Φόνος γένους αρσενικού
Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή Σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».
Ναι, πρόκειται για γυναικοκτονίες. Είναι δύσκολο να ορίσεις τη σημασία, αλλά ενστικτωδώς και με μέση πείρα ζωής όλοι αντιλαμβανόμαστε την έννοια.
Κάποιος, ποιητικά σχεδόν, έχει μιλήσει για ανθρωποκτονία που γίνεται «επειδή το θύμα είναι γυναίκα», αλλά ο ορισμός αυτός αφήνει περιπτώσεις ακάλυπτες. Ας πούμε, ένας τοξικομανής γιος σκοτώνει τη μάνα του, όχι επειδή είναι γυναίκα, αλλά επειδή μπαίνει στα πόδια του, στέκεται εμπόδιο στο πάθος του, τον νουθετεί κατά τρόπο αφόρητο.
Γυναικοκτονία ίσως είναι το έγκλημα που γίνεται από άνδρα σε βάρος γυναίκας, σαν συνέπεια διαφορών και τριβών που γεννούν η σχέση και η συνύπαρξη. Ανδρο-κτονίες υπάρχουν επίσης, αλλά είναι απείρως λιγότερες και στις μέρες μας απείρως σπανιότερες, και αυτό λέει πολλά. Η γυναίκα δεν ζει ζυμωμένη με το στρεβλό αφήγημα της ματαιωμένης, ακυρωμένης, ευνουχισμένης σωματικής και φυλετικής ισχύος, κάτι που συμβαίνει κατά κανόνα με τον άνδρα, ο οποίος εξ αυτού σωρεύει συμπλέγματα τα οποία εκτονώνει με βίαιες αντιδράσεις ή με φυγή, σε μια πολύ πιο πολιτισμένη εκδοχή, που τέλος πάντων είναι αναίμακτη.
Γιατί πολύς κόσμος «αρπάζεται» όταν ακούει για γυναικοκτονία; Επειδή εκλαμβάνει τον όρο σαν σημαία μιας πολιτικής- παραταξιακής συνομοταξίας που επιδίδεται σε εργαστηριακούς κοινωνιολογικούς νεωτερισμούς, ενοχοποιεί τους παραδοσιακούς ρόλους, σπέρνει διχαστικές αντιλήψεις, δικαιωματο-λογεί καταχρηστικά ή και πονηρά: Επενδύει στη ρητορική αυτή και να εξυπηρετήσει κομματικά προαπαιτούμενα. Χμμ, πάλι για γυναικοκτονία ακούμε, συριζαίος θα είναι από πίσω από τη συζήτηση.
Γιατί πολύς κόσμος «αρπάζεται» όταν εισπράττει δυσπιστία απέναντι στη χρήση του όρου «γυναικτονία»; Διότι μυρίζεται πως η δυσπιστία προδίδει μικροαστό, συντηρητικό νοικοκυραίο, οπαδό της παλαιομοδίτικης ενδοοικογενειακής ορθότητας, που είναι γυναικοκτόνος εν δυνάμει, στο φαντασιακό επίπεδο έστω, συνένοχος στην κουλτούρα που ευνοεί την καταπίεση της γυναίκας στη σχέση, στη δουλειά, στη ζωή. Χμμ, σε χαλάει η «γυναικοκτονία, είσαι κρυφορατσιστής, μη συνειδητοποιημένος έστω. Μητσοτακικός που απεχθάνεται κάθε τι αριστερό και υπερασπίζεται το παλιό σύστημα της ανισότητας και της βίαιης επιβολής της εξουσίας του ισχυρού στην οικογένεια, στην εργασία, στον μιντιακό χώρο, στη Βουλή, στη ΝΑ Μεσόγειο.
Σε μεγάλο βαθμό, επομένως, η διάσταση μεταξύ όσων αναγνωρίζουν τη «γυναικοκτονία» και όσων τη θεωρούν επιτηδευμένη, χίπικη ψευδοεπαναστατικότητα, είναι μια ακόμα εκδοχή παραταξιακής προστριβής μεταξύ συριζαϊστών και φιλελέδων. Βαρεθήκαμε. Εκείνοι, πάλι, όχι. Τους τρέφει αυτό, τους δίνει ρόλο, είναι μια νέα εκδοχή κοινωνικής χωροφυλακής.
Αλλά γιατί είναι αναγκαία η αναγνώριση της «γυναικοκτονίας»; Διότι πρέπει να αναπτυχθεί μια σύγχρονη, επίκαιρη εγκληματολογία που θα εστιάσει στον σημερινό κοινό πυρήνα, με τα μεθοδολογικά εργαλεία της κοινωνιολογίας και της κοινωνικής ψυχολογίας και ενδεχομένως θα αποτρέψει θανάτους και ακραία επεισόδια.
Μελετώντας τα εγκλήματα του βρασμού ψυχής και της δια-φυλετικής φόρτισης, διαπιστώνεις ότι τα περισσότερα θα είχαν αποφευχθεί εάν υπήρχαν ενεργοποιημένες κρατικές δομές προσανατολισμένες με επαγγελματισμό και εφόδια σ’ αυτές τις
καταστάσεις, αντί μας αστυνομίας που και να ενημερωθεί, η αντίδρασή της θα είναι «εγώ τι να σας κάνω- το πολύ να στείλω ένα περιπολικό να ρίξει μια ματιά». Θα είχαμε καλύτερη παιδαγωγική που θα λειαίνει τις φυλετικές προκαταλήψεις και τις τραυματικές προσλήψεις της έννοιας του φυλετικού ρόλου.
Γιατί αυξήθηκαν οι γυναικοκτονίες; Η στατιστική θα μπορούσε να βοηθήσει, αλλά διαισθητικά βλέπεις ότι το υπόβαθρο είναι πολιτικό και οικονομικό. Ευάλωτοι χαρακτήρες, περιθωριοποιημένοι μέσα στις συνθήκες της κρίσης και της αναδουλειάς, με έλλειμμα
αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης, με ροπή στην εξάρτηση, στον παρασιτισμό, αδρανείς και ψυχολογικά υπονομευμένοι, ευέξαπτοι λόγω ενοχής, ξεσπούν στο εύκολο θύμα ή στον καθρέπτη της κατάντιας τους, που συνήθως είναι η γυναίκα η οποία πολύ συχνά
καταφεύγει στην ενοχοποίηση μη έχοντας άλλο όπλο για να ενεργοποιήσει τον άνδρα ή για να βγάλει έστω το άχτι της.
Αιτία των εγκλημάτων είναι πάντα η προσωπικότητα, αλλά οι συνθήκες και το κλίμα της εποχής είναι οι χημικοί παράγοντες που οδηγούν στην αντίδραση. Αλλά όσο και να αναλύσεις το ζήτημα, δυσκολεύεσαι να καταλάβεις πώς γίνεται ένας μη παρανοϊκός
άνθρωπος να αφαιρέσει μια ζωή , να μπλέξει με κομμένες αρτηρίες, ασφυξίες και τσακισμένα κρανία, και να καταστρέψει τη δική του ή και των παιδιών του, επειδή του ζητήθηκε χωρισμός ή επειδή τρώει πολλή μουρμούρα.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
