Οι «Topos» ενώνουν την παράδοση με τη μουσική του σήμερα και η Ελένη Αλεξαντωνάκη μας μιλά για τη δύναμη της θάλασσας

Αλεξάνδρα Παναγοπούλου

Η FM Records πάντα προσπαθεί να κρατάει ζωντανή τη φλόγα της παράδοσης συνδυάζοντας τη μουσική του χθες με το σήμερα, μα κυρίως με το αύριο.

Ακριβώς αυτός είναι και ο στόχος των «Topos» και του νέου τους δίσκου «Όλα σε μια θάλασσα» που κυκλοφορεί από την FM Records.

Οι Topos είναι μια ελληνική μπάντα από το Ρέθυμνο της Κρήτης που προσπαθούν να «παντρέψουν» τα παραδοσιακά ακούσματα με τη μουσική του σήμερα, με στοιχεία από Κρητική σούστα, παραδοσιακά γυρίσματα στη φωνή, ποπ και ροκ. Φέρνουν κάτι φρέσκο αλλά και οικείο, ένα blend από παραδοσιακούς και σύγχρονους ήχους. Πρόκειται για ένα mainstream project, ελληνόφωνο με world στοιχεία.

Σήμερα, στο pelop.gr, μιλάει η Ελένη Αλεξαντωνάκη από το συγκρότημα Topos για τη νέα αυτή δουλειά, την παράδοση και το σήμερα, τη θάλασσα, τι χωράει, τι ενώνει και τι χωρίζει και πολλά άλλα.

Τι χωράει μέσα σε μια θάλασσα;

Όπως λέει και το τραγούδι μας, όλα χωράνε τελικά. Τα όμορφα, τα άσχημα, τα ευχάριστα, τα δυσάρεστα, οι αναμνήσεις, τα όνειρα, το παρελθόν και το παρόν.

Η θάλασσα πολλές φορές χωρίζει, αλλά και άλλες ενώνει. Όσον αφορά τη δική σας δουλειά τι στοιχεία ενώνει η θάλασσα;

Ενώνει εμάς τους ίδιους. Και για να εξηγήσω ακριβώς τι εννοώ: Είμαστε μια μπάντα τεσσάρων ατόμων, όπου η καταγωγή δεν είναι κοινή. Εγώ με την Ματθαία, την τραγουδίστρια, είμαστε από το Ρέθυμνο, ο Αργύρης, ο κιθαρίστας, είναι από Θεσσαλονίκη, και ο Φίλιππος, ο ντράμερ, είναι μισός Αθηναίος μισός Γερμανός. Κοινός «τόπος», ας το πούμε, είναι το Ρέθυμνο. Αυτή είναι η βάση μας.

Εκεί γνωριστήκαμε, εκεί συνεργαστήκαμε πολλά χρόνια, εκεί δεθήκαμε, εκεί γίναμε οικογένεια. Από κει και πέρα, η ζωή τα φέρνει περίεργα, με αποτέλεσμα τώρα να έχουμε σκορπιστεί σε διαφορετικά μέρη. Πάντα, όμως, μας ενώνει η Κρήτη, πάντα μας ενώνει το μοναδικό Ρεθυμνάκι μας. Οπότε, μιας και μας χωρίζει μια θάλασσα, αυτή τελικά μας ενώνει κιόλας. Ανυπομονούμε να βρεθούμε ξανά όλοι μαζί, να παίξουμε τη μουσική μας, να κάνουμε τα σχέδιά μας, να γελάσουμε. Και φυσικά, δεν εννοώ να βρεθούμε οι τέσσερις μας. Οικογένεια «topos» δεν είμαστε μόνο εμείς. Οικογένειά μας είναι και η Μαρία η Κοκολάκη, που είναι δίπλα μας σε όλα, πριν καν από τη γέννηση των topos, η γυναίκα που, όπως τη λέω πλέον, είναι η αφανής ηρωίδα.

Θα μπορούσα να γράφω και να μιλάω ακατάπαυστα για τους ανθρώπους αυτούς, που έτυχε να έρθουν στη ζωή μου. Και καθώς μιλάω για «οικογένεια», θέλω να αναφέρω και τον Βαγγέλη τον Μαμαλάκη, που συμμετέχει στο δίσκο «Όλα σε μια θάλασσα» με το κρητικό λαούτο. Ο Βαγγέλης δεν είναι απλά ένας συνεργάτης, αλλά ένας μουσικός/φίλος που συνέβαλε πολύ σε πολλά στοιχεία του δίσκου. Τον ευχαριστούμε πολύ για όλα.

Πώς επιλέχθηκαν οι διασκευές που περιέχονται στον δίσκο και πώς «συνομιλούν» με τα δικά σας τραγούδια;

Κάθε φορά που ένας μουσικός ή συγκρότημα αποφασίζει να ασχοληθεί με διασκευές, δεν είναι ότι ανοίγει το YouTube για να βρει ένα οποιοδήποτε, τυχαίο παραδοσιακό τραγούδι. Σίγουρα θέλει χρόνο για να επιλέξεις, αλλά κάποιες φορές κάποια πράγματα έρχονται μπροστά σου, ακριβώς την ώρα που τα ζητάς, σαν ουρανοκατέβατα. Εμείς, γενικά, θελήσαμε να πιάσουμε την παράδοση της Ελλάδας, από άκρη σε άκρη.

