Σύντροφοι, άρα αντίπαλοι
Ο διευθυντής σύνταξης της «Π» Κωνσταντίνος Μάγνης γράφει για τις εκλογές του ΚΙΝΑΛ και τους δύο φιναλίστ Ν. Ανδρουλάκη και Γ. Παπανδρέου
O προπορευόμενος Νίκος Ανδρουλάκης χαρακτηρίστηκε από τον αντίπαλο ως άνθρωπος ανεξιχνίαστων θέσεων με αποκλειστική ειδίκευση στην ανάπτυξη μηχανισμών και ο έτερος των μονομάχων Γιώργος Παπανδρέου περιπαίζεται ως υψηλότητα με ιδιοκτησιακή αντίληψη για το κόμμα, που μάλιστα πατά σε πολλές βάρκες γιατί έχει και δικό του κόμμα. Ο ένας από τους δύο θα κερδίσει και τον συνοδεύουν ως μελανά ίχνη οι επικρίσεις των ίδιων του των συντρόφων. Τι άλλο να πουν οι πολιτικοί αντίπαλοι, εάν τα έχουν πει όλα οι ημέτεροι; Αλλά αυτός είναι ένας από τους κανόνες της πολιτικής. Τα κόμματα, σε κάποιο βαθμό, είναι συγκολλημένα μέσω της κοινής στόχευσης για πρόσβαση στην εξουσία, χωρίς να είναι δεδομένη η συντροφικότητα μεταξύ των μελών. Αυτά συγκαλύπτονται κάτω από το ευγενές άλλοθι της κοινής ιδεολογικής ταυτότητας και παραταξιακής καταγωγής, άσχετα εάν πολύ συχνά το εκατέρωθεν μένος είναι ισχυρότερη παράμετρος.
Ο Ν. Ανδρουλάκης κατηγορήθηκε ότι είναι άνθρωπος των δικτύων. Κακό είναι να έχει κάποιος την δυνατότητα και την πειθώ που επιτρέπουν τη στρατολόγηση; Θα ήταν προτιμότερος εάν δεν την είχε; Υπάρχει κόμμα που δεν θέλει κόσμο αποφασισμένο να ψηφίσει δαγκωτό; Αλλά σάμπως και ο Γ. Παπανδρέου δεν έχει μηχανισμό; Στην Αχαϊα δεν ζούμε;
Ο Γ. Παπανδρέου κατηγορείται ότι έκανε καριέρα χάρη στο όνομά του. Η αλήθεια είναι ότι πολιτεύεται εδώ και σαράντα χρόνια. Το επώνυμο και μόνο δεν σε πάει τόσο μακριά.
Ο Ν. Ανδρουλάκης αμφισβητείται στο επίπεδο της καθαρότητας των θέσεων. Ο άνθρωπος διατέλεσε γραμματέας του κόμματος και εξελέγη ευρωβουλευτής, ενώ έχει κάνει δύο φορές προεκλογική μάχη για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ. Σιωπηλός δηλαδή δεν έμεινε. Ναι, είναι διαφορετικός ο εργαστηριακός πολιτικός λόγος και η πρακτική άσκηση πολιτικής, αλλά αυτό ισχύει για κάθε πολιτικό μέχρι να πάρει τη διακυβέρνηση στα χέρια του.
Ο Γ. Παπανδρέου εξακολουθεί να βάλλεται για τους χειρισμούς του τον καιρό της χρεοκοπίας. Αυτό τον αδικεί, όχι επειδή τα πήγε περίφημα, αλλά επειδή η κριτική παραβλέπει το ασύμμετρο της δυσκολίας. Πράγματι εγκατέλειψε το προσκήνιο και χάθηκε στις πέντε ηπείρους, αλλά είναι καθιερωμένο στην Ελλάδα οι πρώην πρωθυπουργοί να αυτοαναγορεύονται σε ειδικές θεότητες. Ναι, έκανε σύσταση διασπαστικού κόμματος, αλλά ήδη το ΠΑΣΟΚ έπνεε τα λοίσθια. Η ιδέα για επανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος με άλλους όρους δεν ήταν μόνο δική του.
Το παιχνίδι της ζύγισης θα αναζητά αχίλλειες πτέρνες. Αλλά στην ουσία αυτό που ενδιαφέρει κυρίως είναι η καταλληλότητα να ηγηθεί κανείς σε ένα κόμμα και να του διευρύνει την απήχηση. Μειονεκτήματα όλοι έχουν (ο Ανδρέας δεν είχε;). Το μυστικό είναι όχι απλώς να έχει θετικά ένας υποψήφιος, αλλά να θέλει ο κόσμος κυρίως αυτά να δει. Όταν αυτό ισχύει, ηγέτης και κοινωνία ξεκινάνε ένα ωραίο ταξίδι. Αλλά για να ισχύει αυτό πρέπει ο ηγέτης να είναι καλός ταχυδακτυλουργός. Στο σημείο αυτό, μάλλον υστερούν και οι δύο.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
