Όταν ο Κοεμτζής μίλησε χωρίς να δικαιολογηθεί – Η «τελευταία απολογία» όπως την έστησαν οι Βαγγέλης και Μάρκος Γέττος και ο Κώστας Κιμούλης

Σε ένα θεατρικό εγχείρημα που ισορροπεί με δεξιοτεχνία ανάμεσα στη σκληρότητα και την κατανόηση, η ιστορία του Νίκου Κοεμτζή μετατρέπεται από πρωτοσέλιδο σε ψίθυρο εξομολόγησης.

Ο Μάρκος Γέττος ενσαρκώνει έναν ήρωα-αντιήρωα που αιμορραγεί στη σκηνή· ο Βαγγέλης Γέττος, μέσα από ένα κείμενο-καταβύθιση στην ανθρώπινη ψυχή, αποδομεί την πράξη και επανασυνθέτει τον άνθρωπο· και ο Κώστας Κιμούλης, με χειρουργική ακρίβεια, σκηνοθετεί χωρίς ηθικολογίες, αλλά με ασφυκτική ένταση και γυμνή αλήθεια. Μαζί, δημιουργούν ένα έργο που δεν ζητά συγχώρεση – ζητά να ακουστεί.

Γιατί, όπως λέει και ο συγγραφέας, «οι Κοεμτζήδες άρχισαν να επανεμφανίζονται πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι περιμέναμε».

Σήμερα, οι τρεις συντελεστές της παράστασης μιλούν στο pelop.gr, με αφορμή την παρουσίαση της παράστασης, με τη νέα της μορφή στις 26 και 27 Μαΐου στο θέατρο act.

Βαγγέλης Γέττος: «Οι Κοεμτζήδες άρχισαν να επανεμφανίζονται πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι περίμενα»

 

Με τη νέα ομάδα συντελεστών και τον Κώστα Κιμούλη στη σκηνοθεσία, πώς μεταμορφώθηκε η προσέγγιση πάνω στο ίδιο κείμενο; Ποια πλευρά του έργου αναδείχθηκε διαφορετικά;

Κάθε ομαδική περιδιάβαση στο θέατρο αλλά ευρύτερα στην τέχνη, μοιάζει με την ανακάλυψη μιας νέας ηπείρου. Όμως πέρα από το γενικό – την διαφορετική ματιά από όλα τα πόστα, σκηνοθεσία, μουσική, ρούχα, σκηνικά, φώτα – η συγκεκριμένη εκδοχή του έργου ακολουθεί έναν «λαϊκό μοντερνισμό». Μιλά με μία αιχμηρή ευθύτητα και συνομιλεί με πιο επείγοντα τρόπο: οι Κοεμτζήδες άρχισαν να επανεμφανίζονται πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι περίμενα.

Η νέα εκδοχή έχει ισχυρότερη μουσική παρουσία. Πόσο σημαντικός ήταν για εσένα ο ρόλος των νέων καλλιτεχνικών συνεργατών στο χτίσιμο της νέας παράστασης;

Είναι αλήθεια αυτό. Λόγω του ότι δεν ζω στην Ελλάδα, πολλούς και πολλές δεν τους έχω γνωρίσει από κοντά. Είναι κυρίως επιλογές του σκηνοθέτη μας Κώστα Κιμούλη που έχτισε γύρω του μια ομάδα η οποία δημιούργησε τις προϋποθέσεις αυτής της «επείγουσας» απεύθυνσης που ανέφερα παραπάνω.

 

Στο νέο ανέβασμα, η “φωνή” της Ιστορίας μέσα από τους δημοσιογράφους ακούγεται κυριολεκτικά. Πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα και τι ήθελες να πετύχεις με αυτή την προσθήκη;

Αυτή είναι μια ευφυής ιδέα του Κώστα Κιμούλη η οποία, νομίζω, έδεσε τέλεια με την όλη δομή και ροή του κειμένου. Αυτό που έκαιγε τον Κώστα ήταν να υπογραμμιστεί η σύνδεση με το τώρα χωρίς να γίνουμε περιγραφικοί και διδακτικοί. Σκέφτηκε λοιπόν να «επιστρατεύσει» δημοσιογράφους, τον Πάνο Σόμπολο, τον Σπύρο Χαριτάτο, την Αλεξάνδρα Χατζηγεωργίου και την Ευλαμπία Ρέβη που έχουν καθοριστική συμβολή κυρίως στην έναρξη του έργου.

Αν έπρεπε να συνοψίσεις σε μία φράση το νέο μήνυμα που εκπέμπει σήμερα η παράσταση, ποιο θα ήταν αυτό;

Θα σου απαντήσω με έναν στίχο από το «Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο» του Σαββόπουλου: βλέπω «το κακό με δρασκελιές να πλησιάζει».

