Πάτρα: Ένας ανάπηρος στα αζήτητα – Μια συγκλονιστική περίπτωση στην Παθολογική του ΠΓΝΠ

Μαρίνα Ριζογιάννη

Οι τοίχοι ενός νοσηλευτικού ιδρύματος κρύβουν τις πιο τραγικές αλλά και τις πιο ελπιδοφόρες ιστορίες αναγέννησης της ζωής. Στους θαλάμους και στις κλίνες του γράφονται από τα πιο σημαντικά κεφάλαια της ζωής των ανθρώπων.

Αυτό συμβαίνει και στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών. Εμείς θα σταθούμε όμως στο κατώφλι ενός θαλάμου της Β΄ Παθολογικής Κλινικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών. Πίσω από την πόρτα αυτού του θαλάμου εξελίσσεται εδώ και τρία χρόνια μία ιστορία τραγική αλλά ταυτόχρονα τρυφερή που αναδεικνύει την κοινωνική προσφορά και την αλληλεγγύη της συγκεκριμένης νοσοκομειακής κοινότητας.

Ο διοικητής Δ. Μπάκος μάς αφηγείται την ιστορία ενός δυστυχισμένου ανθρώπου -όσο κομμάτι της, τουλάχιστον, είναι σε θέση να γνωρίζουν οι αρχές του ιδρύματος

Αφορμή για να σταθούμε στο κατώφλι του συγκεκριμένου θαλάμου ήταν η ενημέρωση που είχαμε από συμπολίτισσα, συνοδό ασθενούς. Είχε τραβήξει την προσοχή της ένας νεαρός νοσηλευόμενος. Για όσο καιρό επισκεπτόταν η ίδια τον συγκεκριμένο θάλαμο είχε προσέξει ότι αυτός ήταν ο μοναδικός ασθενής που δεν τον επισκεπτόταν κανένας και ο μοναδικός που δεν σηκωνόταν για κανένα λόγο από το κρεβάτι του. Δέχονταν τη φροντίδα του προσωπικού κι έτσι κυλούσε η καθημερινότητά του.

Η περιγραφή της μας οδήγησε στην αναζήτηση της ιστορίας του. Πηγή πληροφόρησης ο καθηγητής – διευθυντής της Παθολογικής Κλινικής, Μάρκος Μαραγκός και ο διοικητής του νοσοκομείου, Δημήτρης Μπάκος.

Ο νεαρός νοσηλευόμενος, για την ακρίβεια φιλοξενούμενος, παραμένει στον ίδιο θάλαμο για τρία χρόνια.

Πώς βρέθηκε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο;

Είναι ηλικίας περίπου 30 ετών και κατάγεται από το Μπαγκλαντές. Μεταφέρθηκε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο με σοβαρότατο πρόβλημα υγείας σχεδόν καθολική αναπηρία. «Είναι κατάκοιτος κι αυτός είναι ο λόγος που δεν σηκώνεται ποτέ από το κρεβάτι του. Το τραγικό είναι ότι δεν έχει κανέναν δικό του άνθρωπο. Δεν τον έχει αναζητήσει ποτέ κανείς και δεν τον έχει επισκεφτεί ποτέ κανείς. Ο ίδιος μας δήλωσε ότι δεν έχει πού να πάει και φυσικά δεν περιμένει από κανέναν βοήθεια» μας περιγράφει ο κ. Μπάκος.

Από την πρώτη στιγμή που σταμάτησε να έχει ανάγκη νοσοκομειακής περίθαλψης αναζητήθηκε λύση στέγασής του. «Ο ίδιος ο κ. Μαραγκός, όπως και άλλα στελέχη του νοσοκομείου, αναζήτησαν λύση για τη στέγασή και τη φροντίδα του. Δυστυχώς, οι απαντήσεις ήταν από παντού αρνητικές. Το γεγονός ότι δεν αυτοεξυπηρετείται, δεν έχει πόρους, δεν έχει ασφάλιση είναι προϋποθέσεις αρνητικές στο να γίνει αποδεκτός σε μία δομή για ανίατους ασθενείς. Επομένως για καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους ο κ. Μαραγκός και όλο το προσωπικό τον κράτησαν στην Κλινική μέχρι να βρεθεί λύση».

Αυτό σημαίνει στην πράξη ότι οικογένεια, φίλοι, φροντιστές για τον 30χρονο είναι οι άνθρωποι της Παθολογικής Κλινικής αλλά και όλου του νοσοκομείου. «Είναι πλέον κομμάτι του νοσοκομείου μας. Τον φροντίζουμε εμείς. Και δεν είναι μόνο η στέγαση και το φαγητό αλλά είναι και η προσωπική υγιεινή. Στην εξαιρετική περιποίηση που έχει αυτά τα τρία χρόνια οφείλεται και το γεγονός ότι είναι ζωντανός» προσθέτει ο Μπάκος.

Ωστόσο αυτό δεν μπορεί να συμβεί ισόβια για έναν άνθρωπο που σήμερα είναι 30 ετών. Εχει χρόνια ζωής μπροστά του και είναι απάνθρωπο όσο κι αν η νοσοκομειακή κοινότητα του ΠΓΝΠ τον φροντίζει, να τα περάσει καθηλωμένος στον θάλαμο ενός νοσοκομείου. Πρέπει να βρεθεί κάποια δομή να τον φιλοξενήσει. Η δημοσιοποίηση του θέματος στοχεύει στο να εξασφαλιστεί ένας χώρος κατάλληλος όπου θα έχει την κατάλληλη φροντίδα ο συγκεκριμένος συνάνθρωπός μας. Ακόμα κι αν δεν υπάρξει ανταπόκριση από την κεντρική διοίκηση, η τοπική κοινωνία και οι τοπικοί φορείς μπορούν να του εξασφαλίσουν σε μία δομή μία θέση φιλοξενίας. Να μπορέσει ο άνθρωπος αυτός να δει τον ήλιο. Εστω, κινούμενος με ένα αναπηρικό αμαξίδιο.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News