Ας ακούσουμε τους νέους
Υπάρχουν κάποιες στιγμές στο δημόσιο βίο που όλοι εμείς που θέλουμε να λέμε ότι ασχολούμαστε με τα κοινά πράγματα οφείλουμε να σιωπούμε.
Τέτοιες στιγμές, ιερές, ζούμε τις τελευταίες ημέρες μετά το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, που στοίχισε τη ζωή σε 57 συμπολίτες μας, με πολλούς αγνοούμενους και τραυματίες, κάποιοι από τους οποίους νοσηλεύονται σε σοβαρή κατάσταση και τους ευχόμαστε να βγουν όλοι νικητές από τη μεγάλη αυτή δοκιμασία.
Στιγμές που ούτε η μονοδιάστατη απόδοση ευθυνών, σαν αυτή που επιχείρησε ο πρωθυπουργός, το απόγευμα της προηγούμενης Τετάρτης, και οι «ενσωματωμένοι» στην κυβερνητική προπαγάνδα δημοσιογράφοι, μιλώντας εκ των προτέρων μόνο για «ανθρώπινο λάθος», μπορεί να τις ευτελίσει, ούτε φυσικά η μετά από πέντε(!) ημέρες «μεταμέλεια» του Κυριάκου Μητσοτάκη με την καθ’ υπόδειξη των επικοινωνιολόγων «αλαζονική» συγγνώμη του.
Σε αυτές τις στιγμές που ο φόρος αίματος στο βωμό ενός «ανεύθυνου» και δήθεν επιτελικού κράτους προέρχεται κυρίως από νέους ανθρώπους, που είχαν όλη τη ζωή μπροστά τους, είναι, εκτός από τους χαροκαμένους γονείς και τις οικογένειές τους, οι συνομήλικοί τους, οι λίγο μικρότεροι και λίγο μεγαλύτεροι, οι συμμαθητές τους και οι συμφοιτητές τους που οργισμένοι θρηνούν. Είναι όλοι αυτοί που χωρίς συνεννόηση έστειλαν απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας το μήνυμα του πένθους της αξιοπρέπειας, σχηματίζοντας με τις τσάντες τους και γράφοντας στα πανό τους το μήνυμα μιας τραγικής μάνας «πάρε με όταν φτάσεις»· φράση που θα μας στοιχειώνει σαν κράτος και κοινωνία.
Οι μαθητές και οι νέοι από την Αχαγιά ως την Ακράτα και από την Πάτρα ως τα Καλάβρυτα και τη Λυκούρια που θρηνούν τη 19χρονη Αναστασία, όπως και σε όλη την Ελλάδα, μας έμαθαν αυτές τις τελευταίες ημέρες να φαινόμαστε εμείς οι «μικροί» κι αυτοί οι «μεγάλοι».
Κι ας νομίζουμε εμείς οι άλλοι, οι «σοφοί» της ζωής ότι ασχολούνται μόνο με το Tik Tok κι ότι είναι στην «κοσμάρα» τους. Μας απέδειξαν αυτές τις μέρες της εθνικής μας τραγωδίας ότι εκτός από νιάτα και ζωντάνια, έχουν τη δύναμη του συναισθήματος και της άδολης καρδιάς. Τη δύναμη του αυθορμητισμού και της ενσυναίσθησης, όπως τα δυο παλικάρια που με αυταπάρνηση και ηρωισμό βοήθησαν τους συνεπιβάτες τους να απεγκλωβιστούν από τα συντρίμμια.
Τη δύναμη της αλληλεγγύης στην κοινότητα, χωρίς ιδιοτελείς στοχεύσεις και επικοινωνιακά φτιασιδώματα. Τη δύναμη να διεκδικήσουν αυτό που τους λέμε ότι υπάρχει, μια «σύγχρονη» πατρίδα, που τελικά αποδεικνύεται «χειροκίνητη» και όπως γράψανε στις διαμαρτυρίες τους της φταίει «η κακιά η (χ)ώρα». Τη δύναμη να είναι ο εαυτός τους και να μπορούν να ορθώσουν το ανάστημά τους και να απαιτήσουν τη σιωπή μας, υψώνοντας οι ίδιοι την μαχητική φωνή τους, κι ας τους έριξε απρόκλητα ο κ. Θεοδωρικάκος χημικά και φωτοβολίδες κρότου-λάμψης.
Πριν να είναι πάλι αργά, ας τους ακούσουμε…
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