Αν είχες σήμερα τον Νίκο Κοεμτζή μπροστά σας, τι θα του λέγατε μετά από αυτή τη διαδρομή στη ζωή και την ψυχή του;

Θα του πρότεινα να πάει στη Βουλή και να ζητήσει τον λόγο σε κάποιο νομοσχέδιο για την δικαιοσύνη. Ο άνθρωπος αυτός αποτέλεσε ένα μεγαλειώδες παράδειγμα ουσιαστικής κοινωνικής επανένταξης. Μετάνιωσε με τον πιο βαθύ και τραγικό τρόπο. Και στη φυλακή αλλά και μετά, όταν βγήκε, δεν ξαναπείραξε ούτε μύγα.

Μάρκος Γέττος: «Τώρα αντιμετωπίζω τον ήρωα λίγο πιο “γλυκά” με περισσότερη φροντίδα»

 

Μετά το πρώτο ανέβασμα, πώς σε βρίσκει σήμερα η παράσταση; Τι καινούργιο κουβαλάς εσύ μέσα σου σ’ αυτόν τον δεύτερο κύκλο; Υπάρχει κάτι που σε συγκίνησε ή σε λύγισε περισσότερο απ’ ό,τι την πρώτη φορά;

Το πρώτο ανέβασμα για μένα ήταν ο πρώτος κρίκος μιας αλυσίδας στην ατροφική ζωή του Κοεμτζή. Με το δεύτερο ανέβασμα ήρθαν άλλοι 9 κρίκοι για να ολοκληρώσουν τον δεκάλογο του Νίκου – Μάρκου όπου και συνέβη μια υπέροχη συνεργασία με τον Κώστα Κιμούλη. Με συγκίνησε βαθύτατα το όραμα του σκηνοθέτη μου του Κώστα και η ολιστική συνεργασία με τους υπόλοιπους συντελεστές. Τώρα όσον αφορά το “λύγισμα” θα αφήσω να αιωρείται το συναίσθημα του μη ατομικισμού του Κοεμτζή που αντιλήφθηκα στην καινούργια ανάγνωση που κάναμε στο έργο του αδερφού μου Βαγγέλη Γέττου.

Με τον Κώστα Κιμούλη πλέον στη σκηνοθεσία, πόσο διαφορετικά δούλεψες το ρόλο σου; Υπήρξαν νέες ερμηνευτικές κατευθύνσεις που σε πήγαν αλλού;

Με τον Κώστα εμβαθύναμε στην  “σοφία” του ήρωα μας αλλά και την λακωνική του κοσμοθεωρία. Πράγμα δύσκολο και απαιτητικό όσο απαιτητικό είναι και το κείμενο.

Έτσι λοιπόν οι κατευθύνσεις του σκηνοθέτη αποκάλυψαν νέες πτυχές που πάντα είναι εκεί υπαρκτές απλά πρέπει να βάλεις τα κατάλληλα κλειδιά για να τις ξεκλειδώσεις. Εκεί λοιπόν ξεχωρίζει ένας οραματιστής από έναν τυχαίο σκηνοθέτη και ο Κιμούλης το κατάφερε!

Η μουσική του Νίκου Τερζή δίνει άλλη διάσταση στη σκηνή. Πώς νιώθεις ότι επηρεάζει την ανάσα του ήρωα επί σκηνής;

Πολύ σωστή ερώτηση – τοποθέτηση. Έτσι ακριβώς είναι η θεατρική μουσική. Δίνει ανάσες, πνοές. Άλλοτε είναι παρτενέρ και σου τείνει χείρα “σωτηρίας” και κάποιες άλλες φορές είναι παρούσα σαν τον δαίμονα του χειρότερου εφιάλτη σου. Έτσι ήταν θαρρώ και η ζωή του Κοεμτζή και ο Νίκος Τερζής συνδιαλέχθηκε με αυτές τις ενέργειες.

Πώς βλέπεις εσύ σήμερα τον Νίκο Κοεμτζή μέσα από τα μάτια σου, τώρα που έχει περάσει αρκετός καιρός από το πρώτο ανέβασμα της παράστασης;

Τον βλέπω με την ίδια ατόφια ματιά. Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Ίσως το μόνο που θα πρόσθετα είναι πως τώρα αντιμετωπίζω τον ήρωα λίγο πιο “γλυκά” με περισσότερη φροντίδα.

Αν είχες σήμερα τον Νίκο Κοεμτζή μπροστά σας, τι θα του λέγατε μετά από αυτή τη διαδρομή στη ζωή και την ψυχή του;

Νομίζω πως δεν θα τον ρωτούσα κάτι, ίσως μόνο να τον άκουγα. Θα ήθελα με αυτόν τον τρόπο να κερδίσω την εμπιστοσύνη του κι όχι αθέμιτα αλλά καθαρά με μπέσα και ζεστή καρδιά.

