναν τραυματισμό στο πόδι -ως συνήθως- και ο Νίκος, μου έφερε μια μεταλλική μπανιέρα στο σπίτι μας, για να μπορώ να κάνω θεραπεία με λουτρά. Δεν είχαμε μπανιέρα έως τότε! Και θυμάμαι, μετά που αποθεραπεύτηκα, μας τη χάρισε την μπανιέρα!».

Η ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ
«Εβλεπα τη μάνα μου τόσα χρόνια, να πλένει στη σκάφη τα ρούχα μας και να ταλαιπωρείται, τα χέρια της είχαν διαλυθεί. Ετσι, με τα πρώτα χρήματα που έβγαλα από το μπάσκετ, της αγόρασα ένα πλυντήριο ρούχων! Ομως τις αθλητικές κάλτσες μου, εξακολουθούσε να τις πλένει στη σκάφη. Της λέω “βρε μάνα, τι κάνεις; Εγώ σου πήρα πλυντήριο, για να μην ταλαιπωρείσαι στη σκάφη και εσύ συνεχίζεις να μου πλένεις εκεί τις κάλτσες;”. Και μου απαντάει: “Εσύ δεν ξέρεις! Οι κάλτσες στο πλυντήριο ξεχειλώνουν και σπάνε τα λάστιχα! Δεν θα έχω εγώ τον γιο μου, να πηγαίνει στο γήπεδο με ξεχειλωμένες κάλτσες!”. Τόσο πολύ με αγαπούσε!
Μια άλλη ιστορία: Είχα αδυναμία, στα αχλάδια. Ομως, αν τα καθαρίσεις στις 8 το απόγευμα και πας να τα φας στις 2 τη νύχτα, θα έχουν μαυρίσει. Οπότε η μάνα μου, τι έκανε; Με περίμενε να έρθω εκείνη την ώρα και σηκωνόταν να μου τα καθαρίσει, για να τα φάω φρέσκα!».

ΜΠΑΝΙΟ ΣΤΗΝ… ΑΣΒΕΣΤΑΡΙΑ

«Δεν υπήρχαν τότε ανέσεις. Ο κάθε αθλητής έπλενε μόνος του τα ρούχα του! Η μεγάλη καινοτομία στον Απόλλωνα, ήταν ότι κάποια στιγμή μπήκε ντους και κάναμε μπάνιο μετά τον αγώνα! Δεν υπήρχε ούτε αυτό τα πρώτα χρόνια! Φεύγαμε από το γήπεδο και κάναμε μπάνιο στο σπίτι μας! Αργότερα μπήκε και θερμοσίφωνας και κάναμε μπάνιο σαν άνθρωποι. Στο γήπεδο της Ναυαρίνου, δεν είχαμε καν αποδυτήρια τα πρώτα δύο χρόνια! Υπήρχε λοιπόν απέναντι από το γήπεδο μία… ασβεσταριά και πηγαίναμε μετά τις προπονήσεις και πλενόμασταν με το… λάστιχο!».

ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΣΤΟ… ΒΟΥΛΚΑΝΙΖΑΤΕΡ
«Επειδή παίζαμε σε γήπεδο με άσφαλτο και όχι με ελαστικό τάπητα, τα παπούτσια τρυπάγανε συχνά από κάτω. Επειδή δεν υπήρχε δυνατότητα αγοράς νέων παπουτσιών, τα έπαιρναν οι άνθρωποι του Απόλλωνα και τα πήγαιναν σε ένα… βουλκανιζατέρ για να τα μπαλώσουν! Βάζανε κάτω από το παπούτσι μπάλωμα, αλλά το παπούτσι δεν ερχόταν ποτέ στα ίσια, γιατί είχε πάντα από κάτω ένα… εξόγκωμα! Οπότε μας δυσκόλευε στις κινήσεις και στα άλματα μέσα στον αγώνα!».

Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ Ο ΤΑΚΗΣ
«Ο Τάκης ήταν ο προστάτης μου, ο φάρος μου! Τα πρώτα χρόνια ήταν καλύτερος από μένα σαν αθλητής! Ηταν πιο ψηλός, πιο δυνατός, εγώ ήμουν πιο αδύνατος. Υπήρχε ανταγωνισμός μεταξύ μας. Αυτό με έκανε αθλητή νομίζω: Το πάθος και το κίνητρο να κερδίσω τον αδελφό μου! Ολες οι κινήσεις που έκανα βγήκαν μέσα από την προσπάθειά μου να αντιμετωπίσω τον Τάκη! Πολλές από αυτές τις κινήσεις δεν υπήρχαν έως εκείνη τη στιγμή και δόθηκαν ονομασίες μετά. Για παράδειγμα, αυτό που τώρα ονομάζεται κίνηση “euro step”, εγώ την έκανα από το 1967! Δυστυχώς υπήρχαν 2-3 βρόμικοι αντίπαλοι, που μου σημάδευαν τα πόδια γιατί ήξεραν ότι έχω πρόβλημα, για να με βγάλουν εκτός παιχνιδιού. Κι αυτό γιατί ήξεραν ότι δεν μπορούν να με σταματήσουν αλλιώς…».

ΟΙ ΑΠΟΛΑΒΕΣ
«Οι απολαβές μου στον Απόλλωνα ήταν μικρές. Αν δηλαδή στον Απόλλωνα έπαιρνα δέκα δραχμές, στον Αρη, θα λάμβανα 1.000 δραχμές! Μεγάλη διαφορά! Αυτό δεν με πείραζε όμως. Ηξερα ότι το ταλέντο μου άξιζε περισσότερα και κάποια στιγμή θα φύγω και θα αποζημιωθώ. Τελικά δεν μπόρεσα να φύγω ποτέ από τον Απόλλωνα! Δεν το έχω απωθημένο τώρα, το έχω ξεπεράσει πια. Παλιά όμως το είχα απωθημένο. Είχα πικρία για την ομάδα μου, που δεν με άφηνε να φύγω. Ενιωθα “φυλακισμένος”! Οπως και πολλοί άλλοι αθλητές, άλλων ομάδων».

ΤΑ ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ
«Δύο είναι τα απωθημένα μου: Το ανεκπλήρωτο όνειρο του NBA, αλλά και η Μικτή Ευρώπης, που λόγω τραυματισμού, όταν κλήθηκα δεν μπόρεσα να παίξω! Πολλοί έλεγαν ότι μπορούσα να διακριθώ στο ΝΒΑ. Η αλήθεια είναι ότι όταν πήρα μια υποτροφία για ένα μεγάλο πανεπιστήμιο της Αμερικής, η μητέρα μου έβαλε τα κλάματα! Τότε η επικοινωνία ήταν δύσκολη, οι αποστάσεις ήταν μεγαλύτερες. Δεν μπορούσε να το αντέξει. Ο πατέρας μου και ο Τάκης ήταν πολλοί υποστηρικτικοί για να πάω, αλλά σεβάστηκα τη μητέρα μου και δεν πήγα!».

Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ
«Το 1987 έκανα μεγάλη προσπάθεια, προπονήθηκα πολύ για να μπορώ να είμαι ανταγωνιστικός. Αλλά δεν άντεξαν πλέον τα πόδια μου από τους τραυματισμούς. Και τότε αποφάσισα να σταματήσω. Θα έπαιζα και στην Εθνική, που κατέκτησε το χρυσό και λογικά θα ήμουν και αρχηγός της ομάδας. Κατηγορηματικά μπορώ να πω, ότι χωρίς τον Γκάλη, δεν θα μπορούσαμε να πάρουμε το κύπελλο. Αυτός ο παίκτης ήταν φαινόμενο!».

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News