Στέλνοντάς μου ένα φιλί…

Εφη Ράπτη

Οδηγώ.
Κόκκινο και αφήνω το μυαλό ελεύθερο να βοσκήσει. Δύσκολη μέρα, νιώθω ήδη κουρασμένη. Κοιτώ έξω από το παράθυρο τη θαμπή λιακάδα της ημέρας. Εξετάζω τις ισορροπίες του κόσμου, προσπαθώ να προσδιορίσω τη θέση των πραγμάτων στο κάδρο. Συμβαίνουν πολλά. Ανάβει πράσινο και το μονόκλινο δωμάτιο ενός Νοσοκομείου Παίδων έρχεται για άλλη μια φορά στο μυαλό μου. Κάνω ασυναίσθητα μια γκριμάτσα, σφίγγω το τιμόνι πιο δυνατά.

Ποτέ δεν ήθελα να είναι γονιδιακό. Δε με συμφέρει. Ο φόβος μιας τέτοιας αδικίας από την ίδια τη φύση με τρελαίνει. Ψάχνω απελπισμένα δικλίδες ασφαλείας. Κόκκινο. Η ενοχή της μάνας βολεύει καλύτερα; Kουνώ με μανική άρνηση το κεφάλι μου, διώχνοντας τη βλάσφημη σκέψη όσο το δυνατόν μακρύτερα. Το ξορκίζω. Δεν το αντέχω. Κοιτώ ντροπιασμένη τον οδηγό στο διπλανό αυτοκίνητο. Σίγουρα νομίζει πως τρελάθηκα. Προσποιούμαι πως μιλάω με ανοιχτή ακρόαση και κοιτώ ευθεία μπροστά.

Πράσινο και εσπευσμένα αλλαγή θέματος. Στις ειδήσεις, το αγόρι από τη Μαριούπολη, αυτό που περπατούσε αποφασιστικά με το χρωματιστό του μπουφάν, ίδιο με κείνο της κόρης μου από την τρίτη δημοτικού, από μια άλλη εποχή, πιθανόν και από μια άλλη διάσταση, διεκδικεί την προσοχή μου. Η λεπτομέρεια του οικείου, αγαπημένου ρούχου με διαλύει. Τόσο κοντά όλο αυτό. Μα τόσο κοντά…

Ενα βάρος στο στήθος με ταλαιπωρεί πάλι. Λες ο ιός να μου άφησε κανένα κουσούρι; Πρέπει να θυμηθώ να κλείσω ραντεβού στον πνευμονολόγο. Μπορεί να είναι και άγχος. Δεν ξέρω τελικά τι είναι καλύτερο. Νομίζω πως δεν με πολυενδιαφέρει κιόλας.

Kόκκινο, σταματώ. Βαθιά ανάσα και ο νεαρός Σαρλώ των φαναριών, μου αποσπά την προσοχή με τα καμώματά του. Πετά το μπαστούνι ψηλά, επιχειρεί όμορφες παντομίμες, πόδια, χέρια σε πλήρη δράση. Χαμογελώ ασυναίσθητα. Πλησιάζει η ώρα για πράσινο και τον παρακολουθώ να αποσύρεται με χορευτικές κινήσεις στο πεζοδρόμιο δεξιά μου. Χαμογελώ τώρα με όλη μου την καρδιά. Το έχω ανάγκη ένα αληθινό χαμόγελο. Με βλέπει. Για κλάσματα δευτερολέπτου μένει ακίνητος. Με κοιτά πίσω από το βαμμένο άσπρο πρόσωπό του. Τελετουργικά αφήνει το μπαστούνι, ενώνει τις παλάμες του σχηματίζοντας μια φωλιά μπροστά από το τριανταφυλλί στόμα του, απλώνει αποφασιστικά τα χέρια του μπροστά, στέλνοντάς μου ένα πολύτιμο φιλί…

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News