Διαμορφώνεται ένα νέο σκηνικό

Το σήμα για δεξιόστροφη ατζέντα δόθηκε όχι μόνον από τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν στην οικονομία ή στο προσφυγικό, αλλά κυρίως από τα συντηρητικά αντανακλαστικά που μοιραία, όπως τουλάχιστον έχει δείξει η Ιστορία, εμφανίζονται πάντοτε σε καιρούς γεωπολιτικούς κρίσεων και μεγάλων πολέμων. Η Ευρώπη βίωσε μια σειρά τέτοιων κρίσεων, όπως η οικονομική κρίση, η ενεργειακή κρίση, η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η αποτυχημένη αγροτική πολιτική, η αναζωπύρωση του Μεσανατολικού, την ίδια ώρα που η διακυβέρνηση Μπάιντεν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού είχε τις δικές της παρενέργειες στη Γηραιά Ηπειρο (δεν είναι τυχαίο ότι το εκλογικό σώμα στις ΗΠΑ στρέφεται και πάλι στον Ντόναλντ Τραμπ).

Μέσα σε αυτό το τοπίο και σε αυτό το ανανεωμένο πολιτικό σκηνικό, κάτι που κατεγράφη κι επισήμως στις πρόσφατες Ευρωεκλογές, έρχεται μια ξεκάθαρη στροφή προς τα «δεξιά» και στο εκλογικό σώμα της χώρας μας (αυτό είχε ήδη διαφανεί από τις εθνικές εκλογές του 2023), η οποία διατυπώθηκε με μια ξεκάθαρη ατζέντα και στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος κατά την πρόσφατη εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο.

Την ίδια ώρα που η Αριστερά στην Ελλάδα φαίνεται πως έχει (αυτο)καθηλωθεί σε μια ατέρμονη εσωστρέφεια, με προσωπικούς ανταγωνισμούς «φεουδαρχών» και ανακολουθία στον σχεδιασμό και την υλοποίηση ρεαλιστικών προγραμμάτων στον πραγματικό κόσμο του 21ου αιώνα, στη «γαλάζια πολυκατοικία» της Νέας Δημοκρατίας οι ζυμώσεις είναι συνεχείς. «Η Αριστερά κυβέρνησε και ταπεινώθηκε», λένε κάποιοι δεξιόστροφοι. «Με τα αυτογκόλ που έβαλε και κυρίως με τις καταστροφικές της επιλογές στην οικονομία και στα εθνικά θέματα, φάνηκε η γύμνια της και η αναποτελεσματικότητά της και αυτό ο λαός δεν θα το ξεχάσει ποτέ», προσθέτουν εκπρόσωποι του κοινωνικού φιλελευθερισμού και της λεγόμενης Λαϊκής Δεξιάς.

Υπό αυτήν την έννοια, λοιπόν, αρκετοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι μια περαιτέρω στροφή προς τα δεξιά στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας θα αλώσει – για να μην γράψουμε εξαϋλώσει – και τα μικρότερα κόμματα του πατριωτικού χώρου (Ελληνική Λύση, Νίκη, Φωνή Λογικής, κλπ) και θα οδηγήσει σε μια πολιτική αυτοδυναμία το κυβερνών κόμμα στις επόμενες εκλογές.

Ολοι αυτοί, βέβαια, μιλούν θεωρητικά και δεν θα πρέπει να παραβλέπουν δύο βασικά, βασικότατα, πράγματα στο πεδίο του πολιτικού διαλόγου: Πρώτον, δεν θα πρέπει να ξεχνούν ποια είναι η σημερινή ηγεσία της ΝΔ και ποιο είναι το μεταρρυθμιστικό έργο που έχει παράξει την τελευταία 5ετία. Και δεύτερον, επιβάλλεται να υπολογίζουν πάντοτε στην εξίσωση και τους ανθρώπους του μεσαίου χώρου, του Κέντρου, τους οποίους αυτήν την περίοδο έχει κερδίσει ο Μητσοτάκης, όμως παλιότερα είχαν οδηγηθεί στον Τσίπρα. Ολοι αυτοί, λοιπόν, που μετρούν και ξαναμετρούν τα κουκιά στον πολιτικό χάρτη και υποστηρίζουν – ίσως όχι αδίκως – ότι το μέλλον είναι από το Κέντρο και προς τα Δεξιά, θα πρέπει να θυμούνται ότι καμιά φορά τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως τα περιμένει κανείς, γιατί πολύ απλά… όποιος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει! Οσο, πάντως, οι αυτοπροσδιοριζόμενες «προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις» (αλήθεια τι είναι προοδευτικό σήμερα;) έχουν κρίση ταυτότητας και είναι πολυδιασπασμένες, το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα θα είναι ξεκάθαρο: κυβέρνηση Κεντροδεξιά και αντιπολίτευση (εντός, εκτός κι επί τα αυτά… καλή ώρα) Δεξιά!