Πάτρα: Συγκλονίζει στην «Π» η μητέρα δότρια του γιού της για την πρωτοποριακή μεταμόσχευση ρομποτικής

Χρήστος Βεργανελάκης

Yπήρξαν τουλάχιστον 4-5 φορές κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής κουβέντας μας που η Αλεξάνδρα, η μάνα απ’ την Πάτρα που έγινε γνωστή σ’ όλο το πανελλήνιο δωρίζοντας το μισό συκώτι της στο παιδί της, λύγισε κι έβαλε τα κλάματα. Με λυγμούς… Ειδικά, στις «στιγμές» που προσπαθούσε να μου εξηγήσει τι σημαίνει όλη αυτή η ιστορία για το μονάκριβο καμάρι της, τον Χρήστο.

Ιστορική μεταμόσχευση: Πατρινή έδωσε ζωή στον γιο της

Η Αλεξάνδρα Χαραλαμποπούλου πήρε χθες το μεσημέρι εξιτήριο από το Λαϊκό Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών. Η καρδιά της, όμως, έμεινε εκεί. Και χτυπάει κάθε λεπτό στη ΜΕΘ του νοσοκομείου, όπου εξακολουθεί να νοσηλεύεται, σε εξαιρετική κατάσταση, ο 18χρονος γιος της Χρήστος Μπιλάλης, στον οποίο πρόσφερε το μισό συκώτι της για να συνεχίσει να ζει και, κυρίως, για να ζήσει πλέον μία άλλη ζωή.

Οπως έγραψε χθες η «Πελοππόννησος», με αποκλειστικές πληροφορίες γι’ αυτήν την ανθρώπινη ιστορία, η 55χρονη Αλεξάνδρα από την Πάτρα, από τον Αγιο Βασίλειο συγκεκριμένα, έγινε η πρώτη εν ζωή δότρια που υποβλήθηκε σε αφαίρεση συκωτιού με ρομποτική μέθοδο και στη συνέχεια το μόσχευμα τοποθετήθηκε στον γιο της, που από παιδάκι είχε προβλήματα υγείας, τα οποία φούντωσαν πριν ενάμιση χρόνο όταν προσβλήθηκε από κίρωση του ήπατος…

Η Αλεξάνδρα άνοιξε διάπλατα την καρδιά της στην «Π»:

-Την ώρα που σ’ έβαζαν στο χειρουργείο, τι σκεφτόσουν;

Τίποτα! Ειλικρινά… Είχα κάνει τόσες πολλές σκέψεις τους τελευταίους τρεις μήνες και ειδικά την τελευταία εβδομάδα, που δεν σκεφτόμουν τίποτα εκείνη την ώρα. Ανυπομονούσα…

-Πότε έμαθες ότι η επέμβαση σε σένα θα γινόταν με ρομποτική, για πρώτη φορά σε δημόσιο νοσοκομείο;

Την παραμονή της επέμβασης! Τότε, μου το είπε ο κ. Σωτηρόπουλος. Μου είπε πως είχε φέρει στο νοσοκομείο ένα μηχάνημα ρομποτικής, για να έπαιρναν από μένα το μόσχευμα και αυτό θα γινόταν για πρώτη φορά. Είχα και έχω τόσο τυφλή εμπιστοσύνη σ’ αυτόν τον γιατρό και άνθρωπο, που ό,τι κι αν μου έλεγε, θα του έδινα πράσινο φως. Δεν μ’ ένοιαζε πώς θα ‘παιρναν από μένα το μόσχευμα. Μ’ ένοιαζε μόνο να το έδιναν στον γιο μου. Και την καρδιά μου να μου ζήταγαν εκείνη την ώρα, και τα μάτια μου, θα τα ‘δινα όλα…

-Ο Χρήστος ήταν ενήμερος; Ηξερε, εννοώ, ποια ακριβώς διαδικασία θ’ ακολουθείτο και με ποιον τρόπο;

Τα πάντα ήξερε. Με κάθε λεπτομέρεια. Ηταν μπροστά, όταν μας το εξηγούσε ο κ. Σωτηρόπουλος…

