Οταν επιτέλους είμαστε στην ίδια πλευρά της ιστορίας

Θεόδωρος Καμπέρος

Η ποιότητα της ‘’διαφωνίας” δεν μπορεί παρά να είναι βασικό χαρακτηριστικό του επιπέδου πολιτισμού και της δημοκρατίας μιας κοινωνίας. Ολες οι δυσκολίες ξεκινάνε στις σχέσεις μας όταν πρέπει να αντιληφθούμε κάτι διαφορετικό από αυτό που θεωρούμε εμείς σωστό, που εμείς πιστεύουμε, που ασπαζόμαστε,.

Αυτά τα έντονα χαρακτηριστικά πόλωσης και περιχαράκωσης στον ιδεολογικό μικρόκοσμο του καθένα μας, στην τρέχουσα περίοδο που διανύουμε, δεν θα μπορούσε παρά να είναι η χειρότερη συγκυρία που μπορούσε να μας βρει, όταν πρέπει να αντιμετωπίσουμε από κοινού τέτοιες πρωτόγνωρες συνθήκες, παγκόσμιας απειλής που βιώνουμε.

Ακόμα λοιπόν και τώρα που θα έπρεπε λογικά η ανάγκη, ο κίνδυνος, να μας φέρνει πιο κοντά από ποτέ, αυτή ακριβώς η ελλειμματική μας κουλτούρα συνδιαλλαγής και αντιπαράθεσης, μοιάζει να μπλοκάρει τον δημόσιο διάλογο. Το θέμα των ημερών είναι “πώς” μεμονωμένα άτομα, μέσα δημοσιότητας ή και διάφοροι πολιτικοί χώροι παίρνουν θέση και εκφράζονται, για αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία.

Η σύγκρουση έγκειται στο ότι οι μεν θεωρούν ότι την δεδομένη στιγμή πρέπει απλά να συνταχθούμε όλοι αυστηρά στην καταδίκη της Ρωσίας και οποιαδήποτε επιπλέον αναφορά σε αιτίες και αφορμές της εισβολής λειτουργούν σαν “δικαιολογία” στον πόλεμο αυτό.

Και στους άλλους που νιώθουν ότι δεν μπορεί να
”ξεπλυθεί” έτσι μηχανιστικά το παρελθόν και η αλληλουχία των πράξεων, όλων των συντελεστών της παγκόσμιας αυτής κρίσης .

Αυτό το δίλημμα -συμπύκνωμα, ο κακός εναντίον του καλού, άσπρο εναντίον μαύρου μπορεί να κουμπώνει εύκολα, σε μια κοινωνία που έχει συνηθίσει την πόλωση αυτή, που είναι και το κύριο χαρακτηριστικό της τα τελευταία χρόνια και που έχει με έναν συλλογικά βιωματικό τρόπο αποδεχθεί, την ποδοσφαιρική προσέγγιση των ανθρώπων και την οπαδική τους ένταξη σε ομάδες –σύνολα.

Μήπως όμως αυτό ενέχει έναν μεγάλο κίνδυνο; Μήπως εγκυμονεί τον φανατισμό και την άκριτη σκέψη που είναι ακριβώς ότι πρέπει να αποφύγουμε σε αυτές τις συνθήκες. Μια σύντομη ανασκόπηση στην πρόσφατη Ιστορία μας θα μπορούσε να μας διδάξει πολλά, όταν δυστυχώς ο διχασμός αποτελεί ένα διαχρονικό χαρακτηριστικό μας.

Εν προκειμένω ας δεχθούμε όλοι την κοινή καλή πρόθεση όλων.
Ολοι συμφωνούμε και καταδικάζουμε απόλυτα την εισβολή και τον πόλεμο και ζητάμε να τελειώσει αμέσως
Ολοι καταδικάζουμε την Ρωσία για τις πράξεις της.
Ολοι νιώθουμε αλληλεγγύη για τον λαό της Ουκρανίας που δοκιμάζεται και ζητάμε ειρήνη.
Από εκεί και πέρα ας σεβαστούμε τον τρόπο που ο καθένας μπορεί να βιώσει και διαχειριστεί αυτό που συμβαίνει.

Κάποιοι αρκούνται, η χρειάζονται ίσως για να συντηρήσουν αυτό το “απαραίτητο φρόνημα” που απαιτείται σε τέτοιες εξαιρετικές συγκυρίες , να νιώσουν απλά ότι συντάσσονται ομαδικά με τις δυνάμεις του καλού… χωρίς καμία δεύτερη σκέψη..
Αλλοι πάλι, ακριβώς γιατί ο πόλεμος είναι η “επιτομή του παραλόγου”, θέλουν να συνεχίσουν και επί πλέον να διασφαλίσουν, ότι μπορούν να συνεχίσουν να λειτουργούν με την “λογική τους “ και μάλιστα την αξιακή, που βασίζεται στην κρίση, στην αξιολόγηση,στην αποτίμηση, τον καταλογισμό ευθυνών, τον σχεδιασμό ενός καλύτερου μέλλοντος. Και στις δυο περιπτώσεις ας καταλάβουμε επιτέλους ότι όλοι είμαστε από την ίδια πλευρά της ιστορίας.

Η γνώση του παρελθόντος και η διδαχή από αυτό δεν έβλαψε ποτέ.
Κανένας δεν μπορεί να είναι κάτοχος της απόλυτης αλήθειας, σε έναν τόσο σύνθετο και πολυπαραμετρικό κόσμο.
Ακριβώς τώρα είναι η ανάγκη ο κάθε ένας μας να κάνει την προσωπική του υπέρβαση και τότε αυτό αναπόφευκτα θα λειτουργήσει προσθετικά και βελτιωτικά και στην συνολική πολιτική διεργασία που εμπλεκόμαστε όλοι.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News