Πάτρα-Ρίο, στον αιώνα της επικοινωνίας

Το κύριο άρθρο της «Π»

ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΕΩΝ και διοίκηση του Πανεπιστημίου έχουν κακή επικοινωνία. Η παράμετρος αυτή διέπει κάθε ζήτημα που προβληματίζει την Πανεπιστημιούπολη και εμπίπτει στις αρμοδιότητες του Δήμου. Τελευταίο κρούσμα, το ζήτημα με τα αγριεμένα αδέσποτα. Οι δύο πλευρές δείχνουν σαν να συνεννοούνται μέσω του Τύπου. Μεταξύ τους έχει αναπτυχθεί υψηλό βαρομετρικό.

Η ΑΙΤΙΑ φαίνεται ότι είναι πως το Πανεπιστήμιο θα ήθελε μεγαλύτερη ευελιξία και αποτελεσματικότητα, οπωσδήποτε δε και φιλική διάθεση από τη δημοτική αρχή, αλλά δεν τη βλέπει.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ της δημοτικής αρχής, ίσως, συμβαίνει ότι γίνονται δέκτες μιας διεκδικητικότητας που είναι πηγή τριβών. Και προτιμούν τις αποστάσεις από τη συνεργασία.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ αυτή πρέπει να θεραπευθεί με εκατέρωθεν πρωτοβουλίες. Είναι κρίμα, ενώ τόσα πολλά θα είχε να κερδίσει η πόλη από το Πανεπιστήμιο και αντιστρόφως, να χάνεται και έδαφος από πάνω. Αν δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε για δέκα σκυλιά της Πανεπιστημιούπολης, περιττό να αφιερώνουμε άλλο χώρο για το ζήτημα.

ΦΤΕΡΑ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ Παιδικής Μέριμνας Θηλέων μάς έχει απασχολήσει αρκετές φορές, για σκανδαλώδεις αφορμές, που χρήζουν ευαίσθητης διαχείρισης. Μιλάμε, επί της ουσίας, για παιδιά στερημένα από γονεϊκή καθοδήγηση και προστασία, ευάλωτα στην εξωτερική επιρροή, την παρόρμηση της στιγμής και στην ανάπτυξη τυχοδιωκτικών διαθέσεων.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ Πολιτεία τούς προσφέρει στέγη και σημαντικές καλύψεις αλλά δεν διασφαλίζει το σύνολο των αναγκών τους σε ασφάλεια, επιτήρηση, νουθεσία, γιατί υστερεί στο σκέλος της στελέχωσης. Αυτή η αποστολή χρειάζεται πλήρες και κατάλληλο δυναμικό. Η εποχή αυτό δεν το ευνοεί. Ομως το κοινωνικό κράτος δεν πρέπει να λειτουργεί με εκπτώσεις που έχουν σοβαρό αντίκτυπο. Το θέμα πρέπει να εξεταστεί με ενδιαφέρον. Αυτά τα παιδιά, αντίθετα με άλλες κοινωνικές κατηγορίες, δεν έχουν ηχηρούς συνηγόρους. Δεν σημαίνει όμως ότι δεν έχουν δικαιώματα.