Η Αλεξάνδρα Χαραλαμποπούλου με το γιο της Γιώργο

-Υπήρξε στιγμή που τρόμαξε το παιδί μ’ αυτά που άκουγε; Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω…

Αρχικά, όταν του μίλησε ο πρώτος γιατρός, ανησύχησε. Μου είπε, μάλιστα, «ρε μαμά, μήπως να το αφήσουμε;». Αλλά όταν μας μίλησε ο κ. Σωτηρόπουλος, ηρέμησε. Και ξέρεις γιατί; Γιατί είναι παιδί 18 χρόνων και θέλει να ζήσει. Γιατί είναι παιδί 18 χρόνων και δεν έχει ζήσει ως τώρα… Δε θα ξεχάσω όσο ζω αυτό μου ‘πε ένα βράδυ στο σπίτι, πριν δέκα μέρες περίπου: «Ρε μαμά, δηλαδή εσύ θα μου δώσεις το συκώτι σου και ‘γω θα ζω κανονικά πλέον;». Δεν μπορούσα για πολλή ώρα να κρατήσω τα δάκρυά μου.

-Πρέπει να ‘ταν πολύ δύσκολη η καθημερινότητά σας με τον Χρήστο, έτσι;

Ενας καθημερινός αγώνας. Μία αληθινή μάχη επιβίωσης. Οταν πήγαμε στην Αγγλία, όταν ο Χρήστος ήταν 2,5 ετών, οι γιατροί εκεί απέκλεισαν το ενδεχόμενο μεταμόσχευσης. Μας είπαν πως δεν χρειαζόταν και πως θα μπορούσε να ζει έτσι το παιδί. Και πράγματι. Με πολλή στωικότητα, με πολλή υπομονή, με πολλή αγάπη, με έναν εξαιρετικά δύσκολο αγώνα καθημερινά, με φάρμακα, τα βγάζαμε πέρα. Ωσπου στο τέλος του 2023, η διάγνωση που του έγινε ήταν κίρωση του ήπατος. Εκεί, άλλαξαν τα πράγματα. Και τότε άρχισε να στριφογυρίζει στο μυαλό μου η μεταμόσχευση. Ο Χρήστος μου θα μπορούσε να πεθάνει. Μου το είπαν ευθέως οι γιατροί. Και μετά, μου είπαν για τη μεταμόσχευση. Για τη ζώσα μεταμόσχευση, δηλαδή από ζώντα δότη. Ο κ. Σωτηρόπουλος, αυτός ο εξαίρετος χειρουργός στο Λαϊκό, μου το εξήγησε καθαρά. Μου πρόσφεραν μία λύση ζωής για τον Χρήστο, η οποία περνούσε από μένα. Το δέχθηκα χωρίς καμία σκέψη. Η σωτηρία τού παιδιού μου θα ερχόταν μέσα από μένα… Ποια μάνα δεν θα το ‘κανε; Και με όλη της την ψυχή…

-Ο Χρήστος, όμως, μπήκε και στη λίστα αναμονής του νοσοκομείου για μόσχευμα; Σωστά;

Ναι, έτσι είναι, γιατί θα μπορούσε κάτι να συμβεί και να εμπόδιζε τη ζώσα μεταμόσχευση. Μπήκε, λοιπόν, πριν από δύο μήνες στη λίστα με πτωματικούς δότες. Στην αναμονή, άγνωστο για πόσο. Αλλά οι δικές μου εξετάσεις έτρεχαν κανονικά. Ο κ. Σωτηρόπουλος μού ανέλυσε το μεγάλο πλεονέκτημα της ζώσας μεταμόσχευσης, σε σχέση με αυτήν από πτωματικό δότη. Στη ζώσα υπάρχει πλήρης οργάνωση, γίνεται προετοιμασία και προεργασία και του δότη και του λήπτη και οι γιατροί ξέρουν ακριβώς τι θα αντιμετωπίσουν. Τον Χρήστο τον ξετίναξαν στις εξετάσεις εδώ και καιρό, γιατί ήθελαν να σιγουρευτούν ότι δεν θα τον πρόδιδε την ώρα της μεταμόσχευσης κάποιο από τα άλλα όργανά του.

