Η ανυπαρξία υπαρξιακής συνύπαρξης

Ο Γιώργος Πιπερόπουλος δρ. Κοινωνιολογίας-Ψυχολογίας.

Το 2019, σχεδόν 1 δισεκατομμύριο κατοίκων της γης αντιμετώπιζαν πρόβλημα Ψυχικής Υγείας και η πανδημία covid-19 αύξησε σημαντικά αυτόν τον αριθμό με κρούσματα κυρίως άγχους, κατάθλιψης και προβλέπεται ότι 1 στους 2 ανθρώπους παγκοσμίως θα αντιμετωπίσουν κάποιο πρόβλημα στη ζωή τους.

Στο ερώτημα…«εσύ ποιος τύπος χαρακτήρα και προσωπικότητας είσαι;» αναφέρονται τρεις τύποι. Ο συμβιβαστικός, ο επιθετικός, ο αποξενωμένος.

Στη δραματικά πρωτόγνωρη καθημερινότητα, που βιώνουμε, για την οποία σχεδόν αποκλειστική ευθύνη έχει το Πολιτικό Σύστημα και οι Πολιτικοί, που κυβέρνησαν τα τελευταία 50 χρόνια, μετά τη Μεταπολίτευση και χωρίς τανκς, αλλά με τη δική μας ψήφο οπότε είναι ανόητο να αρνηθούμε ότι εμμέσως, έστω ελαχίστως ευθυνόμαστε και εμείς, δυστυχώς, αυτή τη δραματική και απελπιστική κατάσταση μας την αναδεικνύουν -σχεδόν αποκλειστικά πλέον- μόνο τα ελληνικά sites και blogs, καθώς εφημερίδες και ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί δεν την αγγίζουν, δεν την αναδεικνύουν, δεν προσπαθούν να εντοπίσουν τα αίτιά της και τους υπαίτιους, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων.

Εις επίρρωση της θεωρίας της συνομωσίας πάντα χρήσιμης στην Ελλάδα μας, που διαβλέπει συμψηφισμό και «συγκάλυψη» ενόχων και ενοχών, τα ελληνικά ΜΜΕ που συχνά λειτουργούν ως «το μακρύ χέρι» των εκάστοτε «προσωρινών ενοίκων» του Μεγάρου Μαξίμου και ευθύνονται για χειραγώγηση και διαμόρφωση της κοινής γνώμης έχουν και τα ίδια δραματικά οικονομικά προβλήματα και αλλάζουν ιδιοκτήτες με αποτέλεσμα να διαβρώνεται και ο ιδεολογικός πολιτικός τους προσανατολισμός.

Στόχος μου είναι να ακουμπήσω ψυχές, να αναδείξω πραγματικότητες, που μας χαρακτηρίζουν κοινωνιολογικά και μας τραυματίζουν ψυχολογικά, ως λαό και έθνος.

Παλιά κινέζικη «κατάρα», που εκτοξεύεται από τον κακοπροαίρετο γείτονα στον αθώο γείτονα, ως ευχή, λέει: «Σου εύχομαι να ζήσεις σε ενδιαφέρουσες εποχές!»
Δεν λέω ότι εμάς, μας καταράστηκε κάποιος κακοπροαίρετος γείτονας, αλλά διαπιστώνω ότι ζούμε, πράγματι, σε ενδιαφέρουσες αλλά και πολύ δύσκολες εποχές. Είναι οι ποιοτικά δύσκολοι καιροί, που διάγουμε, εμείς και τα παιδιά μας, αποτέλεσμα πολλών παραγόντων, εσκεμμένων προσπαθειών αλλά και παραλείψεων, όχι μόνο δικών μας, αλλά πολύ περισσότερο εκείνων που κρατούν στα χέρια τους -σε τοπικό και εθνικό και λιγότερο σε παγκόσμιο επίπεδο- την πολιτική, οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική εξουσία.

Στη μορφοποίηση της σημερινής πραγματικότητας δεν φταίει μόνο αυτό που, σχεδόν συνωμοτικά, κάποιοι φρόντισαν να γίνει η οδυνηρή μας πραγματικότητα, αλλά και όσα εμείς με το πατροπαράδοτο πνεύμα του ωχαδερφισμού, με παραλείψεις και τυφλή με παρωπίδες προσήλωση σε Κόμματα και αρχηγούς επιτρέψαμε να γίνει!

Στα σύγχρονα πολυπρόσωπα και συνάμα απρόσωπα, πολύβουα και ταυτόχρονα οδυνηρά στη σιωπή του πόνου αστικό-βιομηχανικά μας κέντρα, στις μεγαλουπόλεις, διαπιστώνουμε την ανελέητη ανυπαρξία της υπαρξιακής μας συνύπαρξης, που απαιτεί την προϋπόθεση κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης, οι οποίες θρυμματίστηκαν!

Μεταλλαχθήκαμε από το κραταιό και παρήγορο «εμείς» σε μικροσκοπικά και αδύναμα «εγώ», που μέχρι πρόσφατα περιφέρανε την πλήξη, την ανία και την ψευδαίσθηση της οικονομικής ευρωστίας, με «δανεικά» και αυτάρεσκο ναρκισσισμό!

Τώρα υποχρεωθήκανε από την Τρόικα και την κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» να περιφέρουν την ανυπαρξία τους με μειωτική ορμή μέσα στους φρενήρεις ρυθμούς ενός οικονομικού συστήματος, που καταρρέει κι ενός κοινωνικού συστήματος, που αλλοτριώνει τα παιδιά από τους γονείς, τον σύντροφο από τη σύντροφο, τον αδελφό από την αδελφή, αφού πρώτα κατάφερε να αλλοτριώσει τον σύγχρονο άνθρωπο ως συνάνθρωπο, από τον πολίτη ως συμπολίτη, από τον κάτοικο της πολυκατοικίας ως συγκάτοικο…

Τελικά η ανυπαρξία της υπαρξιακής μας συνύπαρξης, ως συνανθρώπων, συμπολιτών, συνοδοιπόρων, συγκατοίκων, που κάποτε μοιράζονταν τον πόνο και τη χαρά, χωρίς κομματικά γυαλιά και μακριά από την επιμελώς καλλιεργημένη αίσθηση των ιδεολογικών και πολιτικών διαφορών από κατόχους της εξουσίας, που συνέτρωγαν και συνέπιναν και συνεχίζουν το «παραμύθι», τώρα πλέον αναιρεί καθολικά την ψευδαίσθηση ότι συνυπάρχουμε!

Ελάτε να ξαναγίνουμε συνάνθρωποι…