Κατερίνα Αναλυτή: Η σχολή μου είναι ο ναός μου
Στα εννιά της χρόνια κατάλαβε ότι η καρδιά της ανήκει στον χορό. Σήμερα διδάσκει στη Σχολή της με το ίδιο πάθος, όπως πριν από μία 25ετία, μετρά σημαντικές συνεργασίες στον καλλιτεχνικό χώρο και ονειρεύεται νέες, μεγαλώνει τον γιο της και στα δύσκολα προχωρά με το κεφάλι ψηλά, έχοντας πάντα στο πλευρό της τους αγαπημένους της ανθρώπους και την τέχνη. Η καθηγήτρια χορού-χορογράφος Κατερίνα Αναλυτή μοιράζεται μαζί μας «σταθμούς» της ζωής της.
Εντονότερες μνήμες από τα παιδικά σας χρόνια;
Πολλή κίνηση και πολλή ενασχόληση με δημιουργικά πράγματα. Ή χόρευα ή έπαιζα ή έραβα ή έφτιαχνα χειροτεχνίες. Πάντως με κάτι καταπιανόμουν συνεχώς.
Πότε πρωτονιώσατε ότι ο χορός ήταν ο δρόμος σας;
Ημουν περίπου εννέα ετών. Είχαμε παράσταση με τη σχολή, στην οποία φοιτούσα ως μαθήτρια, και θυμάμαι να νιώθω τέτοια απέραντη ευτυχία και πληρότητα. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα άλλο μέσα στην ημέρα, μόνο να είμαι στην πρόβα. Ολα τα αλλά μου φάνταζαν χαμένος χρόνος. Πήγαινα δυο ώρες πριν την πρόβα μου και κοιτούσα πρόβες άλλων τμημάτων. Το ένιωθα από τότε, ότι μόνο εκεί είμαι ο εαυτός μου.
Οπότε μετά το σχολείο…
Μετά το σχολείο μπήκα στη διακοσμητική. Ξέρετε, οι εμμονές των γονιών. Ας μην είμαι άδικη όμως, ήμουν ένα παιδί με πολλές καλλιτεχνικές αναζητήσεις. Οι γονείς μου έκριναν ότι ήταν ένας πιο σίγουρος δρόμος από τον χορό. Δεν είχα και εγώ εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου τότε, δεν είχα ποτέ ξεφύγει από το στενό πλαίσιο της Πάτρας και της σχολής μου. Οταν πήγα στην Αθήνα, λόγω των σπουδών μου, μου φάνηκε παράδεισος. Είχα τη δυνατότητα να κάνω μαθήματα με πολλούς και καταξιωμένους χορευτές. Με είδαν, με ρώτησαν γιατί δεν σπουδάζω χορό. Δεν ήθελα και πολύ, τέλος Μαΐου είχα πάρει απόφαση να ακολουθήσω το όνειρό μου.
Τι σας δίδαξε η εμπειρία σας από τις σπουδές σας; Σκεφτήκατε το ενδεχόμενο να μείνετε μόνιμα στην Αθήνα;
Οι σπουδές ήταν πολύ δύσκολες και σε σωματικό και σε ψυχολογικό επίπεδο. Ολη την ημέρα ήμουν στην σχολή. Τρομερή πίεση, κυριολεκτικά φτάναμε στα όριά μας. Δεν έχω ζήσει φοιτητικά χρόνια με την κλασική έννοια. Ηταν λες και ήμουν στον στρατό. Ωστόσο ήταν πολύ δημιουργικά και με βοήθησαν πολύ να καταλάβω τον εαυτό μου, τα όριά μου, τις αντοχές μου, τα θέλω μου. Με έκαναν επαγγελματία, με όλη τη σημασία της λέξης. Επίσης, μου πρόσφεραν κάποιες από τις πιο δυνατές φιλίες, που διατηρώ ακόμα. Αφού αποφοίτησα, για κάποια χρόνια ζούσα μεταξύ Αθήνας και Πάτρας. Η Αθήνα με κουράζει αφάνταστα. Ανεβαίνω και τώρα συχνά, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, αλλά για λίγο.
