Η Κινηματογραφική Λέσχη Πάτρας φέρνει τη… «Ρίζα του κακού» τη Δευτέρα 30 Οκτωβρίου
Απολαυστικό, ιδιότροπο δράμα με άφθονα στοιχεία μαύρης σάτιρας, που αναγεννά ελπίδες για το νεότερο γαλλικό σινεμά του δημιουργού.
Συνεχίζονται οι προβολές της Κινηματογραφικής Λέσχης Πάτρας στα Options Cinemas Veso Mare, με την ταινία του Σεμπαστιάν Μαρνιέ, «Η ρίζα του κακού» τη Δευτέρα 30 Οκτωβρίου στις 7 μ.μ. και στις 9.30 μ.μ.
Μια γυναίκα ξαναβρίσκει μετά από χρόνια τον ζάμπλουτο πατέρα της και τη νέα του, προικοθηρική βασικά, οικογένεια. Εκείνος την αγκαλιάζει ιδιοτελώς, κι αυτή όμως κρύβει ένα μεγάλο μυστικό. Απολαυστικό, ιδιότροπο δράμα με άφθονα στοιχεία μαύρης σάτιρας, που αναγεννά ελπίδες για το νεότερο γαλλικό σινεμά του δημιουργού.
Να μην φοβηθεί κανείς με την αναφορά στο σινεμά του δημιουργού. Ο 45χρονος Σεμπαστιάν Μαρνιέ έχει τόσο στιλ όση διάθεση για campy σχολιασμό, τόση συμπόρευση με την κυρίαρχη ιδεολογία όση διάθεση να της επιτεθεί. Ενδιαφέρεται να σχεδιάσει σινεμά υπογραφής (και έχει σημείο αναφοράς, τον Σαμπρόλ, ευτυχής όπου κι αν είναι), αλλά δεν ξεχνά να διακοσμεί και διαρκώς την ιστορία και την αφήγησή του με όσα ακριβώς χρειάζεται για να παρακολουθείς όλο περιέργεια το πρώτο επίπεδο της ιστορίας. Auteur με έγνοια για το κοινό του; Η πιο καλή συνταγή. Και δεν έχουμε πολλούς ανάλογους.
Η ταινία αποκαλύπτει την γοητεία της σε διπλό ταμπλώ: Το ένα είναι λοιπόν αυτό της σκηνοθετικής μαεστρίας, που υπερβαίνει κατά πολύ την κοινή επιδεξιότητα. Από το αρχικό α λα «Carrie» πλάνο και τις split και multi screen πινελιές, έως μια ορισμικά σκηνοθετική διάταξη στο σύνολο της ταινίας, από την πρώτη στιγμή αισθάνεσαι σε καλά χέρια. Ο Μαρνιέ ξέρει ακριβώς πώς να φωτογραφήσει, πώς να καδράρει, με τι φακό να αποτυπώσει, τι μουσική (και πότε) να προσθέσει.
Έχει προσχεδιάσει πώς να περιηγηθεί, πώς να «σοκάρει», πώς να τα πει όλα με μια μονοπλανική επιλογή (δείτε τη σκηνή του ποδόλουτρου), πώς να μετουσιώσει μια σεναριακή ιδέα σε σκηνοθετικό εφαλτήριο πολλαπλών σημάνσεων (εδώ δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε).
Η εκμετάλλευση του σκηνικού, ενός μπαροκοκό (sic) συνονθυλεύματος ανάμεσα Λόουζι, Σαμπρόλ και μεσημεριανής σαπουνόπερας, φέρει κεντρικό ρόλο σχολιασμού αλλά και camp σκώμματος. Ταριχευμένα ζώα, αμφιέσεις-όνειρο (η Ντομινίκ Μπλαν μεγαλουργεί), βιντεοκασέτες, οργασμός αντικειμένων, συνωθούνται οργανωμένα και νοηματικά έμφορτα σε ένα ιδεώδες σινεμασκόπ που παρέχει τον απαραίτητο χώρο για να σκανάρεις και αυτό που θες και αυτό που χρειάζεται ο Μαρνιέ να προσέξεις. Ικανοποιούνται όλα. Και ιδίως ο απαιτητικός θεατής.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
