Ηλιοβασιλέματα γεμάτα αιμοπτήσεις
Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις πόση συγκατάβαση και υπόγεια υποστήριξη απολαμβάνει ο Πούτιν μεταξύ των συμπατριωτών. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, η υποστήριξη είναι ανοικτή, απλά δεν φτάνει ο άλλος στο σημείο να πει ότι καλά έκανε ο Πούτιν που σκοτώνει κόσμο στην Ουκρανία, αλλά διατείνεται ότι το ΝΑΤΟ τον είχε σκοτίσει.
Τον έζωσε αφόρητα, κλιμακώνοντας την παρουσία του στην περιφερειακή περιοχή της Ρωσίας. Την οποία φαίνεται ότι ιστορικά θεωρούμε προνομιακή περιφέρεια της Ρωσίας. Ρωτώντας, ας πούμε, τι δουλειά έχει το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, η ερώτηση έχει άλλο νόημα: Τι δουλειά έχει το ΝΑΤΟ στη γειτονιά την οποία δικαιούται να νέμεται ο Πούτιν, ως ισχυρός της περιοχής; Θα μπορούσε, για παράδειγμα, η Ελλάδα να διαφεντεύει τη Β. Μακεδονία ή την Αλβανία ως ισχυρότερη δύναμη, και αυτό να θεωρείται φυσιολογικό. Θα μπορούσε να απλώσει χέρι και ο Ερντογάν, εξίσου καλά, στο Αιγαίο, αφού έχει στρατιωτική υπεροπλία. Αλλά ας μείνουμε στον Πούτιν, που είναι ένα αντικείμενο που γνωρίζουμε ανακατωτά.
Η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη χώρα του δυτικού συνασπισμού που αντιπαθεί τη δύση. Τα μόνα καλά που αναγνωρίζουμε στη δύση είναι το ηλιοβασίλεμα, το τσάμπιον λιγκ, και τα οικονομικά πακέτα. Εγκρίνουμε επίσης της Γιουροβίζιον, υπό τον όρο ότι κερδίζει ο Ρουβάς ή η Παπαρίζου. Εχουμε ξαναγράψει ότι κρατάμε μούτρα των δυτικών από τότε που ο πάπας σήκωσε κεφάλι και βέβαια από τότε που άλωσαν βάρβαρα και ακόρεστα την Κωνσταντινούπολη. Εχουν περάσει οκτώ αιώνες από τότε, αλλά αυτά δεν συγχωρούνται από τη μια μέρα στην άλλη.
Όταν απαντάς ότι η Ρωσία δεν είναι μια δημοκρατική χώρα, αυτό δεν ενοχλεί και πολύ. Η δημοκρατία είναι καλή, αν την έχεις εσύ. Αν την έχει άλλος ή δεν την έχει, αυτό δεν μας αφορά. ‘Ή τέλος πάντων, εντάξει, ο Πούτιν είναι λιγάκι υπερσυγκεντρωτικός, αλλά και η δύση δεν είχε βομβαρδίσει τη Γιουγκοσλαβία; Καλά κουμάσια είναι και του λόγου τους.
Ανιχνεύεις στο βάθος και μια ερωτική απόχρωση. Ο Πούτιν φαντάζει ερωτεύσιμο στοιχείο γιατί έχει τις προδιαγραφές του ατίθασου μόρτη που μπαίνει στον χορό και αναστατώνει τα ήθη με τη γήινη μορφή και συμπεριφορά του. Εχουμε έναν Πούτιν μέσα μας, κατά κάποιον τρόπο, ή έτσι νομίζουμε. Ισως θα θέλαμε όχι απλά να τον έχουμε μέσα μας, αλλά να τον βλέπουν οι άλλοι στα μάτια μας, να ζαρώνουν, να λένε «ας μην μπλέξουμε με τέτοιον Πούτιν».
Αλλά μπήκε Δευτέρα και μπαίνουμε στην τελική ευθεία του Καρναβαλιού, ό,τι έχει απομείνει από δαύτο. Κάποιοι νιώθουν τύψη να γιορτάζουν, να μεταμφιέζονται, να ξεσαλώνουν, σε συνθήκη πόνου, αγωνίας, αβεβαιότητας. Αλλά ίσως δεν επικοινωνούν με την βαθύτερη ουσία της αποκριάς, που έρχεται από την παν- αρχαιότητα: Οι άνθρωποι διονυσιάζονται, σαρκάζουν και αυτοσαρκάζονται, όχι κόντρα στα σημεία των καιρών, αλλά ακριβώς επειδή αυτά είναι τα σημεία των καιρών και οι συντεταγμένες της πραγματικότητας και της ζωής. Το καρναβάλι είναι απέναντι στον γνωστικό κόσμο, αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται και επέκεινά του. Είναι μια τομή στον χρόνο, στη συλλογική και την ατομική συνείδηση. Δεν είναι «φιλειρηνικό», γιατί ο άνθρωπος δεν έχει ειρήνη μέσα του, κυρίως όμως γιατί δεν «παίρνει θέση». Το καρναβάλι έχει θέση η οποία είναι θέση καρναβαλική, με δεδομένο ότι στη Χονολουλού, στη Χονολουλού, εκεί θα πάει τρέλα, δεν πάει αλλού, ή όπως έλεγε ένα παλιό στιχάκι που ανταλλάχθηκε μεταξύ ανθρώπων του καρναβαλιού:
Είμαι εγώ το Καρναβάλι- κι είσαι εσύ
Το δικό μου Καρναβάλι στη ζωή
Όλα είναι Καρναβάλι τελικά
Κι όλα είναι Καρναβαλικά
Αυτά και χαιρετίσματα στον Πούτιν, σ΄αυτή τη γλυκιά, αξιαγάπητη φυσιογνωμία που τον λατρεύει τόσο πολύ ο λαός του, που δεν έχει αντίπαλο. Οποιος αντίπαλος του προέκυψε έχει μπαγλαρωθεί, εύλογα, γιατί προφανώς δεν θα ήταν καλά ο άνθρωπος.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
