Κωνσταντίνος Μάγνης

Και στη Σλοβενία να βρεθείς, σε γνωστό θα πέσεις απάνω. Αυτό συνέβη στον Νίκο Δένδια που διασταυρώθηκε με τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου σε ένα ανεπίσημο, πιθανότατα εντελώς τυπικό τετ α τετ με την έτερη αιχμή του διπλωματικού δόρατος του αντίπαλου δέους. Μελετάμε τη γλώσσα του ύφους και της κίνησης. Αμφότεροι χαμογελούν ελαφρά, απολαμβάνοντας ένα τρυφερό ακόνισμα του μαχαιριού, ο Δένδιας με σαλονάτη αβρότητα, ο Τσαβούσογλου γερακίσια αλλά και παιχνιδιάρικα. Διακρίνουμε μια εσάνς αμοιβαίας συμπάθειας είτε ως προϊόν αλληλεοκτίμησης είτε επειδή συμπάσχουν ο ένας για τον σταυρό του άλλου. Ορατά επίσης κάποια ψήγματα αυτοπεποίθησης και αυταρέσκειας, στον Τούρκο περισσότερο. Ο Φρόιντ θα μιλούσε για την έξαψη της λίμπιντο που προκαλεί η αντιπαλότητα: Στο βάθος οι εχθροί μας εξάπτουν γιατί θεωρούμε ως μεγάλη πρόκληση να τους γοητεύσουμε ή να τους δημιουργήσουμε ενοχές για την εχθρότητά τους ή για να τους παραδοθούμε. Φαντασιακά, πάντοτε.