Τόσο ωραίους ήχους, ρυθμούς και στίχους έχει η παραδοσιακή μας μουσική. Θέλαμε να βρούμε απλά ένα τραγούδι που να μας «επιτρέπει» να το «πειράξουμε», να το κάνουμε δικό μας. Θέλαμε τραγούδια που δεν έχουν γίνει διασκευές ως τώρα ή τουλάχιστον να μην έχουν γίνει διασκευές στο ύφος το δικό μας. Όσον αφορά το δίσκο, στο ίδιο πλαίσιο θελήσαμε να κινηθούμε και για τα δικά μας τραγούδια. Μια παραδοσιακά σύγχρονη και σύγχρονα παραδοσιακή μουσική, που να θυμίζει λίγο Ελλάδα και να έχει το στοιχείο του σήμερα που προφανώς θελήσαμε να κυριαρχεί. Πήραμε ρυθμούς παραδοσιακούς, τους «πειράξαμε» τόσο, που ίσως να μην είναι άμεσα αντιληπτοί από τον κοινό ακροατή.

Φυσικά βάλαμε λαούτο, που είναι ένα κρητικό παραδοσιακό όργανο, για να έρθει κόντρα με τα σύγχρονα όργανα που έχει η μπάντα. Έτσι τα «παντρέψαμε» αυτά τα δύο αντίθετα στοιχεία. Με πολύ κόπο, πολύ πειραματισμό, πολλές συζητήσεις. Και ομοίως, αυτό το κοινό έχουν οι διασκευές που επιλέξαμε με τα τραγούδια που δημιουργήσαμε, τη γεύση της παράδοσης. Ένα παράδειγμα είναι το κρητικό τραγούδι που διασκευάσαμε, το «Όσο βαρούν τα σίδερα», το οποίο παραλλάξαμε τελείως.

Συνεργαστήκαμε μάλιστα με την ξεχωριστή Γεωργία Νταγάκη που τραγούδησε και έπαιξε λύρα στο τραγούδι και το αποτέλεσμα μας δικαίωσε. Με μεγάλη χαρά περιμένουμε την επόμενη συνεργασία που έχει ήδη κλειστεί με την Νταγάκη, στις 29 του Απρίλη, στο Σταυρό του Νότου, όπου θα ανοίξουμε τη συναυλία της.

Ποια είναι τα κοινά σημεία που παρουσιάζει η παράδοση με το ροκ;

Δεν ξέρω αν η παράδοση μπορεί να έχει κοινά σημεία με τη ροκ και αν χρειάζεται να έχει κιόλας. Είναι δύο διαφορετικά είδη μουσικής που δε θα περίμενε κανένας πριν χρόνια ότι θα μπορούσαν να ταιριάξουν. Αυτές είναι οι εποχές, όμως. Η μουσική κινείται, εξελίσσεται. Η ροκ, ενώ προφανώς υπάρχει τόσα χρόνια στα δημοφιλέστερα είδη μουσικής, κινείται σε άλλα μονοπάτια.

Δεν ξέρω αν θα μπορούσε κάποιος να διαφωνήσει μαζί μου και να πει ότι η ροκ είναι μια εξέλιξη της παραδοσιακής μουσικής, απλώς με πιο σύγχρονο ήχο και όργανα. Δεν έχω ψάξει προσωπικά τα κοινά στοιχεία, με νοιάζει απλά ότι είναι ένα αποτέλεσμα που αγαπάμε, ένας συνδυασμός που μας ταιριάζει απόλυτα.

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε αρκετές προσπάθειες να σμίξει το παρελθόν με το παρόν κοιτώντας το μέλλον. Φοβάστε μήπως τελικά η παράδοση γίνει μόδα κάποια στιγμή;

Ναι, ισχύει αυτό. Έχει ξεκινήσει κάμποσα χρόνια τώρα. Το «κάνω διασκευή» έχει ακουστεί αρκετά από πολλούς τραγουδιστές και πολλά συγκροτήματα. Είτε παραδοσιακών, είτε δημοτικών, είτε ρεμπέτικων, ακόμα και λαϊκών τραγουδιών. Δεν ξέρω που οφείλεται αυτό. Ίσως να σκεφτόταν κανείς ότι δεν είναι καλό για την ελληνική δισκογραφία. Ωστόσο, δεν υπάρχει νομίζω καλλιτέχνης που να μην έχει τραγουδήσει, έστω και σε κάποιο live, μια διασκευή κάποιου τραγουδιού παλιού, γνωστού, αγαπημένου.

Δεν ξέρω αν είναι της μόδας, πάντως και να είναι, καλό είναι να κρατήσει πολύ ακόμα. Ξέρετε, μερικές φορές όταν «σερβίρεις» την παράδοση με ένα μοντέρνο και σύγχρονο ύφος, προσελκύεις νέους, εφήβους, παιδιά, με αποτέλεσμα να τους δίνεις κίνητρο να ψάξουν την παράδοση, ώστε αυτή να μη χαθεί ποτέ. Αν, λοιπόν, η παράδοση γίνει μόδα, μόνο αρνητικό δεν είναι. Ας κρατήσουμε ζωντανή, όσο περνάει από το χέρι μας, αυτή τη μουσική, με την οποία μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Και αυτός ναι, είναι ένας τρόπος.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News