-Τον είδες τον Χρήστο στη ΜΕΘ μετά την επέμβαση;

Οχι, δυστυχώς. Γιατί δεν ήμουν σε θέση ακόμα να πάω. Θα τον δω αύριο (σήμερα). Παίρνω εξιτήριο σήμερα και αύριο θα τον δω για πρώτη φορά στη ΜΕΘ. Μιλήσαμε, όμως, στο τηλέφωνο. Και λύγισα… «Μάνα, σε λατρεύω. Μάνα, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό που έκανες, μου είπε και βάλαμε κι οι δύο τα κλάματα». Πώς να ξεχάσω σ’ όλη μου τη ζωή αυτά τα λόγια του ίδιου μου του παιδιού;

-Εχω ακούσει και διάβασα, κιόλας, φοβερά πράγματα γι’ αυτόν τον χειρουργό-καθηγητή, τον Γιώργο Σωτηρόπουλο. Ισχύουν; Εχεις ιδία αντίληψη πια…

Κανονικά, θα ‘πρεπε να πάω να του φιλάω τα χέρια για ώρα… Αλλά επειδή είναι και λίγο γραφικά ή ξεπερασμένα αυτά, θα τον αγκαλιάσω, θα τον ευχαριστήσω και θα τον έχω για όσο ζω στις προσευχές μου κάθε πρωί και κάθε βράδυ. Πήρα δύο ζωές, τη δική μου και του παιδιού μου, τις έβαλα στα χέρια του και του είπα… «γιατρέ, εσύ ορίζεις πια τις ζωές μας». Είναι ένας πολύ σπάνιος και πολύ ξεχωριστός άνθρωπος. Η επιστήμη, θεωρώ εγώ, δεν είναι μόνο πρωτόκολλα. Είναι έμπνευση, είναι τόλμη, είναι πάθος. Και αυτά τα έχει όλα ο κ. Σωτηρόπουλος. Είναι ένας πραγματικά φωτισμένος άνθρωπος.

-Αλλάζει η ζωή σας πια, Αλεξάνδρα. Ετσι δεν είναι;

Και το ρωτάς; Ξέρεις πόσα χρόνια το λαχταρούσα αυτό; Να γεμίσουν τα φτερά του παιδιού μου με πούπουλα, να δυναμώσουν και να μπορέσει να πετάξει μόνος του. Να ζήσει και να χαρεί τη ζωή του. Να μπορέσει να φτερουγίσει μόνο του, χωρίς να μ’ έχει ανάγκη. Και θέλω να στείλω κι ένα μήνυμα απ’ την καρδιά μου: Αυτό που έκανα εγώ για το παιδί μου, να το κάνουν κι άλλοι. Θα σώσουν ζωές. Η ζώσα μεταμόσχευση, πλέον, μπορεί να εξελιχθεί σε μεγάλο δώρο για την ανθρωπότητα.

-Εχεις σκεφτεί ποιο θα ‘ναι το πρώτο πράγμα που θα ‘θελες να κάνεις με τον Χρήστο, μόλις γυρίσετε στην Πάτρα;

Του αρέσουν πολύ οι μεγάλες βόλτες με το αυτοκίνητο. Θα μπούμε, λοιπόν, στο αυτοκίνητο και θα κάνουμε μια βόλτα απ’ το πρωί μέχρι το μεσημέρι.

Ο Χρήστος θα βγει σήμερα από τη ΜΕΘ του Λαϊκού και θα μεταφερθεί στη ΜΑΦ. Θα μείνει εκεί για περίπου 10 ημέρες και μετά θα πάρει εξιτήριο, αλλά θα μείνει για άλλες τόσες μέρες στην Αθήνα, για να τον ελέγχουν καθημερινά οι γιατροί για το θέμα της απορρόφησης του μοσχεύματος και της υγείας του. Ολες αυτές τις μέρες που η μητέρα του δεν μπορούσε να πάει στη ΜΕΘ να τον δει, του κρατούσε συντροφιά -έστω για λίγη ώρα καθημερινά- η αγαπημένη του γιαγιά, η Ηρώ. Μία γιαγιά που έχει ανέβει όλα αυτά τα χρόνια τον μεγάλο Γολγοθά μαζί με την κόρη της…

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News