Πάμε στη Σχολή Χορού σας. Τι αγαπάτε στη διδασκαλία, τι ζητάτε από τους μαθητές σας. και τι έχετε πάρει όλα αυτά τα χρόνια της λειτουργίας της;
Η σχολή μου είναι ο ναός μου. Εκεί ηρεμώ, εκεί αδειάζει το κεφάλι μου. Η διδασκαλία με συνεπαίρνει με την ίδια ένταση, ακόμα και μετά από 25 χρόνια. Τίποτα άλλο δεν με γαληνεύει όσο η δουλειά μου.
Από τους μαθητές μου ζητάω δέσμευση, σκληρή δουλειά, συνέπεια, ευγένεια και ήθος. Ολα τα αλλά είναι δική μου δουλειά. Εχω ζήσει πολλές μεγάλες συγκινήσεις, πολλές διακρίσεις αλλά και αρκετές ματαιώσεις. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι έχω πάρει πάρα πολλή αγάπη από τους μαθητές μου και τους έχω μοιράσει άλλη τόση.
Εχετε «υπογράψει» χορογραφίες για παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕ, του Καρναβαλικού Κομιτάτου και πολλές ακόμα. Πώς βιώνετε, κάθε φορά, τη δημιουργία;
Αυτή η πτυχή της δουλειάς μου (κινησιολογική επιμέλεια παραστάσεων) είναι η άλλη μου μεγάλη αγάπη. Μου αρέσει πολύ, γιατί στο θέατρο δεν είμαι εγώ το πρώτο βιολί. Ακολουθώ και εγώ τις οδηγίες του σκηνοθέτη και έχω ένα μόνο μέρος της ευθύνης. Ταυτόχρονα πρέπει να συνδημιουργήσω με πολλούς άλλους καλλιτέχνες και να πορευτούμε πάνω σε ένα κοινό όραμα για την παράσταση. Είχα την τύχη, κάποιες φορές, να συνεργαστώ με σπουδαίους καλλιτέχνες και ανθρώπους. Είναι ένα πολύ ωραίο ταξίδι και αυτό.
Με τις υποχρεώσεις στη Σχολή και στις λοιπές καλλιτεχνικές σας ενασχολήσεις σε συνδυασμό με το μεγάλωμα ενός παιδιού πώς τα πάτε;
Είναι δύσκολος ο συνδυασμός, ας είμαστε ειλικρινείς, ειδικά για τους μονογονείς. Ευτυχώς, ήμουν από πολύ μικρή πολύ καλή στην οργάνωση γενικότερα και στη διαχείριση του χρόνου. Αυτό με έχει βοηθήσει πολύ. Με τη διαχείριση των τύψεων πάλι, ως προς τον χρόνο που αφιερώνω στο παιδί μου, δεν τα πήγαινα ποτέ καλά. Ευτυχώς, με τον γιο μου έχω χτίσει μια σχέση αγάπης, κατανόησης και εμπιστοσύνης.
Στα ζόρικα, ποια τα «όπλα» σας;
Πριν την πανδημία η φαρέτρα με τα όπλα μου ήταν μεγαλύτερη, είναι η αλήθεια. Τώρα τελευταία προσπαθώ να την ξαναγεμίσω. Οταν βιώνω δύσκολες καταστάσεις ,ανατρέχω σε αυτές που έχω ήδη ξεπεράσει και λέω στον εαυτό μου «…όπως τα κατάφερες τότε, έτσι θα τα καταφέρεις και τώρα. Σήκωσε το κεφάλι και προχώρα…». Το παιδί μου, ο σύντροφός μου, οι φίλοι, η οικογένειά μου και η τέχνη με βοηθάνε πάντα να διασχίζω το ποτάμι των δυσκολιών.
Μεγάλο σας όνειρο;
Να είμαι εγώ και οι αγαπημένοι μου υγιείς. Να συναντήσω καλλιτεχνικά και άλλους ανθρώπους που θα με συνεπάρουν και να μπορώ να διδάσκω για πολλά χρόνια ακόμα. Απλά πράγματα…
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
