ΚΙΝΑΛ, δηλαδή ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ;
Τι θα γίνει με εκείνο το ΚΙΝΑΛ; Αγανάκτησε ένας συνομιλητής μας:
Ασχολείται τόσος κόσμος με ένα κόμμα του 5%; Εξήγησε. Κατ’ αρχάς, δεν είναι κόμμα, είναι κίνημα. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Απλά είναι ένα κίνημα που δεν κατάφερε να κινηθεί. Κατά δεύτερον, μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Δεν έχει 5%, αλλά τουλάχιστον 6%. Αν αυξηθούν και οι ψηφοφόροι του, μάλιστα , μπορεί να πάει και παραπάνω. (Είναι διαπιστωμένο αυτό).
Και μπορεί να το πετύχει όσο καταφέρνει ως περιοχή να παράγει σταρ, έστω και περιορισμένου διαμετρήματος. Και στην πολιτική, και ας μη λένε τα καλύτερα για σένα, όταν ασχολούνται μαζί σου ως προσωπικότητα, ως εικόνα, ως δυναμική, ως υπόσταση, μπορείς να ελπίζεις σε κάτι καλύτερο. Πόσο παραπάνω μπορεί να πάει το 6 ή το 7%; Τα πάντα είναι δυνατά.
Ακόμα και για ένα κόμμα, σόρι, κίνημα, που βρέθηκε από την παντοδυναμία στην καθολική καταδίκη, την αποδρομή, την απαξίωση, στη στόχευση της σάτιρας και της χλεύης. (Τι από
όλα είναι χειρότερο;) Ήδη διαμορφώνεται το επίδικο ζήτημα της εκλογής νέου αρχηγού.
Μόλις οριστικοποίησε την υποψηφιότητά του ο Γ. Παπανδρέου- που απέφευγε την κάθοδο όσο ήταν υποψήφια η Φώφη Γεννηματά, προφανώς λόγω συμφωνιών μεταξύ τους, οι οποίες τον απέτρεπαν να βλέπει την ανάγκη για μια νέα αλλαγή- του την έπεσε, όπως ήταν αναμενόμενο ο Α. Λοβέρδος: Χαρακτήρισε την υποψηφιότητα ως προθάλαμο συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ που τα λέμε, η σημειολογία των δηλώσεων Παπανδρέου, αυτόν τον συνειρμό προκαλεί.
Έβαλε όρια από τη μια μεριά: Μίλησε για προοδευτική πρόταση απέναντι στη συντήρηση. Όρια από την άλλη μεριά δεν έβαλε: Η προοδευτική πρόταση δεν προσκρούει σε τίποτα λαϊκισμούς ή παρωχημένους αριστερισμούς και δονκιχωτισμούς, που υποτίθεται ότι ήταν συνώνυμα του αριστερού αντιπάλου;
Από την άλλη πλευρά, βέβαια, ούτε ο Α. Λοβέρδος βάζει όρια και από τις δύο πλευρές. Ορκίζεται ότι θα εμποδίσει μια σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ως προς το ενδεχόμενο συνέργειας με Μητσοτάκη δεν τον βλέπουμε να παίρνει όρκο, ενώ είναι ευκρινέστατο ότι η μερίδα του τύπου που στηρίζει Μητσοτάκη βάλλει ομαδόν κατά Γιώργου, αλλά όχι κατά Ανδρέα.
Συνεπώς οι δύο αντίπαλοι θέτουν το θέμα της εκλογής, όχι μέσω λόγων όσο μέσω παραλειπομένων.
Και ο Ανδρουλάκης; Εκείνος είναι πιο προσεκτικός στο ζήτημα αυτό. Αλλά θέλει δεν θέλει, τον παρασύρει η συζήτηση που άνοιξαν οι δύο ηχηρότεροι.
Συμπέρασμα. Θα αποφασίσει ο εκλογέας ποια σύμπραξη θεωρεί ανεκτή ή επιθυμητή και ποια θεωρεί ταυτόσημη με χτύπημα της πόρτας του δράκουλα.
Γιατί θεωρούμε τη σύμπραξη μονόδρομο και όχι την αυτονομία; Διότι το ζήτημα το βάζει το εκλογικό σύστημα και ο διαφαινόμενος συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων.
Αλλά ποιος εκλογέας; Στις διαδικασίες αυτές, ως γνωστόν, μπορεί να ψηφίσουν οι πάντες.
Με κάποιο τρόπο, επομένως, δεν θα αποφασίσει μόνο ο κόσμος του ΚΙΝΑΛ για τις κατευθύνσεις του ΚΙΝΑΛ, όπως και δεν αποφάσισε μόνο ο κόσμος της ΝΔ ποιόν αρχηγό θέλει για το κόμμα. Ακούγεται παράδοξο, αλλά το δημοκρατικό μας σύστημα έχει γίνει ένα μεγάλο, ανοιχτό πάρτι.
Μακάρι να περνούσαμε καλύτερα και τα ποτά να ήταν κερασμένα.
Αλλά δεν είναι, πού να πάρει η ευχή.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