Κώστας Κιμούλης: «Δεν κάνουμε τον Κοεμτζή ήρωα – δείχνουμε και την άλλη πλευρά»

Πιάνοντας στα χέρια σας ένα έργο που είχε ήδη δοκιμαστεί και αγαπηθεί, ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που θελήσατε να ανατρέψετε ή να ξαναχτίσετε;

Θα έπρεπε βασικά να είναι μια άλλη παράσταση. Με το ίδιο όμως κείμενο του Βαγγέλη Γέττου, εκτός απο κάποιες ελάχιστες αλλά σημαντικές προσθαφαιρέσεις που έγιναν, προχώρησα να δημιουργήσω ατμόσφαιρα σε κάθε σκηνή του έργου. Αυτό έγινε είτε με αλλαγή στο παίξιμο του Μάρκου Γέττου, που υποδύεται τον Νίκο Κοεμτζή, αλλά οι πιο σημαντικές αλλαγές έγιναν με φωτισμούς του Πέτρου Φιωτάκη, με τη μουσική του Νίκου Τερζή και με κάποιες σκηνοθετικές εκπλήξεις που γίνονται κατά τη διάρκεια της παράστασης, ώστε να κρατάει τον θεατή με αμείωτο ενδιαφέρον απο το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό.

Η “Τελευταία Απολογία” βυθίζεται στα θολά νερά της ανθρώπινης βίας και της ηθικής. Εσείς, σκηνοθετικά, εστιάσατε περισσότερο στον άνθρωπο ή στο “τέρας” μέσα του;

Εδώ είναι και το κλειδί της παράστασης. Αυτή η λεπτή ισορροπία μεταξύ του “ανθρώπου” Κοεμτζή και του “δολοφόνου”, δε θα έλεγα “τέρας” και τι τον οδήγησε να φτάσει στο σημείο να βάψει τα χέρια του με αίμα. Βλέποντας την παράσταση ο θεατής φεύγει με ανάμεικτα συναισθήματα και προβληματίζεται γι αυτό που ζεί ακόμα και στην σημερινή κοινωνία.

Για εσάς, αυτό το έργο είναι περισσότερο μια κραυγή δικαίωσης ή μια βουβή εξομολόγηση; Και πόσο τολμηρό ήταν το στοίχημα να αφήσετε τον θεατή να κρίνει μόνος του;

Μπορεί η θεατρική μας παράσταση να βασίζεται σε πραγματικό γεγονός και προσωπικότητα, αλλά μη ξεχνάμε ότι είναι μυθοπλασία. Ο θεατής έτσι κι αλλιώς κρίνει απο μόνος του στο τέλος μια παράσταση που θα δει. Δεν του επιβάλουμε κάτι  και ούτε προσπαθούμε να κάνουμε ήρωα τον Νίκο Κοεμτζή που δε παύει να είναι δολοφόνος τριών ανθρώπων. Εμείς εκτός απο το γεγονός, του δείχνουμε και την άλλη πλευρά και τι είχε ζήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή του φόνου και απο κει και πέρα ο θεατής βγάζει τα δικά του συμπεράσματα.

Σε μια εποχή που το true crime γίνεται μόδα, εσείς πώς διασφαλίσατε ότι η “Τελευταία Απολογία” δεν θα γίνει ακόμα ένα «εύκολο θέαμα» για το κοινό διψασμένο για σοκ;

Κανείς δε μεγαλώνει με την πεποίθηση ότι θα γίνει δολοφόνος και ποτέ δεν γίνεται της μόδας. Υπήρχε απο αρχαιοτάτων χρόνων και θα συνεχιστεί δυστυχώς να υπάρχει. Κάτι τον εξωθεί. Σημαντικό ρόλο παίζει η οικογένεια και η κοινωνία που ζει καθώς και η κακιά στιγμή που μπορεί να γίνει ένα φονικό.  Η δική μας παράσταση είναι μια συγκλονιστική εμπειρία που σε αναγκάζει να αντιμετωπίσεις και τον δικό σου εαυτό. Σε ταξιδεύει σε βαθιά νερά σκέψης και σε προκαλεί να αναλογιστείς το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον – όχι μόνο το δικό σου, αλλά και της κοινωνίας γενικότερα. Είναι μια καθηλωτική παράσταση και πιστεύω ότι δεν πρέπει να χάσει κανείς αυτή την ευκαιρία να έρθει να την παρακολουθήσει.

Ίνφο

“Η τελευταία απολογία του Νίκου Κοεμτζή”

Θέατρο act, 26-27 Μαΐου, 9.15 μ.μ.

Συντελεστές

Ερμηνεύει ο Μάρκος Γέττος

Φωνή αστυνόμου: Γιώργος Γιαννόπουλος

Φωνή δικαστή: Χάρης Γρηγορόπουλος

Δημοσιογράφοι: Πάνος Σόμπολος, Σπύρος Χαριτάτος, Αλεξάνδρα Χατζηγεωργίου και η Ευλαμπία Ρέβη.

Ταυτότητα παράστασης

Κείμενο: Βαγγέλης Γέττος

Σκηνοθεσία: Κώστας Κιμούλης

Μουσική: Νίκος Τερζής

Ενδυματολόγος: Κλέων Φυσέκης

Σκηνικά: Λυδία Κιμούλη

Φωτισμοί: Πέτρος Φιωτάκης

Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφιάννα Φωτίδη

Οργάνωση παραγωγής: Deja Vu Pictures

Συνεργάτης έρευνας: Φώτης Παλαμιώτης

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News