Η δρομέας που μας φόρεσε γυαλιά

ΜΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ έκπληξη για την Πάτρα. Ερασιτέχνης αθλήτρια, η οποία πήρε μέρος στον πρόσφατο ημιμαραθώνιο που οργάνωσε ο Δήμος στη μνήμη του δρομέα Φάνη Τσιμιγκάτου, έγραψε σε ένθετο του κεντρικού Τύπου ένα κείμενο διθύραμβο για τη διαδρομή, με έμφαση στο απαράμιλλο ηλιοβασίλεμα που «έτρεξε» με τους δρομείς όσο διήρκεσε ο αγώνας.

ΗΤΑΝ ΜΙΑ σκέτη διαφήμιση για την Πάτρα έστω και αν η ειδυλλιακή εικόνα του σούρουπου είναι ένα προνόμιο για το οποίο έχουν μεριμνήσει η θέση και η φύση και όχι η πόλη. Εστω και έτσι, όμως, η εικόνα μιλούσε στους αναγνώστες του κειμένου, ως αποτέλεσμα της καλής και αισιόδοξης διάθεσης με την οποία εισέπραξε το σκηνικό η δρομέας της ιστορίας μας.

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ χρόνια παρατηρείται έλλειμμα αισιόδοξης ματιάς στους κόλπους της κοινωνίας της ίδιας της πόλης. Οι πολίτες τρέφουν απογοήτευση ως συνέπεια της παρατεταμένης οικονομικής παρακμής, αίσθημα που μετατρέπεται σε (εύλογη ή ασύστατη) απαξία κατά της πολιτικής και κοινωνικής ηγεσίας της περιοχής. Το φαινόμενο εξελίσσεται σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία: Οταν αυτο-απαξιώνεσαι, προκαλείς την άπνοια που καθηλώνει εαυτόν και αλλήλους.

Η ΠΑΤΡΑ έχει φυσικό και ιστορικό κεφάλαιο να επιδείξει, αρκεί να το αξιοποιήσει οργανωμένα και όχι συγκυριακά. Είναι χαρακτηριστικό ότι ούτε για το ηλιοβασίλεμά της δεν μιλάει, αλλά περιμένει να το ανακαλύψει τυχαία μια περαστική δρομέας με όρεξη για τρέξιμο και για γράψιμο. Ή ενδεχομένως δεν περιμένει τίποτα.

ΠΡΕΠΕΙ να απαιτούμε περισσότερα από τον εαυτό μας, από τον χώρο στον οποίο κινούμαστε, από τους πολιτικούς φορείς και το στελεχιακό δυναμικό που μας εκπροσωπεί, πέρα από τις καλές σχέσεις, τις εξυπηρετήσεις και την παρουσία του στις βασιλόπιτες.